Notes

Kaybetmek...
Belki de bu hayatta herkesin en çok yaşadığı şey. Ama nasıl kaybetmek? Kaybetmenin çok farklı şekilleri var.

Bazen bir eşyanı kaybedersin. Saatini, tokanı bilekliğini, kitabını, şarj aletini ya da günlüğünü. Belki bilgisayarını. Anısı vardır belki, üzülürsün. Ama yerine yenisi gelir. Yerine yenisi gelmeyen şeyler var...

Kaybettiğin bir insan yerine gelmez işte. Belki öldüğü için gelmez,belki gittiği için. Ve sen kaybettiğinde içinde oluşan boşluk ile kalırsın hayatın boyunca. Bir tokat gibi sertçe yüzüne çarpar kaybettiğin gerçeği her saniye.Bir insanın, değer verdiği bir insanın ölmesi dünyadaki en acı kayıplardan biridir belki de. Çünkü hayatının geri kalanını asla gelmeyeceğini bile bile yaşıyorsun. Keşke diyorsun, keşke son kez sarılabilseydim. Keşke onu son kez gördüğümü bilio daha uzun baksaydım. Ama yok. Çoktan toprak oldu çünkü. Ve sen sadece ağlayıp kendini yıpratıyorsun. Kendini 'Ağlamamı istemezdi' diye avutup ağlamanı kesmeye çalışıyorsun. Ama işe yaramıyor değil mi? Yaramaz. Çünkü her şey sürekli onu hatırlatıyor sana. İçinde oluşan kocaman, dolmayacak boşluk ve göz yaşlarınla mezarının başında oturursun sadece. Elinde kalan tek şey, resminiz. Baktığında gözlerinin dolduğu resminiz...

Giden birini kaybetmiş olmazsınız aslında tam olarak. Bu hikayede kaybeden giden oluyor. Çünkü kalan, kalanlarla gidenin boşluğunu doldururken, gidenin giderek yarım bıraktığı boşluğu hiçbir zaman dolmuyor. Geride bıraktıklarını kaybediyor. Elbet belli bir sebebi vardı gitmek için, lakin dönecek sebebi yok. Yarım kalıyor ise dönemediği içindir azizim...

Birde hayata karşı kaybetmek var. En acısı bu. Çünkü hiçbir zaman geri dönüşü olmuyor. Pişmanlığın ile kala kalıyorsun ortada. Yapmasaydım, etmeseydim demeler bir işe yaramıyor. Canının yandığıyla, can yaktığınla kalıyorsun. Hayata karşı her gün düzenli olarak kaybeden birisi olarak içtenlikle söyleyebilirim ki; Hayat bizim amımıza koymak için var. Canımızı yakmak için var. Bizi sınamak için var. Ve biz bu sınavdan her zaman geçemiyoruz. Geçenler var elbet. Ama ben hala çözemedim. Hayata 10-0 geriden başlamışım 100-10 geride devam ediyorumdur. Ah ulan ah! Keşke kaybetmek sadece maçlarda olsa. Keşke kaybetmek sadece oyunlarda olsa.

Kaybettiğim tek şey hayatım değil, ben yavaş yavaş yazma yetimi de kaybediyorum sanırım... Kalemim tükeniyor, kelimeler haykırıyor. Korkuyorum, kalemimi kaybetmekten...

"Kaybetmek sadece oyunlarda olmuyor azizim, hayatın her saniyesi kaybediyoruz. Şuan mesela, tam şuan nefes kaybediyoruz... "