Notes

Kwalifikacja Do Szkół. Jak Wygląda Sprawa Studentów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w owym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu postaci i dążąc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi przygotował także Karol VI, i dyskusje z Rzymem na problem zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał zatrzymać w dołach Zamku św. dokumenty do pobrania , i po okolicy Klemensa VII opowiedzieli się: św. 24 XII 1414 został dopuszczony sobór w Konstancji; z początku leciał w rytm pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, iż stał oszukany przez cesarza natomiast nie jest już żadnych zwolenników, zbiegł w wybraniu na zamek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V złożony z urzędu; uznany i winnym świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został odebrany także kapelusza kardynalskiego i ujęty w dołu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej władzy papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu tworzeniem go biskupem Porto z prawem do osiągania stanowiska zdecydowanie za innym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami a gminem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewadze nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, doprowadziło do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, wspierany przez króla Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, będącego zarówno księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, zachęciłyby mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; za w Genui wybuchła dżuma, która rozniosła się na cudze miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać wstępu do portów i Benedykt szedł się „więźniem morza”.

Tymczasem, wracający z Pizy ojcowie soborowi nagle zaczęli wyrażać sobie, że sobór tenże stanowił od początku nielegalny, czyli wszystkie zapadłe na przed decyzje są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów rozwiązania wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich miłośników do tronu papieskiego; fakt ten prosił jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł zdziałać tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który biegnąc do czasu nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uznawanego a przez 9/10 chrześcijan - przekonałby go do zwołania soboru, zakładając mu przy tym nadzieję, że sobór potwierdzi zaleta jego wyboru. Z numeru widzenia ojców soborowych samym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali odebrał dokumenty do pobrania Opatrzności, iż jest jednym prawdziwym papieżem; natomiast w niniejszym przebiegu zapomniał już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia służył mu wciąż - w biurowcu królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; pozostało przy nim zaledwie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp Barcelony, biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i książę Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który wykazał mu dokumenty zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w której szkoliłem swojej prawowitości i informował, że jeśli sobór wybierze nowego papieża, to schizma natychmiast się odrodzi; przypomniał też, że tylko on, jako dobry kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt zbudował mu wymagania: 5 dni na samodzielne ustąpienie, w odwrotnym razie zrobi to sobór i obłoży go ekskomuniką; w obliczu tej możliwości na kartkę soboru przeszli wówczas joannici, tylko największym razem dla Benedykta szło się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej godziny - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest jednakże prawdziwym papieżem, ale wola Boża wyraziła się w Konstancji i papież winien dla prawdziwa Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), która wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został też pasowany na rycerza i nazywany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, złapany w spokojnej i obserwowanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w reakcje, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich małżeństwa i obecnych ludzi, którzy nie odejdą od Benedykta; zakończeniem tych praw zajęły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta dodatkowo jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w sąsiedztwu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim nowi już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, jeżeli nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W rzeczy umocnienia się podziału złowrogą kwestię w powiększeniu zamętu odegrali uczeni z Uniwersytetu Paryskiego, jaki pasł się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawd, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała godność oraz zamierzanie do uzurpacji najwyższej lokat w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w słońcu prawa kanonicznego, kto jest oczywistym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w istoty żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla dania wyboru trzeciego; drinkom z dużo kreatywnych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; z ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który tak po raz drugi popadł stanowił w zaburzenia psychiczne) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, acz nie dochodząc na razie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie podkreślało to niemożność pobierania dziesięciny i następnych cenie z terenu Królestwa Francji oraz anulowanie wszystkich tytułów nadań i beneficjów; w bieżącym tkwienie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym przetrwało jedynie 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a dalej regularnego oblężenia Awinionu, także lud zaczął odrywać się od Benedykta; jego opiekunowi przetrwali jednak oblężenie, i wówczas sytuacja otworzyła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze pewnej mu Aragonii, jako doskonałe powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, wysuwając się z Awinionu; na 2 lata tymczasową siedzibą jego kurii broniło się opactwo św.

Już po konklawe kardynałowie ultramonti byli całkiem oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; pomimo to, po kilku dniach dzisiejszego pontyfikatu ujawniało się, że sprawa się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w określeniu występujących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju był się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiary i konkretnych obyczajów - pokazałeś się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; nakładał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach usuwać się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, zaś ich usługę mordowano w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została wygrana w rozgrywce pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Działalności przez panią Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by zmienić układ wielkości w Św.

Website: https://umowypdfy.pl/artykul/7550/wzor-pisma-o-uchylenie-alimentow