Notes

Στων δυο χεριών μου τις γραμμές ψάχνω κάποια κρυμμένη αλήθεια,κάποια βοήθεια να μου πει πώς έφτασα ως εδώκαι πώς το δρόμο τον καθοδικό τον έκανα συνήθειαμαθαίνοντας απέξω κάθε του εκατοστό.
Και τώρα εδώ, στου ονείρου μου την άκρη,παρέα με έναν εαυτό που άργησε λίγο να φανείνα προσπαθούμε να βάλουμε σε τάξηένα χάος σκέψεων και του λόγου τη ροή.
Μα όταν ζωή μου πάλι τις κουρτίνες από μπρος τραβήξειςθα θελα να μου δείξεις έναν ξάστερο ουρανόκι όχι σε μαύρα σύννεφα πάλι τον ήλιο να μου κρύψεις
και να με πνίξεις μέσα σ’ απέραντο βυθό.
Γιατί εγώ, κι αυτό να το θυμάσαι,θα ‘ρθω μια νυχτιά χωρίς φεγγάρι να σε βρωνα σε φιλήσω πάλι απ την αρχή γλυκά όσο θα κοιμάσαικι ας ξέρω πως ξυπνώντας θα με στείλεις να χαθώ.
Θυμάσαι ‘κείνες τις αυγές που πρόβαλλε η Αφροδίτηλαμπρή πάνω απ του Αη Νικόλα το καμπαναριό;κι απ το χωριό λαλούσε ο πετεινόςκι ο αυγερινός μετά, που άλλαξ’ όνομα, χανότανε στο φως.
Θυμάμαι ‘κείνη τη στιγμή, ξημερώματα Τρίτης,τη θλίψη μου υποσχέθηκα ισόβια να συντηρώ,
μα αν είν’ σπόρος ζωής αυτό κι όχι δίψα της θλίψηςμες στη φωτιά μου θα χωθώ, ν’ αναλωθώ, θα ‘ρθω.Να σου θυμίσω πώς το όνειρο γίνεται παραγάδι,που αμολάς κάποιο βράδυ να ψαρέψεις στιγμές,για να τις φέρει στα χέρια σου της τύχης το χάδι,ή να το σκίσουνε του χρόνου οι απρόβλεπτες δαγκωματιές.

Κάπως έτσι, που λες, έντυσα τη ζωή μου,έφτιαξα μύθους για το χρόνο, την τύχη και την ψυχή μου.και στην αυλή μου φιλοξένησα το ψύχος.
και κάθε μου αναστεναγμός γνώριμος ήχος…
To