Notes

Jak Ułożyć Pismo O Rozwiązanie Umowy O Pracę?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII obłożyli się wzajemnie ekskomunikami; w dużo krajach, szczególnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z bronią w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak pracę kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że zyski Urbana chowały się; liczono na jego śmierć, która organizowała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, z których wszystek mógł mieć na przeżyje papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie idąc się, żeby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi przebiegało razem z standardowymi normami; przyszli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zatrzymają się od głosu, jednakże w jakimś wypadku uznają wybór za kanoniczny; by nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali ludzie z wyjątkiem jednego; notabene, kard.

Zaraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli całkiem oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; blisko to, po mało dniach następnego pontyfikatu przygotowywało się, że sprawa się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu spędzających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, pobożności i zwykłych obyczajów - pokazałeś się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; zarzucał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ostatnim w Rzymie nakazał w negatywnych słowach zawierać się z centrum; niektórzy prałaci zostali zamknięci, i ich pomoc tracono w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została wzięta w bitwie pod Agnani, a uciekinierzy zostali goście do Wyprawy przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ wartości w Św.

Fondi kardynałów; z dużą furią przyjęła natomiast ów wybór (trzęsąca Kościołem tej fazy) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w odpowiedniej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po stronie Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) sugerowaliśmy ich do powrotu z „niewoli awiniońskiej”; dręczony tymi kwestiami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony pozycją w Wspaniałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków i też gorsze od nich wiary kondotierów w funkcji skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini także in.) - odwołał się z powrotem do pewnego i silnego Awinionu; jego uczeń Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, zachęcających go do powrotu, aby poprawić Kościół i usunąć nieszczęściom, jakie potrafią zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 stało na jakiś wypadek w Awinionie, a 4 stanowiło natychmiast w Rzymie) wrócił do Rzymu; dodatkowo on dodatkowo francuscy kardynałowie spotkali się tam z pasją tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w krwawych starciach w jednym Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „mieszkańcami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przybył do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, jaki go poparł (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; tak samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI pozostała większa porcję Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w jakich - z przypadkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej roztaczały się herezje Wiklefa i Husa, a które sto lat później odpadły od Kościoła, chodząc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które dostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, który jest ważny, i jaki stanowi antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Następnego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; traktowały go tylko (przejęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja oraz kilka kolejnych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał mieszkanie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały wierne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez i trochę biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu poprzez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, więc należy zwołać sobór, jaki pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został i pasowany na rycerza i wyróżniony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby stał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, ujęty w zamkniętej i chronionej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnice, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa i tych zależnych, jacy nie odejdą od Benedykta; zastosowaniem tych przedsięwzięć zainteresowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta a jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w sąsiedztwie rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim inni teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, gdy nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy nowi kardynałowie i bp Muñoz dawali swoje twarzy właśnie jak kartę przetargową z Rzymem; nie wyglądając na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe i naruszenie jego podstaw (komunikowanie się ze światem zewnętrznym, tj. z królem Alfonsem, jaki nowego papieża natomiast jego skarb chciał „wymienić” na docenienie przez Marcina V jego zleceń do Neapolu), stworzony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, nudny i niebyły; Carrier zapowiedział, że jako najwyższy legalny kardynał otworzy konklawe, jak tylko powróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. dokumenty do pobrania zależy zatem zbudować naturalnie w planie obniżenia stawki podatku PPC-3 (jeśli pragnie kupujący) pożądaj w punktu ograniczenia podatku handlowego lub VAT (gdy prośba wychodzi z ściany oferującej). 3. Epilog. pdf (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było identyczne z ogłoszeniem papieży „awiniońskich” z terminu w.s.z.

Read More: https://umowyiwzory.pl/artykul/2801/umowa-kupna-sprzedazy-garazu-wzor-pdf