Notes

در این تکلیف، من در مورد تأثیراتی که منجر به سقوط شاه ایران و در نهایت انقلاب اسلامی در سال 1979 شد، بحث خواهم کرد. زمینه در آن زمان فضای سیاسی کنونی کشور در آن زمان بیشتر به سمت مدرن سازی ایران با کمک شاه ایران پیش می رفت، با این حال بسیاری فکر می کردند این گامی برای غرب ایران است. غرب‌گرایی معمولاً با آمریکا مرتبط بود و از شاه به عنوان متحد آشکار ایالات متحده یاد می‌شد. مردم این را درک کردند و احساس کردند که کشورشان را از دست می دهند و در خلال این مناقشه فردی به وجود آمد که مدعی راه حل است، «آیت الله» خمینی، فردی که علناً از ضروری بودن انقلاب و عدم تناسب شاه دفاع می کرد. برای جایگاه او در تاج و تخت ایران و «انقلاب مردمی» ضروری است. خمینی و یک سری اتفاقات دیگر رخ داد که منجر به سقوط شاه ایران و در نهایت انقلاب اسلامی عمدتاً به رهبری خمینی شد. این سوال برای درک این مهم است که چگونه یک تغییر رادیکال می تواند حتی در کشورهای دارای کشش مدرنیته رخ دهد، و اثرات چنین تغییرات رادیکالی هنوز میلیون ها نفر را امروز تحت تاثیر قرار می دهد و این سوال را برای زندگی سیاسی مهم می کند.

گزارش خاصی به رهبری اندرو اسکات کوپر در کتابش دیدگاهی را در مورد شاه ارائه می دهد که او یک "خودکامه خیرخواه" بود. (چم، 2016) کوپر می گوید که شهرت شاه بدون دلیل مصلوب شد. نمونه ای از این زمانی است که او می نویسد; «جمهوری اسلامی برنامه‌هایی را برای شناسایی و یادبود هر یک از قربانیان «ستم پهلوی» اعلام کرد. اما محقق ارشد، عمادالدین باقی، دانشجوی سابق حوزه علمیه، وقتی متوجه شد که نمی‌تواند نام قربانیان را با شماره‌های رسمی مطابقت دهد، شوکه شد. : باقی به جای 100000 کشته فقط 3164 مورد را تایید کرد. حتی این عدد نیز متورم شده بود، زیرا شامل تمام 2781 کشته از انقلاب 1978-1979 بود. (کوپر 2016) اگرچه مردم در دوران سلطنت پهلوی جان خود را از دست دادند، اما این نشان می دهد که چگونه تاریخ توسط مخالفان شاه به شدت دستکاری شد تا آبروی پادشاه را خدشه دار کنند. علاوه بر این، کوپر به دنبال این است که بفهمد واقعاً چه چیزی منجر به سقوط شاه شد، که برای آن از شاه نقل می‌کند که می‌گوید مردم قبلاً صلح داشتند، و اگر قرار بود ایران را با کشورهای دیگر یا خودش 50 سال پیش مقایسه کنند، هر چه می‌خواستند، داشتند. متوجه می‌شدند، اما در عوض به «خودکشی دسته‌جمعی در مقیاس ملی در اوج شکوفایی» رأی دادند (کوپر، 2016) و نه انقلابی که طبقه‌بندی می‌شود. اما در نقد مخالف نویسنده ای به نام عباس میلانی می بینیم که شاه با رهبرانی مانند ریچارد دوم پادشاه انگلستان مقایسه شده است.)