Notes

07.06.2015
Anlatamayacağım fakat siz anlayın nolur. Her gün bir acı. Bir kavga. İçimde yaşamayan kelebeklerin ölümü. İçimde ki saf mutluluk yıllar önce bir kelebeğin ölümüyle beraber gitti. Sanki ben incinemezmişim gibi davranıyorlar. "Yürüyen morg gibi içim var. Düşüncelerim , duygularım çürümüş. Biraz da yanık kokuyor." Şimdi o mutlu. Benim sayemde çok mutlu. İnsanları bu kadar mutlu edebiliyorken neden kendimi edemiyorum?
Herkes gibi o da gitti. Yalnızım. Dipsiz bir kuyuda yalnızım. Sağıma , soluma , önüme arkama; Nereye baksam çevremde kimse yok. Herkesin sözde her şeyi, bir tanesi iken özde kimsenin bir şeyi olmadığımı fark ettim ben. Bugün buraya bütün içimi dökeceğim. Neden bilmiyorum. Başlayayım.
Okulda hep dalga geçtiler. Sınıfımdan çıktığım, koridora girdiğim an. Arkamdan "orospu , kaşar" diye bağırdılar. Sabrettim. Geçer dedim. Geçmedi. Devam ettiler. Oysaki ne yaşadığımı bilmeden yargılıyorlardı. Her bir ön yargı, benim için bir intihara bedeldi. Taşıyamadım. İnsanlar "Geçer, üzülme." Dediler. Üzüldüm. Belki daha beter oldum. Ne boka yaradı? Hep vicdan azabıyla yaşasınlar istedim. Ben hariç herkesin. Çünkü ben o sırada hayata gözlerimi yummuş derin bir uykuya yatmış olacaktım. Ama bak hala yaşıyorum. Neden? Ne istiyorsunuz benden? Eskiden yalnız olmak isterdim. Bak yalnızım. Yapayalnız. Ölsem üzülecek kimsem yok mesela. Artık hiçbir şeyi doğru yapmak istemiyorum. Çünkü yanlış yapsam kaybedecek hiçbir şeyim yok. Ask.fm den yargı aldım.