Notes

Jak Ułożyć Podanie O Rozwiązanie Umowy O Rzecz?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w dużo krajach, przeważnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z chronią w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak praca kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy sprzyjali za Klemensem VII, sprawiły, że zyski Urbana chowały się; polowano na jego śmierć, która rodziła się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, z których każdy mógł tworzyć na przetrwa papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie spiesząc się, aby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi przebiegało razem z obowiązującymi normami; goście z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zatrzymają się od głosu, jednak w wszystkim przypadku uznają wybór za kanoniczny; by nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali wszyscy z wyjątkiem jednego; notabene, kard.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli jasno oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; blisko to, po paru dniach dzisiejszego pontyfikatu sypało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu będących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju bronił się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i silnych obyczajów - wyraził się jako tyran i okrutnik, prześladujący swoich elektorów; pokrywał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach tworzyć się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, oraz ich działalność mordowano w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została odbyta w bitwie pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Walk przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by zmienić układ przemocy w Św.

Fondi kardynałów; z żywą furią przyjęła i ów wybór (trzęsąca Kościołem tej godziny) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „złymi w dobrej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po części Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) prosili ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi kwestiami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony postacią w Wiecznym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków i znowu gorsze od nich wiary kondotierów w działalności skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini oraz in.) - wycofał się z powrotem do pewnego oraz kwitnącego Awinionu; jego zwolennik Grzegorz XI (1370-78), pod wpływem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, proszących go do powrotu, aby zreformować Kościół i usunąć nieszczęściom, jakie potrafią zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 dostało na wszelaki przypadek w Awinionie, a 4 stanowiło szybko w Rzymie) powrócił do Rzymu; natomiast on a francuscy kardynałowie spotkali się tam z pasją tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w krwawych starciach w samym Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „mężczyznami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przyszedł do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go uzupełnił (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; tak samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI pozostała większa dozę Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z cudem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej roztaczały się herezje Wiklefa i Husa, i jakie sto lat później odpadły z Kościoła, idąc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, który istnieje oficjalny, a który istnieje antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Różnego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centra przez Rzymian, osiadł w Sienie; doceniały go zaledwie (przejęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja oraz kilka następnych miast włoskich i Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał lokum w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały wierne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez także parę biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu poprzez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, toteż należy zwołać sobór, jaki wybierze trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został jeszcze wyznaczony na rycerza i powołany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, złapany w odrębnej i obserwowanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnice, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria plus tych zależnych, którzy nie odejdą od Benedykta; sprawieniem tych przedsięwzięć zajęły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, natomiast na Benedykta również jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w pobliżu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym zostali już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, gdyż nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy dodatkowi kardynałowie i bp Muñoz dawali swoje godności jedynie jako stronę przetargową z Rzymem; nie przenosząc na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz przekroczenie jego prawd (komunikowanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, który nowego papieża dodatkowo jego skarb chciał „zamienić” na powodzenie przez Marcina V jego założeń do Neapolu), wybrany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, łatwy i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jako jedyny legalny kardynał otworzy konklawe, jeśli tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Kontrahent planuje wtedy zrealizować zawsze w obiekcie ograniczenia stawki podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) czy w obiekcie zmniejszenia podatku dochodowego lub VAT (gdy prośba pochodzi od ściany sprzedającej). 3. Epilog. pdf (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było równoznaczne z ogłoszeniem papieży „awiniońskich” z czasu w.s.z.

Homepage: https://umowypdfy.pl/artykul/181/wniosek-o-stwierdzenie-zasiedzenia-ruchomosci