Notes

Çarşamba (10.08.2022)

Ne olduğunu o kadar hatırlamıyorum ama akşam ne olduğunu iyi hatırlıyorum. Bilaller ile gitmediğim için galiba uyuz olmuşlar ki, her dakika beni çağırdılar. Ben zaten gitmedim, akşam da gitmezdim de. Dışarı da annemler oturduğu için herhalde görmüş. Bende tam o anda mesaj ritüeli yapıyordum. Neye yaradığını veya ne olduğunu sorma, işte bir tür ritüel. Sonra beni tam ritüelin ortasında, ritüelimi bozduğu için anneme kızdım. Çünkü beni bağırarak çağırdı, bende konsantre olamadım. Sonra annemin yanına gittim. Bilal, Ersin ve Kerem gelmiş, bana da çabuk gel acil gel gibisinden şeyler diyorlar. Ben tam gelmeyeceğim diyecekken annem yandan yandan geliyor geliyor dedi, bana da git git eğlenirsin akşam dolaşmak güzeldir eğlencelidir gibisinden şeyler dedi. Bunlar da susmuyorlar, annem dedi bekleyin giyinip geliyor. Giyindim gittim isteksiz isteksiz. Daha nereye gideceğiz, ne yapacağız, neden gideceğiz falan sordurtmadan Kerem bana “Çağrı gel, İbriktepe'ye gideceğiz" dedi. Sonra koştular, bana da koşmamı söylediler. Ben de koştum. Aşağı gittik, ben sadece dördümüz sanıyorken aşağıdan bir 5 kişi vardı. Tam dokuz kişiydik. Diğerlerini tanımıyordum, ama yani Bilal'in arkadaşları olduklarını biliyordum. Yüzleri tanıdıktı, yani öyle diyeyim. Sonra bir mezarlığa gideceğiz dediler, bende aklımdan dedim orada babam bana köpekler olduğunu söylemişti. Sonra onlara dedim mezarlıkta köpekler yok mu? Onlarda dedi işte bazı köpekler vardı, ama sahipleri aldılar da bağladılar da neymiş. Bir tane köpek varmış arkadaşlarının, o arkadaşları da hatta köpeğini almış, bağlamış. Yani korkuyordum. En son diğerleri gitti, biz de geri döndük. Sonra aşağı doğru Bilallerin kahveye doğru aşağı indik. Oradan devam ettik. Giderken çok eğleniyordum, eğlenceliydi. Yorulmuyordum çünkü yanımda arkadaşlar vardı ya. Ondan ama sonra ne olacağını bilmiyordum ki. Yürüdük en son camiye geldik. Hani bir cami var ya hatta kahvesi var altında. Bakkal da var hani, belki hatırlamışsındır. Ondan sonra orada iki köpek bir anda kavga ettiler. Bir korktuk ki, anlatamam. Neyse herkes korktu işte sonra devam ettik. Çok kişiydik. Dediğim gibi dokuz kişiydik. Telefonum yanımdaydı, fakat şarjı azdı. Yüzde beş, yedi, hadi olmadı 9. Oraya gidince bir dondurma arabasıyla amca vardı. Herkes oraya baktı, ben hariç. Sonra amca herhalde dayanamamış, bize tekli sıra olun' dedi. Biz de olduk. Amca dedi neyli istersiniz? Biri İtalyan mavisi istedi, biri de başka, biri de başka isteyince amca en son dedi, ben size oreolu vereyim, dedi. Biz de yedik, ben orada öksürmeye başladım. Neyse sonra dondurmayı yerken köprünün yakınında bir sokak, yani mahalle de dondurmaları yemek üzere oturduk, sohbet ettik, eğlendik, şakalaştık, birilerini gizliden aradık derken saat on bir oldu. Annem aradı yarım saat sonra gel ben de deden de seni merak ediyoruz, dedi. Bende geçiştirdim gelirim yarım saate dedim. Ama sonra ne olsun benim içime dert oldu işte. Durdumi durdum düşündüm. Dedim en sonunda ben gideyim zaten saat on bir buçuk. İşte şimdi o olaya geliyoruz. Ben gidip Bilal'e en sonunda dayanamayıp dedim kulağına “Bilal annem çağırıyor” ama durdu, durdu tamam dedi. İkinciye sorduğumda yerde oturuyordu ayakta değildi. Bana gidip “Siktir git” dedi. İşte ben o anda yanlışımı, doğrumu, hatamı orada anladım. Ersin bana baktı, baktı. Yani elinde olsa, o götürecek beni, gerçekten öyleydi o da üzüldü. Sonra Kerem'e dedim. Bak Kerem geri çevirmedi, küfür etmedi, geçiştirmedi. Çocuğu biliyorum kötü o yanlışlıkla gözüme sopayı getirdi. Ama sen anlamıyorsun, kabul etmiyorsun. Yani istese götürmem, derdi. Bana “Çağrı, biraz daha dur be ben bırakacağım seni, dedi. O an durdum düşündüm. O an gittim son şarjlarımla annemi aradım. Her şeyi anladım. İlk başta ağlamamıştım ama sonra konuşurken düşündüm, çok zoruma gitti. Annem de eve gelince söyledi zaten. Onunda zoruna gitmiş, ben ağlayınca, Bilal beni bırakınca. Oysa ki gitmeden önce bana seni bırakacağız, demişlerdi..
Sonra dedem beni traktörle alacaktı, zar zor tarif ettim zaten. Tanımıyorum tam bilmiyorum neresinin neresi olduğunun köyün. Dedim dedem beni bulamazsa biraz yakına gideyim. O an herhalde Kerem söylemiş herkes bir anda kalktı peşimden gelip geri dönüyorlardı. Ben söyleyince gelmiyorlar, tam ben giderken geliyorlar nedense. Ağlaya ağlaya giderken hep yürüyüp oturduğumuz caminin biraz aşağısında dedem beni traktörle buldu ve aldı. Bilal'e de “Bir daha seni bu çocuğun yanında görmeyeyim” dedi eve gittik.