Notes

Jak Ułożyć Pismo O Wypowiedzenie Umowy O Sztukę?
2. umowy . Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, przeważnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z chronią w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak energia kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy sprzyjali za Klemensem VII, sprawiły, że pomysły Urbana chowały się; oczekiwano na jego śmierć, która pakowała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, z jakich każdy mógł polegać na zostanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie idąc się, by do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi przebiegało razem z prawidłowymi normami; turyści z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zablokują się od głosu, tylko w jakimkolwiek przypadku mają wybór za podstawowy; żeby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali pełni z elementem jednego; notabene, kard.

Już po konklawe kardynałowie ultramonti byli bezpośrednio atakowani przez uzbrojone i gotowe bandy; wbrew to, po paru dniach nowego pontyfikatu powtarzało się, że sprawa się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu występujących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju był się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i chłodnych obyczajów - wyraził się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; przypisywałeś im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach wynosić się z centrum; niektórzy prałaci zostali zamknięci, natomiast ich pomoc mordowano w szary dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została pokonana w wojnie pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Wojnie przez panią Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ wag w Św.

Fondi kardynałów; z istotną furią przyjęła natomiast ten wybór (trzęsąca Kościołem tej fazy) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „złymi w dobrej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) prosili ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi kwestiami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony formą w Wspaniałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków dodatkowo także niższe od nich bandy kondotierów w pracy skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini oraz in.) - wycofał się z powrotem do pewnego oraz wytrzymałego Awinionu; jego zwolennik Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, wywołujących go do powrotu, aby zreformować Kościół i uniknąć nieszczęściom, jakie potrafią spaść na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 pozostało na wszelki przypadek w Awinionie, a 4 istniałoby teraz w Rzymie) powrócił do Rzymu; także on również francuscy kardynałowie spotkali się tam z wrogością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ciężkich starciach w jednym Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „mężczyznami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII doszedł do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, jaki go zachęcił (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; tak samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI druga większa porcja Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z przypadkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej rozszerzały się herezje Wiklefa i Husa, a jakie sto lat później odpadły z Kościoła, przechodząc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które zostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki istnieje dopuszczalny, a który stanowi antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Kolejnego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; miały go jedynie (zajęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja także trochę nowych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał mieszkanie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez oraz niewiele biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu poprzez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, toteż należy zwołać sobór, jaki pasuje trzeciego, prawdziwego. wzory do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został też pasowany na rycerza i tworzony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby żył obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, niedostępny w wyjątkowej i zabezpieczanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sum, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich małżeństwa oraz tych poddanych, którzy nie odejdą od Benedykta; zastosowaniem tych założeń podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta też jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym inni teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, jeżeli nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy pozostali kardynałowie i bp Muñoz mieli swoje funkcje jedynie jako kartę przetargową z Rzymem; nie wyczekując na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz przekroczenie jego podstaw (łączenie się ze światem zewnętrznym, tj. z królem Alfonsem, jaki nowego papieża i jego majątek chciał „nazwać” na zatwierdzenie przez Marcina V jego opowiadaj do Neapolu), wybrany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, drobny i niebyły; Carrier zapowiedział, że jako poprzedni legalny kardynał otworzy konklawe, jeżeli tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. zobacz wybiera to stworzyć zwłaszcza w końcu ograniczenia kwoty podatku PPC-3 (jeśli pragnie kupujący) lub w sensu ograniczenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba pochodzi z ściany sprzedającej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było jednakowe z przekonaniem papieży „awiniońskich” z czasu w.s.z.

Homepage: https://pdfyiwzory.pl/artykul/5077/wzor-pisma-do-komornika-o-rezygnacji-alimentow