Notes

Pairing: Midoriya Izuku / Bakugou Katsuki

No. 001

________________________________________________________________



“วันนี้ไม่มี” บาคุโก คัตสึกิพูดอย่างไม่เป็นมิตรเมื่อคนคุ้นเคยเดินเข้ามาในร้าน

“ฉันซื้ออย่างอื่นก็ได้” อิซึกุหัวเราะแห้ง ๆ มองเพื่อนสมัยเด็กที่หน้าตาบูดบึ้งเมื่อเขาไม่ยอมออกจากร้านไปตามที่โดนไล่ทางอ้อม เขามักจะมาตามหาคอมิคเกี่ยวกับฮีโร่ทั้งหลายอยู่เสมอที่ร้านของบ้านบาคุโก

ผู้สืบทอดร้านคนใหม่ปิดหนังสือในมือดังปุบ คิ้วทั้งสองขมวดมุ่นเข้าหากันในยามที่มีอะไรไม่ได้ดั่งใจ อิซึกุมองริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันนั้นแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่กล้าสบตาที่มองมาอย่างดุร้าย เขาย่องหนีไปด้านในของร้านเหมือนสามีที่กลับบ้านดึกและกำลังเลี่ยงภรรยาที่ใกล้อาละวาด

พอคิดว่าหลบพ้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชายหนุ่มก้มมองปลายเท้าของตัวเอง เห็นรองเท้าผ้าใบธรรมดากับพื้นไม้สีเข้ม เมื่อไล่สายตาขึ้นไปตรงหน้าก็เป็นสันหนังสือที่อัดกันแน่นอยู่บนชั้น อิซึกุหลับตาแล้วสูดหายใจเอากลิ่นแห้ง ๆ ของกระดาษจำนวนมหาศาลที่กำลังย่อยสลายตัวเองอยู่ทุกวี่วัน เขาไล้ปลายนิ้วไปตามสันหนังสือที่เป็นหนังบ้างเป็นกระดาษบ้าง สัมผัสพื้นผิวที่แตกต่างกันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินสำรวจสถานที่ใหม่ จนกระทั่งไปสะดุดกับเล่มหนึ่งเข้า หนังสือปกหนังสีเขียวกับตัวหนังสือสีทอง สีของเขากับคัตจัง

อิซึกุแงะหนังสือเล่มที่ว่าออกมาจากชั้นอย่างยากลำบากเล็กน้อยเพราะปกหนังดูดติดกับปกของเล่มข้าง ๆ เขาพลิกเปิดอย่างเบามือเพราะตัวกระดาษแหลืองไปหมดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเนื้อความด้านในที่พิมพ์ด้วยตัวหนังสือแบบเก่าเป็นภาษาอังกฤษก็ให้เรื่องราวในแบบที่เขาชอบอ่าน

อิซึกุชอบอ่านสิ่งที่หลายคนเรียกมันว่านิยายเพ้อฝัน เรื่องราวจากหนังสือเก่าแก่ที่พูดถึงอัศวินกับมังกรไฟหรืออะไรทำนองนั้น บางคนว่าเขาประหลาด เป็นผู้ชายแท้ ๆ แต่กลับชอบอะไรเหมือนเด็กผู้หญิง คัตจังเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เขาเองก็ไม่เคยถือโทษอะไร

ลูกค้าเพียงคนเดียวในร้านเปิดหนังสือไปหน้าถัดไป คำศัพท์มากมายที่ปรากฏมีหลายคำที่เขาแปลไม่ออก แต่ก็พอจะอ่านรู้เรื่องอยู่บ้าง ปึกกระดาษหนาบอกเล่าเรื่องราวเรื่องละสั้น ๆ ที่ถูกรวบรวมมาไว้ในเล่มเดียวกัน เมื่ออ่านไปถึงเรื่องของเจ้าหญิงผู้ถูกจองจำในหอคอยสูงแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์หน้าร้าน

สองสามปีมานี้บุคลิกของคัตจังเปลี่ยนไปนิดหน่อย แม้จะยังเป็นคนมุทะลุอารมณ์ร้อนอยู่หากแต่คัตจังที่เคยมั่นใจในตนเองที่สุดนั้นหายไป คัตจังของเขาทุกวันนี้ช่างเงียบขรึม ถึงจะขมวดคิ้วตลอดเวลาที่คุยกันแต่ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนสักเท่าไร เขาเองก็กำลังหาสาเหตุอยู่ว่าทำไม

คัตจังไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย หากหลังจากจบมัธยมปลายก็ออกมาทำงานเลย อิซึกุมองดูเพื่อนสมัยเด็กที่ถูกจองจำไว้ในหอคอยแห่งความคิดของตนเอง ก้มหน้าก้มตาอ่านอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลาในปราสาทที่สร้างจากกองหนังสือ

งั้นคัตจังก็เป็นเจ้าหญิงน่ะสิ แต่เอ...คัตจังเป็นผู้ชายนี่นา งั้นก็เป็นเจ้าชายเหรอ ช่างมันแล้วกัน

อิซึกุปิดหนังสือแล้วถือไปวางบนเคาน์เตอร์ “เอาเล่มนี้” เขาบอกกับคนขายที่เงยหน้าขึ้นมามองแล้วพูดเสียงเย็นชาพอกันกับสายตา

“เล่มนี้แพงนะ เป็นแฮนด์เมด” คัตสึกิบอกอย่างตรงไปตรงมา แม้น้ำเสียงจะเรียบเฉยแต่ก็ยังอุตส่าห์บอกทั้ง ๆ ที่จะไม่พูดก็ได้

“อ่า...” คนหยิบมาเหลือบตาลงมองอย่างลำบากใจ ถ้าคัตจังบอกว่าแพงก็แสดงว่าต้องแพงจริง ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากอ่านต่อมากเลยนี่นา

เจ้าของร้านมองอากัปนั้นแล้วคิดเงินให้ บอกราคาที่จ่ายไหวแต่ก็แพงกว่าหนังสือทั่วไปอยู่หลายเท่า อิซึกุยื่นเงินให้อย่างไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี “แล้วจะมาใหม่นะ” เขาว่าหลังจากรับหนังสือที่คัตจังไม่ยอมห่อกระดาษให้มาถือไว้

“อย่ากลับมาอีกนะ” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่เป็นมิตรเหมือนเคยพลางก้มหน้าอ่านหนังสือต่ออย่างเฉยชา

คนฟังหัวเราะแห้ง ๆ “ไว้เจอกัน” แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็รู้ว่าอิซึกุจะยังกลับมาอยู่ดี



________________________________________________________________

เนื้อเรื่องทั้งสามตอนแรกอาจจะมีส่วนที่มันไม่matchกันเท่าไรเพราะตอนแรกไม่ได้คิดว่าจะเขียนเรื่องยาวค่ะ หวังว่าจะได้มีโอกาสรีไรท์นะคะ แล้วพบกันตอนหน้าค่า (ꈍᴗꈍ)