Notes

Bilimsel adı Taxus bactata olan porsuk ağacı, buz çağı öncesinden, günümüze gelen ve çağlar boyunca da, o haliyle, insanlığın saygı duyduğu ve kullandığı eski bir ağaç türüdür. Kuzey Yarımküre'nin tüm ırkları, özellikle Yunanlar, Keltler, Romalılar Kuzey Amerika Yerlileri, bu alışılmamış ve olağanüstü ağaç hakkında haklı ve güçlü bir anlayışa sahiptirler. Uzun ömürlülükleri ve asıl kök gövdeleri içerisinden, yeni gövdelerinin eşsiz biçimde yetişmesi nedeniyle, günümüzde, bazı porsuk ağaçlarının 4.000 yaşına kadar yaşadıkları ve varlıklarını, çağlar ve tarih boyunca sürdürdükleri tahmin edilmektedir. Elbette, porsuk ağacı, ölümsüzlük, yenilenme, yeniden oluşma, ölümsüz hayat, yeniden doğuş, başkalaşım ve Ahirete ve atalarımıza kavuşma ile ilişkilidir.

Asya'nın, Ön Asya'nın, Hindistan'ın, Avrupa'nın, Kuzey Afrika'nın ve Kuzey Amerika'nın kuzey ılıman kuşağında yaklaşık 10 farklı porsuk ağacı türü bulunmaktadır. Bunların hepsinin, 200.000.000 yılı aşkın bir süre önce ortaya çıkan Triyas dönemi kalıntıları arasında bulunmakta olan, Paleotaxus rediviva'dan türediğine inanılmaktadır. Son zamanlarda, bunların dışında, 140.000.000 yıl öncesindeki Jura devrine ait porsuk ağacı fosilleri bulunmuştur. Bu nedenle, porsuk ağacı, uyum sağlaması ve günümüzde yaşayan çoğu türden daha uzun yaşamanın yollarını bulması sayesinde, gezegenimizin geçirdiği büyük iklimsel değişimlerde hayatta kalmayı başarmıştır. Avrupa turbalıklarında yapılan polen sayımlarına göre, porsuk ağaçları, Buz Çağı devrinde, günümüzdekine göre, daha bol miktarda yetişiyordu. Buzullar, kuzeye doğru çekildikçe, Avrupa'nın büyük ormanlarındaki porsuk ağacı % 80'e kadar ulaştı; ancak, o devirlerden bu zamana kadar sürekli azalma halindedir.

Eski porsuk ağacı kerestesinden aletler ve araçlar, tüm Avrupa'daki müzelerde bulunabilir. Yavaş büyüyen bir ağaç olduğu için, eskiden mızraklarda, fıçı tahtalarında, küçük av yaylarında ve son olarak, Ortaçağın ünlü uzun yaylarında kullanılmış, sert ve esnek olan, sık dokulu keresteye sahiptir. Okların ucu, porsuk ağacından elde edilen zehirle kaplanıyordu. Tüm ağacı zehirlidir: kerestesi, kabuğu, iğne yaprakları ve tohumu. Zehirli olmayan tek kısmı, tohumunun etli kısmıdır. Ağacına elinizi sürerseniz ya da kerestesi ile çalışırsanız, porsuk ağacının tehlikeli özelliklerinin bilincinde olun. Ölüm ağacı olarak bilinmelerinin sebeplerinden biri de budur.

