Notes

O Czym Powinieneś Mieć, Kiedy Kupujesz Sobie Szosę?
Nurty kultury i elementy muzyczne łączące Polskę z Europą Zachodnią to: w powierzchni tonalności: chorał gregoriański i skale modalne (kościelne), pentatonika bezpółtonowa, system dur-moll i interwalika charakterystyczna dla muzyki instrumentalnej; w sferze metrorytmiki: trójmiar, metrum akcentowane (taneczne); w przestrzeni formy i modelu: budowa zwrotkowa, ballada, forma kolista (repryzowa) i refrenowa, niektóre pieśni doroczne (gaik, dyngus), dawne kolędy, tańce zamknięte w ciągi („suity”); w powierzchni praktyki: duży udział muzyki instrumentalnej, trzy-czterosobowe oraz liczniejsze kapele, odrębne instytucje muzyczne (chóry i teatry ludowe). Warto również dodać, że z północą Europy łączy: przewaga wolnych temp (Pomorze), skale naturalne (trąby pasterskie, np. kaszubska bazuna), niektóre ballady, dawne archeologiczne instrumenty (liry), apokopa (wyciszenie końcówki w zwrotce śpiewu) i pięciomiar (kraje bałtyckie). Stanowią zatem: w dziedzinie tonalności: skale wąskiego zakresu-tetrachordy, pentachordy i plagalizacje, chromatyzm w pentatonice - pentatonika hemitoniczna, złożoność, różnorodność skal, przewaga melodyki wokalnej nad instrumentalną; w nauce metrorytmiki: metra recytacyjne, swobodne, prozodyczne, rytmy addytywne, złożone, akcenty nietaneczne; w branży architektury i modelu: budowa wersowa, duży udział pieśni obrzędowych i dorocznych, pieśń liryczna, teksty pieśniowe z symboliką przyrodniczą; w strefie praktyki: łączność repertuaru religijnego i świeckiego, pełny głos w śpiewie w przyjaznej przestrzeni, duży udział melizmatycznych, tj. niesylabicznych dźwięków, przewaga dwuosobowych kapel. Folklor strefy góralskiej (Podhale, Orawa, Pieniny) dzieli się następująco: własny repertuar muzyki i tańców; kontrast temp - dużych w częściach tanecznych, powolnych w wierchowych (wałęsanych), wykonywanych na wysokiej przestrzeni; naturalny wielogłos; pięciotaktowa budowa melodii; wers dwunastozgłoskowy jako podstawa budowy zwrotkowej; melodie opadające, częsta obecność kwarty zwiększonej (wyróżnik skali lidyjskiej), obecność rytmów odwrotnie punktowanych (znak kontakcie z folklorem słowackim i węgierskim).

Jedynie w obecnym rejonie etnomuzycznym pojawiają się w pieśniach takty pięcio- i ośmiomiarowe, apokopa (ściszanie lub „połknięcie” ostatniej sylaby w zwrotce pieśni), „przytrampywanie” taneczne kobiet, jakie stanowi pozostałością dawnego słowiańskiego korowodu. Kluczowe są ponadto: tańce i przyśpiewki taneczne o trójmiarowej, natomiast nie mazurkowej rytmice, lokalne tańce dwumiarowe, rozbudowany obrzędowy repertuar pieśni weselnych, śpiewanych zespołowo, ale zawsze w jednogłosie. Nie ciągle jest przechowywany tu dawny repertuar tradycyjno-źródłowy ze względu albo na brak nauce o nim wśród działaczy, albo brak przypisywania wysokiej wartości tradycji tzw. kartkówka typowymi folkloru muzycznego północno-zachodniego terenu Polski (Pałuki, Kociewie, Kaszuby) są: stosunkowo duża objętość melodii (od oktawy do duodecymy); zmniejszenie udziału rytmiki mazurkowej i przyśpiewki tanecznej, oraz zwiększenie - rytmiki walcerkowej; znacząca obecność metrum dwumiarowego; duży repertuar dwuczęściowych tańców - zabaw (pierwsza połowę ilustrująca czynności, druga - polka); dominacja systemu dur - moll; umiarkowane tempo melodii; popularność repertuaru pozaludowego; obecność wielogłosu przygotowanego w chórach świeckich i kościelnych. Południowy makroregion Polski wraz z zakresami karpackimi przedstawia się zdecydowaną przewagą metrum parzystego i odpowiednią obecnością rytmiki synkopowanej.

