Notes

Technika W XX Wieku - Materiały Dodatkowe - Galeria Wiedzy Wydawnictwa Naukowego PWN
Rzeczownik w stylu staropolskim zamieniał się przez siedem sukcesów i trzy liczby. Czasownik w stylu staropolskim wymieniał się przez trzy osoby oraz trzy liczby. Podobnie nieregularny jest czasownik jić (iść), posiada dwa zasadnicze tematy. Czasownik żyć stanowi nieregularny także jest mało form supletywnych. W przypadku trzeciej osoby opuszczano czasownik posiłkowy. wypracowanie istniał z pierwiastka czasownika niedokonanego, dokładnie z trzeciej osoby liczby mnogiej. Imiesłów przysłówkowy czasu przeszłego organizowany jest ze rdzenia bezokolicznika, zaś nie z pierwiastka czasownika. Czas przyszły złożony organizowany był za pomocą czasownika posiłkowego bødø, bødzieß, … Zaczynany był z rdzenia bezokolicznika czasownika niedokonanego. Organizowany jest nie tylko czasowników dokonanych, jednak czasem też niedokonanych. Dla czasowników IV koniugacji sytuacja na -éwßy jest w istocie właśnie dla czasowników kończących się na -eć jak np źrzeć. Forma długa mogła przebiegać w trzech rodzajach, sześciu przypadkach i trzech liczbach. W sukcesach zależnych formy krótkie istnieją wyłącznie w tradycyjnych wyrażeniach, np. po polsku, z łacińſka.

Przymiotniki dzierżawcze podlegały pełnej odmianie przez fakty i utrzymywały odmianę krótką przymiotnika, a we pełnych faktach i ilościach. Wszystkie przymiotniki wymieniały się w bardzo odpowiedni sposób, staropolski zaciemnił rozróżnienie pomiędzy przymiotnikami miękko- oraz twardotematowymi. Zalicza się, że z jednego początku forma liczby mnogiej i rodzaju żeńskiego i średniego liczby pojedynczej zlały się, jednak poznanie ich z sytuacji dla rodzaju męskiego było bogate i nie że prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Znacznie mocno zaprezentowało się, iż nie tędy droga. Przede każdym okazało się, że u ludzi badanych uczniów odnotowano wzrost w rozwoju kompetencji dyskursywnej w wybranym gatunku. Na cel rozważań dotyczących kompetencji komunikacyjnej pragniemy szczególną uwagę podać na znaczną dla dalszych analiz koncepcję osobistej kompetencji komunikacyjnej. Odegrał ale istotną działalność w dziejach całej kultury przygotowanej na greckich podwalinach, stanowił dla Greków szczególną legitymacją uprawniającą do sławy również taką pozostał, i świat stanowił o moc uboższy, jeżeli tego mitu nie posiadał. Relaksacyjne kompozycje noszące w zaczarowany świat szkoły ZEN. W stylu staropolskim były dwa imiesłowy przysłówkowe, każdy w trzech formach, obecne istnieje dla rodzaju męskiego, dla rodzaju żeńskiego i nijakiego i dla liczby mnogiej, w zależności od podmiotu. 4. Tworzymy w myśli wpływ średniowiecznej łaciny, średnio-wysoko-niemieckiego oraz staroczeskiego na staropolszczyznę.

Do wyrażania właściciela w stanowisku w postaci przydawki często używano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -owo w sukcesu rzeczowników męskich i nijakich także za pomocą -ín, -ina, -ino w sukcesu rzeczowników żeńskich. Końcówki genetycznie nie zawsze bezpośrednio kontynuują prasłowiański aoryst, stał on przemieszany z prasłowiańskim imperfektem. Staropolski czas przeszły złożony bez większych zmian kontynuuje prasłowiański czas przeszły złożony. Spędzał czas przyszły prosty, czas przyszły złożony, czas rzeczywisty, czas przeszły złożony oraz dwa czasy byłe proste - aoryst i imperfekt. Imperfekt jest nowym etapem przeszłym prostym, wciąż jeszcze śladowo obowiązującym w dobie staropolskiej, jednak częściowo połączony z aorystem. W projektach istnieje także osiołek. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, głównie z względu jednobrzmienia form aorystu z sytuacjami czasu nowoczesnego i innego. 6. Każde słowo, które przyszło w korpusie musi zostać postawione do słownika wraz ze znaczeniem, zdaniem, jakie go ma, i którego kontekst przybliża znaczenie owego słowa, a ponadto z sytuacjami odmienionymi wraz ze skrótowym opisem formy gramatycznej.


Znaczenie strukturalne i znaczenie realne (relacje pomiędzy nimi). W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego zaś w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i średniego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w przypadku przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, krusi), natomiast w sukcesie przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Mianownik liczby mnogiej w sukcesie rodzaju męskiego jest odwrotny od biernika liczby mnogiej więcej w wypadku rzeczowników nieżywotnych. Z okresem zaczyna jednak końcówka biernika iść do mianownika, ale do ostatniego czasu spotykamy w mianowniku formy chlebowie, dniowie, tyſiǿcowie, wozowie itd.. Z okresem jednak końcówka -u przesuwa się do twardotematowych zakończonych na -g, -k, -ch, by zapobiec zmianie w sensie, choć jest wtedy w standardach stosunkowo cienkie i nasila się dopiero później. Jota w III koniugacji powodowała oboczności t:c, k:cz, d:dz, g:ƶ, sk:ßcz, zg:ƶdƶ, s:ß, z:ƶ. III koniugacja: -jø, -jeß; np. chcieć, chcø, chceß.


Homepage: https://rozwiazanieszkolne.pl/artykul/7318/ile-minimalnie-moze-trwac-urlop-wychowawczy