Porsuk ağacı, Hekate tanrıçası ve üçlü tanrıçanın acuze yönü için kutsaldı; her ikisi de, Ölüler Diyarı'nın, ölümün ve ahiretin bekçileridirler. Çok sayıda eski porsuk ağaçlarımızın pek çoğu, kilise bahçelerinde bulunmaktadır; kiliseler inşa edilmeden önce, bunların, aynı yerde bulundukları şüphesizdir. Pek çok kilise ve kilise bahçesi, bir zamanlar, muhtemelen, Druidlerin kutsal korularının mirası olan, bir porsuk ağacı halkasının içerisinde duruyorlardı. Wiltshire'daki Amesbury'de, bir kilise bahçesinde, 14; Bradford-on-Avon'da ise, 18 porsuk ağacı vardır. Hepsi, gizli pınarların üzerinde yetişmektedirler. Ayrıca, Gloucestershire, Painswick'teki 99 porsuk ağacı da, boğum noktalarında ya da gözlerde bulunmaktadır. Porsuk ağaçlarının, bu kudretli yerlerin işaretlenmesi ve korunması maksadıyla yetiştirilmiş olması, muhtemel görünmektedir. Porsuk ağaçlarının yeni bir tarihlenme sistemi, bazı en eski ve korunmuş porsuk ağaçlarımızın, 4.000 yaşında olduğunu ve önceden sanıldığı gibi, 1.500 yaşında olmadığını göstermektedir.
Kötülükten korunmada, atalarınızla bağlantı kurmanızın sağlanmasında, rüyaların ve ahiret yolculuklarının getirilmesinde, eski büyücülüğün simgelenmesinde, porsuk ağacının en etkili olduğu kabul edilmektedir. Sıcak havada, şamanların önsezi kazanmak için teneffüs ettikleri reçineli bir buhar bırakır. Porsuk ağacı kerestesi, ölülerle ve derin olarak saygı duyulan atalarla bağlantısından dolayı, özellikle Keltlere göre, büyüsel olarak görülüyordu. Arkeologlar, son zamanlarda, eski kaynak ve kuyu yerlerinde, muhtemelen, adak sunuları olan, iyi korunmuş porsuk ağacı oymaları bulmuşlardır. Zaten, büyüsel olarak, tanrıçalarla ve tanrılarla ilişkili olduğundan, porsuk ağacı, bu amaç için düşünülebilirdi. Avrupa ormanlarında, kerestesi en dayanıklı olan o idi ve daha gerçekçi biçimde, yoğun ve ağır kerestesinden dolayı suyun içerisinde batmaktadır. Oyulması oldukça kolaydır ve iyi parlatılabilen koyu kırmızı özü olmakla birlikte, altın turuncusu rengine sahip, doğal ağaçlarımızın en güzel olanıdır. Geçmişte, tekerleklerin ve dişli çarkların, kaşıkların, kulpların, kaselerin ve herhangi bir tornalı parçanın yanında, lavtanın gövdesinin yapımında kullanılıyordu, ancak kutsal oymacılıkta kullanılacak derecede mükemmel bir ağaçtır. Yine de, porsuk ağacı kerestesinin zımparalanmasında ortaya çıkan tozun bile zehirli olduğu ve çalışma ortamınıza ve çalışma biçiminize büyük özen gösterilmesi gerektiği belirtilmelidir. belirtmek gerekir.

Porsuk ağacı, Druidlerin bilgeliklerini şifrelediği bir Kelt sistemi olan, Ağaç Oghamı'ndaki (bir yazı çeşidi) 20 ağacın sonuncusudur. Her bir manevi anlayış, ilk harfi, bir alfabe sistemi yaratmakta olan, bir ağaç ile temsil edilmektedir. Her bir harf, ortadaki bir gövde çizgisi üzerindeki ya da içerisinden geçen bir çizgi olarak yazılmaktadır. Bu simgeler, İrlanda'daki ve Galler'deki bazı dikilitaşların kenarlarında bulunabilir, ancak bunlar, porsuk ağacının değnekleri üzerine oyulmuş halde, muhtemelen, büyüsel ve haberleşme amaçlı oluyorlardı. Druidler tarafından, sessiz bir iletişim sistemi olarak kullanılıyordu ve bazı Ortaçağ müsveddelerinde kayıtlıdır. Porsuk ağacının, "Idho"nun ya da "I"nın yeri, avuç içinden kendisini ayıran çizgide, Merkür (tanrı) parmağının (serçe parmağı) tabanındaydı. Serçe parmağının porsuk ağacıyla bağlantısı, porsuk ağacının kutsal olduğu ölüm tanrıçası Hekate'nin
ya da diğer ismiyle, (Merkür'ün annesi) Maya'nın başkanlık ettiği yere Merkür'ün ruhları iletilmesiyle yapılmaktadır. Ogham simgesi, orta gövde çizgisi olarak, kaval kemiği kullanılarak ve yatay olarak boydan boya geçirilerek, üzerine 5 parmak konularak da, sessiz biçimde iletilebiliyordu.