Charakteryzuje go: zdecydowana większość metrum trójmiarowego i piękna obecność rytmiki mazurkowej; mocne a dużo intensywne tempo, melodyka zmienna, falista, o wysokiej pojemności, budowana często na podstawie kontrastu; przewaga symetrycznej, ośmiotaktowej zwrotki melodycznej o dwutaktowej budowie fraz, obecność tempo rubato. Melodie ślubne są często budowane ze zwrotki trzywersowej, prowadzone są w tempie powolnym, w porządek recytacyjny z wieloma ozdobami-melizmatami. Od późnego średniowiecza instrumenty muzyczne realizowane przez ludowych producentów rozpoczęły się wyodrębniać następującymi, aktualnymi dodatkowo w XIX i XX w. Instrumenty ludowe, szczególnie chordofony i niektóre aerofony powstawały zwłaszcza na marginesie rzemiosła wiejskiego, np. stolarstwa i uzyskiwane były szczególnie na zlecenie muzyków. Najczęściej chrząstka wykorzystywana jest z przegrody nosa, czasami z chrząstki ucha lub również z żebra. Mitra zyskał większą popularność dopiero za Artakserksesa I, w początkach IV wieku p.n.e., gdy urzędowo przedstawiano go na różnym miejscu po Ahura Mazdzie. W takim systemie zdrada w Państwie ma miejsce, gdy jeden wierzący stoi się przed czymś lub stara się coś zyskać kosztem drugiego wierzącego. Gdy na poszczególny dźwięk przypada jedna sylaba - tempo jest krótkie, gdzie pojawia się melizmatyka - tempo staje się wolniejsze.

Ten okcydentalny profil dużo się uwidoczni, gdy przytoczymy czynniki łączące tradycje muzyczne na podłogach polskich z kierunkiem wschodnim. Ta kolejność daje w podstawowym stopniu rangę ważności poszczególnych grup instrumentów w muzyce ludowej na ziemiach polskich. Wobec polskiej muzyki ludowej - określanej właśnie ze powodu na jakości etnicznie polskie - i gry ludowej w Polsce - uwzględniając również tradycje mniejszości narodowych - wyłoniły się w obrocie XIX i XX w. Np. skrzypce fabryczne w rękach wiejskiego muzyka są, w sensie funkcjonalnym, również instrumentem ludowym. Z południem i łączy: przewaga dwumiaru, przewaga temp szybkich, rozrost zespołów muzycznych i początek zróżnicowanej harmonizacji, muzyka pasterska, skale instrumentów dętych (lidyzmy), helokanie-porozumiewanie się głosem na trasę, wykorzystujące zmiany rejestrów głosowych. Góralska muzyka rozbrzmiewała teraz w Świętokrzyskim Centrum Onkologii. Pod względem jakości muzycznych, Polska jest to nie tylko centrum geograficznym kontynentu, lecz a jej właściwość polega na osobliwym złożeniu cech czy połączeniu nurtów o różnej proweniencji europejskiej. Typowe dla folkloru polskiego stanowi zdrowe natężenie tempa rubato również jego rozbicie na gruncie Polski: rubato wielkopolskie w ramach taktu; krzyżowanie dwumiaru z trójmiarem w środowisku kraju, rubato frazowe na Podhalu.


Cechą charakterystyczną instrumentarium prostego jest jego zróżnicowanie regionalne. W obszarze repertuaru: obfitość form kolędowania, kolęd, pastorałek, brak eposu, w jego znaczenie upowszechniły się stosunkowo liczne ballady, przewaga form przyśpiewkowo-tanecznych, współwystępowanie form zwrotkowych, które są cechą ogólnopolską i starszych przedzwrotkowych, tzn. wykonywanych z prostych wersów. Najbardziej charakterystyczny związek to zwrotka złożona z trzech wersów słowno - muzycznych o niekiedy zmiennych ilościach sylab (na ogół wersy są siedmiozgłoskowe). Właściwe dla środowiska ludowego podporządkowanie instrumentów muzycznych wymogom bieżącej praktyki wykonawczej oddziaływało na krótkotrwałość ich mieszkania: Instrument, który nie znajdywał zastosowania, ulegał zapomnieniu. wypracowanie warunki społeczne, podziały historyczne, fakt izolacji wskutek szczególnego środowiska przyrodniczego wchodzą na zachowanie się szczególnych postaci instrumentarium. I sami muzycy zwracali się nierzadko wyrobem instrumentów. W charakterze instrumentarium: znaczna czytelność wpływów instrumentarium profesjonalnego; mimo oddziaływania instrumentów manufakturowo-fabrycznych obecność instrumentów średniowiecznych ogólnoeuropejskich: fidel, lira korbowa, cymbały, tamburyn, tubmaryna (prototyp instrumentu basowego), flety bez otworów bocznych. W późniejszych stuleciach instrumentarium ludowe było właśnie udoskonalane, często pod wpływem wzorów profesjonalnych i przyswajało nowe, dworskiego lub miejskiego pochodzenia instrumenty.


Homepage: https://opracowaniaskuteczne.pl/artykul/8855/sprawdzian-historia-klasa-7-dzia-1-quiz