Notes

Technologia W XX Wieku - Materiały Dodatkowe - Galeria Wiedzy Wydawnictwa Naukowego PWN
Rzeczownik w stylu staropolskim wymieniał się przez siedem przypadków i trzy liczby. Czasownik w języku staropolskim zmieniałem się przez trzy osoby oraz trzy liczby. Podobnie nieregularny jest czasownik jić (iść), jest dwa zasadnicze tematy. Czasownik żyć jest wyjątkowy również ma niemało form supletywnych. W wypadku trzeciej osoby opuszczano czasownik posiłkowy. Robiony był od pierwiastka czasownika niedokonanego, dobrze z trzeciej osoby liczby mnogiej. Imiesłów przysłówkowy czasu przeszłego wytwarzany jest ze rdzenia bezokolicznika, natomiast nie od tematu czasownika. Czas przyszły złożony tworzony był zbyt pomocą czasownika posiłkowego bødø, bødzieß, … Wykonywany istniał od pierwiastka bezokolicznika czasownika niedokonanego. Miany stanowi nie tylko czasowników dokonanych, ale czasem też niedokonanych. kartkówka czasowników IV koniugacji sytuacja na -éwßy istnieje w istocie ale dla czasowników zamykających się na -eć jak np źrzeć. Forma długa mogła przebiegać w trzech rodzajach, sześciu przypadkach i trzech liczbach. W sukcesach zależnych formy krótkie są jedynie w normalnych wyrażeniach, np. po polsku, z łacińſka.

Przymiotniki dzierżawcze podlegały pełnej odmianie przez sukcesy i realizowały odmianę krótką przymiotnika, tylko we wszelkich sukcesach i ilościach. Wszystkie przymiotniki zamieniały się w bardzo podobny sposób, staropolski zaciemnił rozróżnienie pomiędzy przymiotnikami miękko- oraz twardotematowymi. Zalicza się, że od samego początku forma liczby mnogiej i rodzaju żeńskiego i nijakiego liczby pojedynczej zlały się, jednak odgraniczenie ich z jakości dla rodzaju męskiego było niesamowite dodatkowo nie widać prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Bardzo szybko wykazałoby się, że nie tędy droga. Przede wszystkim pokazało się, że u ludziach badanych uczniów odnotowano wzrost w rozwoju kompetencji dyskursywnej w wybranym gatunku. Na koniec rozważań dotyczących kompetencji komunikacyjnej pragniemy szczególną uwagę zwrócić na istotną dla dalszych analiz koncepcję osobistej kompetencji komunikacyjnej. Odegrał jednak ważną wartość w dziejach całej kultury stworzonej na greckich podwalinach, stanowił dla Greków szczególną legitymacją uprawniającą do chluby także taką pozostał, a świat stanowił o wiele uboższy, żeby tego mitu nie posiadał. Relaksacyjne kompozycje panujące w zaczarowany świat szkoły ZEN. W języku staropolskim były dwa imiesłowy przysłówkowe, każdy w trzech formach, toż stanowi dla rodzaju męskiego, dla rodzaju żeńskiego i średniego także dla liczby mnogiej, w współzależności od podmiotu. 4. Bierzemy w świadomości wpływ średniowiecznej łaciny, średnio-wysoko-niemieckiego oraz staroczeskiego na staropolszczyznę.

Do wyrażania właściciela w daniu w istocie przydawki często stosowano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -to w wypadku rzeczowników silnych i letnich a za pomocą -ín, -ina, -ino w sukcesie rzeczowników żeńskich. Końcówki genetycznie nie zawsze bezpośrednio kontynuują prasłowiański aoryst, został on przemieszany z prasłowiańskim imperfektem. Staropolski czas przeszły złożony bez znaczniejszych zmian kontynuuje prasłowiański czas przeszły złożony. Był czas przyszły prosty, czas przyszły złożony, czas rzeczywisty, czas przeszły złożony i dwa czasy przeszłe proste - aoryst i imperfekt. Imperfekt jest tamtym etapem przeszłym prostym, wciąż jeszcze śladowo tym w dobie staropolskiej, jednak częściowo zmieszany z aorystem. W planach istnieje także osiołek. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, często z powodu jednobrzmienia form aorystu z budowami czasu nowoczesnego i innego. 6. Każde słowo, które nastąpiło w korpusie musi stać wpisane do słownika wraz ze miejscem, zdaniem, jakie go zawiera, i jakiego kontekst przybliża znaczenie tego słowa, a też z sytuacjami odmienionymi wraz ze skrótowym opisem formy gramatycznej.


Znaczenie strukturalne a znaczenie realne (relacje pomiędzy nimi). W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego a w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i średniego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w sukcesu przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, krusi), jednak w przypadku przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Mianownik liczby mnogiej w sukcesu rodzaju męskiego jest nowy od biernika liczby mnogiej ponadto w sukcesie rzeczowników nieżywotnych. Z okresem zaczyna jednak końcówka biernika przechodzić do mianownika, a do ostatniego etapu wpadamy w mianowniku formy chlebowie, dniowie, tyſiǿcowie, wozowie itd.. Z okresem jednak końcówka -u odkłada się do twardotematowych gotowych na -g, -k, -ch, by uniknąć zmianie w sensie, zawsze istnieje owo w standardach stosunkowo krótkie i pogłębia się dopiero później. Jota w III koniugacji powodowała oboczności t:c, k:cz, d:dz, g:ƶ, sk:ßcz, zg:ƶdƶ, s:ß, z:ƶ. III koniugacja: -jø, -jeß; np. chcieć, chcø, chceß.


Read More: https://podstawykartkowka.pl/artykul/9227/nazwy-planet-may-ksiaze