Notes

Vanitas Vanitatum - Hiçliklerin Hiçliği
Gün kararıyor. İstanbul, yine geceye kavuşuyor. Günlerin geçip gitmesine bir anlam yüklemeyi sevmem. Ama İstanbul’un iki yakasını birleştiren köprünün üstünde, bir yanda karanlığı diğer yanda ise Güneş’in son ışıklarının dans edişine şahit olduğum bu gökyüzüne baktığımda; batıya doğru, Güneş’i hiç batırmayacak bir hızda koşmam durumunda neler olabileceğine dair fikirler üretmekten kendimi alamıyorum. Böylece günler geçmeyebilir ve ben, hayatın durağanlığı içinde öylece yaşayıp gidebilirdim. Zamanın tek yönlü bir şekilde akıyor oluşunun bugüne kadar bana pek bir yararı olduğunu söyleyemem. Belki, böylesi bir yaşam şekli bana iyi gelebilirdi. Ancak bindiğim otobüs beni doğuya doğru götürüyordu ve bende, Güneş’i batırmamaya yetecek hızda koşacak motivasyon yoktu.

İçimde bir şeylerin eksikliğini uzun süredir hissediyorum. Birbirine gülümseyen, şakalaşan ve nezaket kuralları içinde birbirlerine yaklaşan bu sosyal türdeşlerime baktığımda; önce kendimden, ardından da onlardan tiksiniyorum. Onlar değil miydi ki, kendileri daha doğmadan oluşturulmuş bir döngünün ortasına doğan ve kendilerine verilen rolü oynamaktan başka hiçbir vasfı olmayan? Her gün bir yerlere yetişen ve birilerine para kazandırmak için sabahın köründe uyanıp iş yerlerine koşan ya da birilerine para kazandıracak kadar kendini geliştirmek maksadıyla okullara gidip önlerine sunulan kuralları ezberleme yarışına giren? Bu durumu “düzen” diye adlandırıyorlardı. Peki bu düzen dedikleri şey nihayetinde kimi ya da neyi düzüyordu? Bir şeylerin düzülmesine neden ihtiyaç duyuyorduk?

Sonu olan bir şeyin bu kadar keyifle karşılanmasının altında yatan mantıksızlığı fark eden tek kişi ben olmamalıydım. İnsanlığın bir araya gelmesi, ölümü karşısına alması ve “Bu böyle olmaz, sensiz de yapabiliriz.” demesi gerekirdi. “Biz, yaşamayı seviyoruz ve ölmek istemiyoruz. Ama değerli ölüm, sen bizi yolun sonunda bekliyorsun. Sevdiğimiz insanları birer birer elimizden alıyorsun ve biliyoruz ki bir gün sıra bize de gelecek. Ancak bu böyle gitmez. Sana karşı eyleme geçiyor ve grev hakkımızı kullanıyoruz, artık hiçbirimiz seninle yüzleşmek istemiyoruz.” demesi gerekirdi. Özellikle yanımda oturan ve yaklaşık sekiz dakikadır aralıksız bir şekilde tüm içtenliğiyle kahkaha atan kadının, ölümün karşısına çıkması ve çıkarabileceği en yüksek sesle tepkisini koymasını beklerdim. Hayatı bu kadar neşeyle yaşayan birisinin, onu bu hayattan koparacak olan olguya karşı çıkanların başında olması gerekirdi. Ancak o; dokuzuncu dakikasına girdiği bu kahkaha nöbetine devam ediyordu ve ölümün ciddiyeti karşısında tepki gösterecekmiş gibi durmuyordu.

Cümlelerimden, insanların mutluluğunu kıskandığım ya da mutluluk duygusunu çekilmez bulduğum gibi bir anlam çıkarmış olabilirsiniz ancak durum sandığınız gibi değil. Ben esas olarak mutluluğun varlığını sorguluyorum. En gerçekçi mutluluk hissinin, atılan en büyük kahkahanın bile bir süre sonra geçeceği ve yerini sıradanlığın alacağı ortadayken bir insanın kendisini mutlu hissedebilmesini tahayyül edemiyorum. Ancak dediğim gibi, içimde yer etmiş o boşluk hissinin ele geçirdiği hücrelerin bir kısmı mutlulukla ilgili olabilir. Belki de gerçekten sonlu bir mutluluğun kayda değer bir tatmini vardır. Belki de gerçekten zamanın akıp gidiyor olması, mutlu olduğun anların değerini ortadan kaldırmaz. Belki o ölmeyi tercih etmeseydi, ben de böyle hissedebilirdim. En azından bir arada kalıp sonlu mutlulukların tadını çıkarır ve ölümün o ciddi duruşu karşısında içimizden geldiği gibi yaşayabilirdik. Ama olmadı. İçimde, kanatları kırılmış yaralı bir ruh taşıyordum ve onu nerede huzura kavuşturacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu. Otobüs ineceğim durağa yanaştı. Kahkaha atmayı birkaç dakika önce bırakmış olan kadınla beraber otobüsten indim ve rutinimi takip etmek üzere yola koyuldum.