Porsuk ağacı, ağaç oghamı Idho, ahiretteki atalarınız, rehberleriniz ve koruyucularınız aracılığındaki ruhsal yardımın bağlantısıdır. Porsuk ağacı, burada, bize, bu maddesel düzlemin ötesinde, başka varoluş düzeyleri olduğunu hatırlatmaktadır. Kendimiz için yarattığımız yaşamın yanıltıcı doğasını anlayarak, hayatımızı, daha bilinçli olarak sürdürebiliriz. Çoğunlukla, ölüm, bir kayıp duygusu ile yüklüdür, ancak porsuk ağacı, bize, dönüşüm biçimi olarak ölümü ve onun,asla son olmadığını öğretebilir.
Porsuk ağacından edindiğimiz bilgi, onu, şifa yönünden son derece önemli bir ağaç yapmaktadır. Ölüm korkumuzla baş etmemizde ve bu korkumuzdan kurtularak, yaşamlarımıza daha büyük bir dinginlik getirilmesinde, bize yardımcı olabilir. Ölüm, bir şeyin bitişini ilan eder. Bu, fiziksel ölüm ya da eski yaşam biçimi ya da daha önceki olaylara bakış biçimi olan, eski benliklerimizin ölümü olabilir. Her bir son, her bir ölüm, yeni bir başlangıç, gelecek ve başkalaşımdır. Bazen yenisinin ya da yenilerinin başlayabilmesi için, durumun bitmesi veya nesnelerin ölmesi gerekir. Each end, each death, is a new beginning, hope, future and transformation. Sometimes things need to end or die before the new can begin, and understanding rebirth always requires seeing beyond our limitations.

The Yew can be used to assist Otherworld journeys and to increase openness of communication with the Otherworld, through an increased ability to understand and receive the messages which are being given to us by our guides and helpers. By opening ourselves to intuitively interpreting these messages, and trusting our intuitions to act on what we receive, we can make some real progress as the wheel turns and the death of one situation heralds the birth of another.

Magically the Yew is used for summoning spirits and any Otherworld communication. It is linked to Samhain, when entry to the Otherworld is easiest, dreams are most potent and access to the ancestors is most possible. The Yew is linked to the runes yr and eolh ,both ruled by Jupiter and the positive benefits of transformation. According to a modern encyclopaedia of magical herbs, the Yew is feminine, its element is water and its planet is Saturn. However it seems to me that Pluto would be a much more appropriate planet as it is the planet of death and change, transformation and rebirth. The Yew also connects through Samhain and the water element, to Scorpio, ruled by Pluto.

Because the Yew is poisonous, there re no herbal remedies, although it was sometimes called the forbidden tree as it was used to stimulate abortions. In the north, the Yew was used for dowsing to find lost property (enlisting the help of the ancestors?). The seeker held a Yew branch in front of him or her which led them to the goods, and turned his hand when he was near them. A strange belief in the north of Scotland concerning the Yew was that a person, when grasping a branch of Yew in the left hand, may speak to anyone he pleases without that person being able to hear, even though everyone else present can. This may have been useful if someone wished to prejudice the clan against a chief without receiving punishment for his insults.

Yew has long been part of funerary customs, which may vary from country to country and district to district. They mainly involve carrying sprigs of Yew which are either thrown in the grave under the body or of being thrown in on top of the coffin. In Suffolk it was considered unlucky if some Yew came into the house with the Christmas Eve decorations and a sure sign that someone in the family would die before the year was out. In Derbyshire, however, care was taken to include the Yew in the evergreens brought into the house at Christmas, although it was on no account to be taken from the churchyard, and to be used specifically as part of the decorations around the window. Yew is also put around the well-dressing pictures, a tradition of making pictures from petals and placing these by the old wells and springs, which is still practised in Derbyshire today.

