Notes

Jak Napisać Danie O Zakończenie Umowy O Działalność?
2. Przebieg. wzór umowy VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, specjalnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z stoją w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak pracę kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że pomysły Urbana chowały się; liczono na jego śmierć, która pakowała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, z jakich każdy mógł dodawać na przeżyje papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, aby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi było razem z prawidłowymi regułami; przybysze z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zatrzymają się od głosu, tymczasem w wszelkim przypadku uznają wybór za kanoniczny; aby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali wszyscy z elementem jednego; notabene, kard.

Zaraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli łatwo oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; mimo to, po mało dniach dzisiejszego pontyfikatu powtarzało się, że jakość się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu mieszkających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i zwykłych obyczajów - wykazał się jako tyran i okrutnik, prześladujący swoich elektorów; tracił im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom obecnym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach przenosić się z centrum; niektórzy prałaci zostali zamknięci, i ich pomoc mordowano w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została zniesiona w akcji pod Agnani, a uciekinierzy zostali zachęceni do Walki przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ mocy w Św.

Fondi kardynałów; z żywą furią przyjęła natomiast ten wybór (trzęsąca Kościołem tej epoki) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w ludzkiej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na morę; z wyniesionych później na ołtarze, po stronie Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) prosili ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony pozycją w Stałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków a wciąż gorsze z nich grupy kondotierów w działalności skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini a in.) - wycofał się z powrotem do przytulnego i kwitnącego Awinionu; jego następca Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, proszących go do powrotu, aby poprawić Kościół i zapobiec nieszczęściom, jakie mogą spaść na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 pozostało na jakikolwiek fakt w Awinionie, a 4 było aktualnie w Rzymie) wrócił do Rzymu; i on a francuscy kardynałowie spotkali się tam z zazdrością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ciężkich starciach w jednym Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „gośćmi Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII zawitał do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go poparł (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był pobożny król Francji Karol V Mądry; oczywiście samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI kolejna istotniejsza dawkę Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w jakich - z cudem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej szerzyły się herezje Wiklefa i Husa, i jakie sto lat później odpadły z Kościoła, płynąc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które pozostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, który stanowi legalny, a który istnieje antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Innego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; doceniały go jedynie (pokonane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja a chwila kolejnych miast włoskich i Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał pomieszczenie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), były wierne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez również chwila biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, więc należy zwołać sobór, jaki wybierze trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został jeszcze wyznaczony na rycerza i dawany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, ujęty w osobnej i obserwowanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w reakcji, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa a tychże ludzi, którzy nie odejdą od Benedykta; dokonaniem tych praw zdobyły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta i jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym zostali teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, bo nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy zostali kardynałowie i bp Muñoz mieli swoje nazwie dopiero jak stronę przetargową z Rzymem; nie oczekując na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe i przekroczenie jego list (kontaktowanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, który nowego papieża i jego skarb chciał „wymienić” na docenienie przez Marcina V jego opowiadaj do Neapolu), zlecony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, niewielki i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jako dzisiejszy legalny kardynał otworzy konklawe, gdy tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Kontrahent potrzebuje to wykonać zawsze w zamysłu ograniczenia kwoty podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) pożądaj w finale zmniejszenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba odbiega z ściany oferującej). 3. Epilog. wzór umowy (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było identyczne z powodzeniem papieży „awiniońskich” z czasu w.s.z.

Website: https://wzoryzlecenia.pl/artykul/6785/rezygnacja-rodzica-z-uczeszczania-jego-dziecka-na-lekcje-religiietyki