Notes

Bugün Şuleyle konuşurken birden konu açıldı ve Şule dedi ki:

Melike benim öz kız kardeşim o ne yaparsa yapsın, affetmemek için uğraşsın ama ben peşinden koşmaktan asla vazgeçmem, vazgeçemem. Öyküye bugün dersini veremedim Kübra hoca tuttu, öğleden sonra da gelemedi korkak. Ama ne kadar yapacak ki bunu? Eninde sonunda gelecek o zaman oldurucem onu. (Bugün öyküyü az kalsın öldürüyordu. Boğazına yapıştı, saçını falan çekti. Ben Suleyi hiç böyle görmemiştim. Tutmaya çalıştım, tutamadım bile, Kübra hoca gelmese öykü hayatta olamazdı sanırım.)

O böyle bir şeyi asla yapmaz, ama konu sen olunca tutamıyor kendini. Seni çok seviyor. Bugün belki de Kübra hoca olmasa öyküyü öldürecekti. Gözü hiçbir şeyi görmez oldu. Çünkü kalbi sadece seni görüyor. Şule sana bunları yaşatmak ister mıydı? Senin için canıni veren kız sana bunları bile bile, isteye isteye yapar mı? Öykünün cahilliği yüzünden senin için canından vazgecebilecek bir insanı kaybetmeye değer mı? Tamam biraz güvenin sarsıldı ama sevgin bitmedi. Çok iyi anlıyorum artık ona karşı bir şey hissetmiyormus gibi hissediyorsun. Ama kalbinin derinlerinde hâlâ ona karşı sevgi var. Şule hep derdi de inanmazdim: Sevgi her şeyin üstesinden geliyor. Şuleyle gerçekten ettiğimiz kavgalar belki az oldu ama gerçekten kavga ettiğimizde benim de gözüm hiçbir şeyi görmezdi. Benim ona karşı güvenim belki binlerce kez bitti ama her seferinde bir şekilde yeniden güvendim. Ve Şule gerçekten güvenilir bir insan. Güvenmeyecegin biri olsa bu kadar peşinden kosmazdi en baştan. Bugün okula geldiğinde gözleri kıpkırmızıydi. Belli ki ağlamaktan olmuş. Hülya Hoca sorduğunda "TV başında çok zaman geçirdim." Dedi ama tek bir dizi bile izlemedi o. Bir de yalandan gulemye çalışması var kimse anlamasın diye. Belki kimse yalan olduğunu fark etmedi ama ben fark ettim.

Kısacası:

Barışsanız mı?