Notes

"Herkes ölür ama pek azı yaşamıştır." (Oscar Wilde)


Herkes ve pek azı. Herkesin öldüğü ama pek azının yaşadığı kişiler aslında 'insan' suretini, sıfatını kendinde bulanlardır. İnsan kelimesini kendine bir giysi gibi yakıştırıp bedenine bürünenler yaşar hayatı. Herkes insan doğar ama herkes insan olarak ölmez. İşte insan doğup insan olarak ölmeyenlerdir hayatını yaşayamayanlar. Üstelik bu hayat, yaşam bize sonsuzluğu verirken biz hayata ne veriyoruz? Hiçbir şey. Kendimizi tanımadan; insani duyguları tatmadan gidiyoruz ölüme. "İnsan" dediğimiz şey; canlı, kanlı, nefes alan, nefes veren, yeme-içme gibi ihtiyaçlarını karşılayabilen varlıktır diye geliyor aklımıza. Bu yüzden kaybediyoruz işte.

Kalbimiz, hayatımız, beynimiz ilk başlarda simsiyah bir duvardan ibarettir. O siyahlıkta bir arayış içine gireriz. 'Beyazı aramaya başlama arzusu.' Ararız ararız ve buluruz. Bazen bulamayanlarımızda var ne yazık ki. Ama o bulunan beyaz da toplu iğnesinin deliği kadar küçük bir beyazdır. Simsiyah duvarda toplu iğnesinin deliği kadar beyaz. Bazılarımız o beyazı bulur ve o beyaz öylece kalır. Sonsuz karanlıkta zor bela görünen bir beyaz olarak... Ama aslında siyahın toplu iğnesinin deliği kadar olması gerekir.

Ne mi yapmak lazım? Tabi ki o beyazı genişletmek, büyütmek lazım. Kalbimizdeki vefayı, merhameti (insandaki kötülük iktidarını döve döve pekiştirmek yerine hohlaya hohlaya yumuşatmaktır), sevgiyi, saflığı, temizliği büyüterek; kini, kıskançlıkları , hırsları, kötülükleri (şüphe usulünün beslediği kötülük mü, itimatın beslediği iyilik mi galip gelir?) ahlaksızlıkları yok etmek gerekir.Çünkü ne kadar beyazsak o kadar insanızdır aslında. Ne kadar siyahsakta o kadar insan değilizdir. İnsan budur işte.

Kalbini; imanla, allah sevgisiyle dolduran, kendini bulan, kendini tanıyan kişiler yaşar hayatını. Diğerlerinin ki ise koca bir hiçtir. Hayatın anlamını bulamayan ne yaşayabilir ki zaten. Hayatın anlamı da o duvardaki beyaz ve siyahla çok alakalıdır.

"Neanderthal"