With so much of our folklore there seems to be many layers of beliefs, superstitions and fears, which are usually the result of Christian overlay. The Yew, with its ability to span the ages, seems to have sustained its intrinsic meaning of death and rebirth from the time of early man, though Celtic and Druidic teachings and the Christian church, to the Aquarian age. Perhaps it is because it has stood in the same spot, on the same sacred power point, for generations of human lives.

So many of the ancient Yew trees we have in our country are protected by the churchyard, and reports of their great girths, and therefore great ages, are documented throughout historical texts. In the past they were used as landmarks, because of their size and longevity, and their dark branches would make them stand out in the landscape. Yew groves planted by the Druids were common by ancient ways, on sacred sites, hilltops, ridgeways and burial grounds. Tribal leaders were buried beneath Yew trees, in the sure belief that their knowledge and wisdom would be joined with the Dryad of the Yew and therefore still be accessible to the tribe for generations to come.

So many of these ancient documented trees have gone now, but in recent years there has been an upsurge of interest in the Yew, and there are several books available now which are still with us. It is possible to make a pilgrimage to visit these magnificent trees and touch the awesome connection to ages long gone. A friend of mine's personal "crusade" is Yew trees, and planting as many as possible along the great Michael and Mary leylines which run from St Michael's Mount in Cornwall, up through Glastonbury, Avebury, Bury St Edmunds and ending at Hopton on the Norfolk coast. If any one knows of a protected spot where he could plant a Yew along this line, I will pass your name and number on to him if you write to me.1

Yew trees can be propagated through cuttings, seed, graftings or layering. It is also possible to find small trees growing near bigger trees, which transplant well. They prefer a moist, fertile, sandy loam soil, but will grow well in most soils except water-logged ground or sticky wet clay. They also grow well on chalk. They resist pollution and can flourish in the shade of taller trees, but little will grow in the shade they themselves cast.

Yew has been found to be beneficial in propagating other species. Cuttings soaked in an infusion of crushed Yew and water produce quicker and healthier root growth, though I have not tried it myself. Cuttings of Yew taken from lateral branches generally produce shrub-like plants, while those from erect topward branches are more likely to produce a tree.

In recent years it has been found that taxol, a chemical found in the bark of the Yew, inhibits cell growth and cell division, and may have some promise in the fight against cancer. The biggest problem is that such a huge amount of bark is needed to produce even small amounts of taxol.

The Pacific Yew of North America has been found to have the most taxol in its bark, but the bark is only 1/8th of an inch thick. A 200-year old tree with a diameter of 10 inches will yield 6lbs of bark, which in turn will produce 1/5th of a gram of taxol. The average amount to treat one patient is 2 grams, so clearly the problem of supply would be impossible and could result in the Yew becoming extinct. Although they have tried, scientists have not been able to make a synthetic version of taxol. Now researchers are trying to find ways of extracting the taxol from the twigs and needles. Yew tree forests as a sustainable resource could be planted. Branch trimming would probably stimulate growth of foliage and a continuous and potentially increasing supply of raw material. Experiments are being made with varieties which grow faster and may produce higher levels of taxol. A sustainable solution has to be found in order for this potential to become a reality. Already scientists in America have destroyed thousands of Yew trees in their research programme, and now the English Yew is being used for this valuable research.

In Britain, interest in the Yew tree over the last 10 years has raised awareness of these wonderful trees. We have about 250 ancient Yews which live very closely to humankind in our churchyards, and hopefully this contact with the ancient wise Dryads will help to protect the Yews worldwide, as they have offered their protection to us. Communication with trees is a very real phenomena to those who are open to receive. A huge Yew planting programme began in Britain in 1996 led by David Bellamy, encouraging the churches and villages to replant the Yew trees again.

Our ancestors revered the Yew above all other trees. It has always been held sacred and understood as a link with death and rebirth. It was used by early man for making weapons, tools of death, and now thousands of years later it is providing a possibility of averting death for cancer patients. It is a powerful reconnection to humankind for this tree when you consider that each person with cancer has to face their own death, whether they are cured or not. One of the most valuable abilities of the Yew is to provide the opportunity for people to turn and face death, to progress beyond fear to a communication wtih what is beyond our reality, which will bring understanding, clear insight, enriched by a deeper experience of life.