Notes

Muzułmanie W Indiach - Islam In India - Qwe.wiki
Odmiana zaimków pytajnych kto oraz czſo. kartkówka zaimka jáz oraz biernikowych form ny i wy. Podobnie sprawę się korzystała w sukcesu zaimków dzierżawczych trzeciej osoby, które również były równe z dopełniaczem odpowiedniego zaimka osobowego, zatem stanowi jego, jé, jego, jú, jich. W mierze podwójnej występowały nieodmienne naju, waju będące dobrze dopełniaczem zaimków osobowych. Zaimki przeczące razem z członem ni- występowały wszędzie, oprócz pozycji po przyimku. W sukcesu bycia po przyimku, przyimek wchodził za ni-. Biernikowe miø, ciø, ſiø są enklitykami występującymi po przyimku, a mie, cie, ſie po czasowniku. Czas zaprzeszły organizowany był z imiesłowu czynnego czasu przeszłego w właściwej osobie a liczbie, czasowniku posiłkowego jeſḿ, jeś, … Czas bycia studiów: 3 okresy (w ostatnim 120 godz. Jeżeli jego czas nadszedł, udał się do niej. Czas przeszły złożony wykonywany był za pomocą imiesłowu dobrego czasu przeszłego (l-imiesłów), który był miany od rdzenia czasownika i dawał końcówki uzależnione od typie i wielkości. W współczesnym różnym przypadku przyjmował formę krótką przymiotnika. Imiesłowy przymiotnikowe czasu przeszłego bierne na ogół żyły w stronie biernej w funkcji orzecznika, były więc odmieniane według formy krótkiej przymiotnika. W III kon. imiesłowy na -itý/-ytý siedziały w sukcesie czasowników na -ić/-yć, też na -utý w czasownikach na -uć, natomiast też na -ianý w pozostałych.

Aoryst, nazywany też czasem byłym prostym wytwarzany jest szczególnie od czasowników osiągniętych i oznacza czynność siedzącą w historie i zakończoną. Automatyczne przełączanie się na najlepszy, u mnie oznacza to głównie stosowany język, to dodatkowo nic nadzwyczajnego. Formy zaimka wßytek pojawiają się dodatkowo w drugich przypadkach, ale zdaje się to istnieć późniejszą tendencją. Oddaje się, że od indywidualnego początku forma liczby mnogiej oraz sposobu żeńskiego i nijakiego liczby pojedynczej zlały się, jednak odgraniczenie ich z sytuacji dla rodzaju męskiego było wyraźne natomiast nie widać prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Zaimki odmienne przebywały w centralnej i kolejnej osobie liczby pojedynczej oraz licznej. Dodatkowo nie była żadna kolej w przypadku przymiotników na -ßý, -ƶý, -czý, więc jest istniały one odpowiednie z metodami mianownika liczby pojedynczej rodzaju męskiego. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, głównie z powodu jednobrzmienia form aorystu z sytuacjami czasu obecnego i przyszłego. Imperfekt jest różnym czasem przeszłym prostym, wciąż jeszcze śladowo tym w dobie staropolskiej, jednak częściowo połączony z aorystem. Jednak inni socjologowie wskazują, że czynniki religijne mogą wyjaśnić wysokie urodzeń muzułmańskich. Prawdopodobnie w porze staropolskiej utracił on swoją produktywność, zachował się choć w wielu skostniałych słowach jak nowopolskie widomy, rzekomy, świadomy.


Nie poświadczono w stylu staropolskim imiesłowów przymiotnikowych na -wßý, całym tego modelu imiesłowem można nazwać imiesłów na -łý, który stanowił robiony w porządek uznający się wykazywać produktywność, np. pobiegłý, umarłý, osſtałý, ſgniłý. Nie uznano a innych pierwotnych form, tj. ciem, tom, ciemi, ciech. Nie przyznano natomiast krótszego zaimka w mianowniku. Dawało się natomiast stosowanie krótkich zaimków w bierniku. Odmiana zaimków pytajnych nikt oraz niczſ. Do wyrażania właściciela w uznaniu w istoty przydawki często używano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -to w przypadku rzeczowników męskich i nijakich i za pomocą -ín, -ina, -ino w sukcesu rzeczowników żeńskich. Poniższa tabelka przedstawia końcówkę -ów, -owa, -owo, a dla -ín, -ina, -ino odmiana wyglądała identycznie. Poniższa tabela przedstawia odmianę zaimka wyglądającego ten, ta, to. W różnym razie, w funkcji przydawki, przyjmowały odmianę długą. Zaimki dzierżawcze mój, twój, ſwój używały te też końcówki, co zaimek jen, ja, spożywa w znaczącym przypadku, pierwszej i rodzaju.

Zaimek jen, ja, je po przyimkach a ale po nich przybierał dodatkowe n-, na dowód do niego, o niem, ſ nimi. Odmiana zaimka osobowego jen, ja, je (widzianego i w zaimku względnym jenƶ). Większość przymiotników posiadała obok formy długiej i formę krótką, np. zdrów, máł, cúdz. W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego także w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i nijakiego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w sukcesu przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, krusi), ale w wypadku przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Zaimki dzierżawcze naß, waß wymieniały się również według tego paradygmatu, jednak z czasem zaczęły przyjmować końcówki przymiotników. Dokładniej zaś: 31 grudnia stacja ta zamknie produkcję własnych programów, i - lecz będzie istnieć jeszcze - zmniejszy się do nadawania powtórek i wcześniej zakupionych filmów. Pojawiają się one jednokrotnie w pełnym kanonie, więc lub są archaizmami (są to pierwotne postaci prasłowiańskich zaimków) albo są to zaczerpnięcia ze staroczeskiego, w którym te zaimki normalnie istniały.


Homepage: https://podstawyprzyjazne.pl/artykul/1494/wnioski-w-pracy-licencjackiej-pielegniarstwo