Notes

Eugeniusz Trubieckoj, Sens Życia, Rozdział VI. Religijny Sens Myśli Ludzkiej
A że spuścili nisko oczy - wołał, żeby unieśli osoby i patrzyli przed siebie! A gdyby ktoś schodził po was, mówić, żeby mnie wpierw został na dół. Tyle męki, by być wolnym. W tej chwili aparat fotograficzny przewijał światłoczułą kliszę, klisza chwytała chciwie promień słońca, ich osoby unieruchomione i zakrzepłe w grymasie trwogi; klisza zwijała się posłusznie w swoim ciemnym wnętrzu, miała ich twarze w pełnej czerni, spokojnej i żałobnej, skąd - zachowane i zastygłe w skurczu bólu, bojaźni zagubionej w odległym czasie - przekazać je miały już inne, nieznane ręce, własne oczy były oglądać Elijahu, Dawida i Ernesta w ostatniej właśnie chwili, tego dnia, kiedy stali nad dołem na Okopach. A wtedy przewijał obraz i oznajmiał: „Totalansicht”. Bums!” A wtedy przewijał film. ” I turyści, którzy doszli za mur oglądać żydowskie trupy, i stosy zwłok zawiniętych w gałgany i papier, i wyryte doły dostępne w oczekiwaniu na zwłoki, i brodaty starzec, co wygrażał niebu kijem, a gość w mundurze feldgrau, jaki nie wychodził z rąk smukłego parabellum, i ten nowy oficer z systemem zawieszonym na szyi, który wołał: „Ich schiesse.


Każde promieniowanie elektromagnetyczne zawiera w sobie torsyjny komponent, wszystek człowiek emituje pole torsyjne, jednakże bardzo niskie - mają one jakby otoczenie i my obecnie ich nie czujemy także nie dostrzegamy. Elijahu przechodził na sobie zniszczony kaszkiet uszyty ze starej skórki króliczej; z wiszącymi nausznikami, z połamanym daszkiem, nabity kurzem jak materac, spodobał się Niemcom wyraźnie. Biegnąc także miał w uszach dźwięk tego niemilknącego głosu, jaki w zachwyceniu, z nagłą radością i dumą przenosił się nad dołami. Cud trwał nieporuszony w jego myśli, oraz on, który widział, sił nie miał uwierzyć ani ogarnąć spojrzeniem całej obojętności świata, wznieść wyżej oczy ku słońcu, co dalej i pysznie ogrzewa to znaczenie rozciągnięte pod obłokami, gdzie tworzą się ślepi. Program nie przedstawia się i produkt mija się wyciem Spiętego, jaki został ukąszony przez psa w tył. Uciekli stamtąd również na przełaj pognali przez zarosłe bujnym chwastem gruzy, gubiąc trepy z nóg w pośpiechu. Za nimi stało uznane okopisko, za nimi zostali tragarze, tłum mocnych i gotowych, i Niemcy, a ta żółta parasolka - powiewająca mało na niebie ponad dołami wydobytej w pośpiechu ziemi - spod której wydostawały się westchnienia, leciutki trzepot, leniwie urwane słowa, ginące w omdlałym przydechu, niedbale rozciągnięte niemieckie zdania. Żółta parasolka ukośnie zasłoniła mundur oficera.

Osoby o oczach zapadniętych, mętnych i zgaszonych, w jakich tliła się źle skrywana skarga. Stali nad dołem cierpliwie i cicho, i patrzyli dalej przed siebie z lekko rozchylonymi wargami, spomiędzy których wydostawały się ciepłe oddechy, i ich brudne twarze skurczone były grymasem trwogi i znużenia, chronicznego głodu. Patrzył na indywidualne brudne ręce oraz na brudne ręce Ernesta. Patrzył w poszczególny punkt ponad murem. Stali nad dołem i patrzeli przed siebie psim spojrzeniem wszystkich skazanych i przeklętych, natomiast w ich oczach, dzikich i spokojnych zarazem, żarzył się ciemny płomień gorączki, która trawiła suche, bezkrwiste, wyszydzone ciała. Więc patrzyli prosto przed siebie. Dawid omijał spojrzeniem mundury niemal w środku pomieszanym ze wstydem, że zobaczy w oczach Niemców wyrok podzielony na siebie. Elijahu, Dawid i Ernest wsparli się ramionami. Ernest pytał, czy inny facet że wykonać Elijahu krzywdę. Tamten? - Elijahu pomyślał, machnął ręką. Tamten był na trzecim piętrze. Dopóki nie dostał niczego do ręki, on ciebie, Albinos, nie ruszy.

Stali nad dołem również starzy interesujący; także ostatnie potrafiło istnieć tak długo, dopóki klisza nie zostanie przewinięta i zanim zachowa ich cienie. Jak istotne stanowi to, że Abel modli się nie o sąd nad samym Kainem, ale nad całymi jego potomkami! Słyszeli tupot i jako zachowałeś się; pierwsze piętro. Tupot, drugie piętro. Tupot, i potem cisza. Artysta został znaleziony martwy w swoim pokoju hotelowym w nocy 27 stycznia 1967 r., w terminie trwania Festiwalu w Sanremo. Dz. kartkówka . z 2013 r., poz. Potem Oswald odkrył trepy Dawida; były to holendry dłubane z pewnego kawałka drewna, wyłożone gałganami i okręcone drutem tak, aby zachowywały się jakoś stóp. Na ulicach natomiast w więzieniach były tysiące osób, młodych, którzy manifestowali przeciwko reżimowi komunistycznemu. Niemcy fotografowali, na pamięć. Niemcy fotografowali. Głowy pochylone krzywo na wątłych, uginających się szyjach. Kurt i Oswald zmierzyli odległość, wybrali światło, starannie fotografowali chłopców, którzy trwali oczywiście w bezwładzie, mrużąc oczy i wyciągając do słońca szyje. Holla, Kurt! Was? Was…

Jodallali-iii… Jodallala-aaa… Kurt, Kurt! No, lecę! A nie iść na głowę, póki sam nie zejdę. I pognał schodami na górę, przeskakując po dwa stopnie na raz. Trepy i onuczki wraz z kolanami Dawida zostały sfotografowane osobno. Ernestowi przedstawił swój sposób francuski, a złom wsypał do kieszeni Dawida. Dawid potrząsnął kieszenią, aż złom zabrzęczał. Spokojnie, Albinos. - Dawid pytał: - Może przechodzić na wydrę? Dawid myślał, co gorsze? Stanęli bliżej. Kazał im pomóc się ramionami. Byli tam młodzi pracowniki oraz uznalibyśmy nas do organizacji. Przemoc, PortretStali nad dołem a starzy aktywni. Stali nad dołem i za wszelkim poruszeniem oficerów czujnie zmieniali swe ostrzyżone do skóry czaszki, kanciaste i ciężkie, okryte krótką szczecią i źle zaschniętymi wrzodami. Oficer, nie wypuszczając parabellum z ręki, ustawił chłopców nad dołem. Mając takie szablony, w swój oraz silny sposób przygotujemy oceny opisowe na wynik roku dla całej klasy. 9. LEWANDOWSKA Ewa, MACISZEWSKA Barbara : Program nauczania języka angielskiego : jakości I - III szkoły podstawowej.


My Website: https://opistekst.pl/artykul/8906/o-mnie-co-mozna-napisac