Notes

Bir sonbahar günüydü,liseye yeni başladığım zamanlar..Yeni bir okul,yeni insanlar,yeni bir ortam; sessiz ve çekingen biri olduğum için biraz fazla geriyordu beni. Onun dışında o dönemde yaşadığım ailesel sorunlarım ve yıllardır kurduğum hayalin de ellerimin arasından kayıp gitmesiyle yaşadığım çöküş iç dünyamdaki katlanılamaz kıyametimdi. Derken karşıma çıkan o yüzü hiç yabancı olmayan,esmer,orta haldeki çocuk..Yaşadığım her şeyi unutmamı sağlamıştı sanki gülüşü.Arkadaş ortamında geçerdi hep adı.İlgi duyuyordum ama kabullenmek istememiştim. Zamanla gözlerimin hep onu araması,karnımda oluşan o tuhaf his ve yanımdan geçerken elimin ayağımın birbirine girmesi beni ele veriyordu.Hoşlanmaya başlamıştım:) Aylar geçti aradan ben hala işin dalgasındaydım.Bir öğle arası arkadaşlarım gidip kim olduğumu söylemeden ona benden bahsetmişler. Oysa yarın öğle arası konuşalım demiş.O gün ilk kez onun için ağladım.. sanırıım mutluluktan.Ama ne yapsalar ne etseler ikna edemediler buluşmamıza.Tepkisinden korkuyordum.Yapamazdım, gidemedim..O sıra o ismimi soyismimi, sınıfımı öğrenmiş.Hep gözgözeydik okulda, onun arkadaşları yanımdan geçerken hep onun hakkında konuşur, suratıma bakıp gülerlerdi. Birgün sinirlenip geçip köşeye ağlamıştım saatlerce.Dayanayıp uyarmış bunu bizim kızlar, o da gidip arkadaşlarını uyarmış. Hey canını sevdiğim be! Her gün yeni gelişmeler yaşardık, her gün bir şeyler duyar mutluluktan uçardım. Beni sevmesini beklemiyordum tabiki ama sanki ilgi de duymuyor değil gibiydi.Kötü günlerime perde çekmişti, iyi geliyordu bana.Çok bağlanmıştım.Bambaşka bir hayatım olmuştu, bambaşka olmuştum onunla. Yaz tatili gelmişti. İlk kez nefret etmiştim tatillerden...
Bir temmuz günü sabahı~ Kalbimi söken bir mesaj. Ondan!
Numaramı bulmuş bi yerden, benimle konuşmak istediğini söylüyor.Nasıl mutluyum,nasıl içim içime sığmıyor anlatamam.Onunla konuşurken dünyanın en aptal insanı oluyorum.Saçmalıyorum, diyecek sözlerim tükeniyor, aklım çıkıyor. Her şey çok güzel gitmeye başlamıştı..Gece saat 02:00 İyi Geceler mesajı atmış.En iyi gecemdi gerçekten.Uyku tutmuyordu mutluluktan, hava iyice aydınlanmıştı benim gözlerim kocaman açık tavanı izliyordum.Çok sürmedi güzel günler.Birden gelen kendini ağırdan satmalar, soğukluklar derken ne olduğunu anlamadan koptu aramızdaki bağ. Ne o mesaj atıyordu,ne de ben.Zamanla hayatım eski düzenine oturdu. Sanırım bu kadar mutluluğu haketmedim. Ailem öğrendi onu. Kısıtlamalar, baskılar vs.. En güzel yaz tatilim, en berbat yaz tatilime dönüştü birden.Ailemi karşıma aldım onun için. Dayanamadığım,içinden çıkamadığım anlarım oldu. Haberi bile yoktu. Pes ettim.Zamana bıraktım. Her şeyi unutmaya çalıştım. Bir kaç teklifte geldi o sıralar ama bu kadarını yapamazdım. Kalbimin hala ona ait olduğunu hissediyordum. Herşey düzelicek,daha güzel olucak derken onun çoktan sevgilisinin olduğunu öğrendim.Benide engellemişti. İkinci yıkılışım, ikinci kıyametimdi.
Öğrendim ki, en çok destek olmasını beklediğiniz insan umursamayınca ölüyormuşsunuz.. Zamanla sevgim nefrete dönüştü. Nefretim, hissizliğimde kayboldu. Toparlamıştım kendimi yavaş yavaş.
Yaz tatili bitti. Okullar yine açıldı, kabuslar tekrar başladı. İlk gün, onu gördüğümde göz göze geldik. Saçları uzamış, değişmiş. Hani insan öldüğü an tüm hayatı film şeridi gibi geçermiş gözlerinin önünden derler ya.. O an; geçirdiğimiz tüm bir yıl geçti gözümün önünden o bir kaç saniyede. İtiraf edeyim o an ne kadar nefret ediyorum desemde özlemişim suratını. İkinci karşılaşmamızda sevgilisiyle geçtiler yanımdan. O bin bıçak darbesini kalbimin en derinlerine kadar hissettim o an.
- Aslında sadece yaşadığım enkazlardan, çakıldığım kuyudan, onun verdiği huzura, mutluluğa tutunarak kurtulmak istemiştim.
- Şimdilerde bana dert olurken, bir başkasına derman oluyor, ben ise gelmeyeceğini bildiğim halde bekliyorum hala elimde çaresizliklerimle.
Siz siz olun, haketmeyen insanları hayatınızın merkezine koymayın. Hiç kimse sizden daha değerli değil.
Yakmayın ömrünüzü.. Sönmez tekrar bilirim...