Notes

Düşündüm... "Acaba neden bu kadar bağlıyım bu takıma?" diye. Gittiğim ilk maçı hatırladım. Gençlerbirliği maçıydı. Babamla gitmiştik . . .
Maraton tribününe girmiştik. Sanırım 5-6 yaşlarındaydım. Bağırıyordu herkes. Ankaragücü, Ankaragücü diye. Yanımdaki amca arada bir kafamı okşayıp gülüyordu.
Bir pozisyon olmuştu. Kaleci eline aldığı topla caza sahası dışına çıkmıştı ve hakem bunu görmemişti. Bir anda bir uğultu ve havada uçuşan küfürler... Herkes küfür ediyordu. Rahatca söylemek istediği her şeyi söylüyordu...
Maçın son dakikalarında Ankaragücü gol attı. Herkesin gözü doldu ve ağlamaya başladı. Babamda ağlıyordu. Birbirini tanımayan, isimlerini bilmeyen insanlar kucaklaşıyor omuz omuza seviniyorlardı. O gün belkide hiç bitmesin dediğim günlerden biriydi. Herkes mutluydu. Belkide aramızda çok önemli derdi olan insanlar vardı ama onlarında yüzü gülüyordu. Maç bitmişti ama hem futbolcular hemde taraftar stadı terk etmemişti. Belki 1 saat daha kalıp hep beraber sevinmiştik. Unutulmaz bir gündü. O günden sonra hep oraya gitmek istedim ve o günden sonra ANKARAGÜÇLÜ oldum.

Peki ya şimdi mi ?

Şimdi ne sevinecek ne de ağlayacak bir babam kaldı. Ama onun emanetini taşıyor gibiyim. Bu yüzden SONUNA KADAR ANKARAGÜÇLÜYÜM. Şimdide ben ağlıyorum ama ben küme düşen bir takıma ağlıyorum babam ise "Kupa Beyi" 'ne ağlıyordu...

NEVZAT TOPÇU