Notes

Muzułmanie W Indiach - Islam In India - Qwe.wiki
Odmiana zaimków pytajnych kto i czſo. Niestety jest biały status zaimka jáz oraz biernikowych form ny i wy. Podobnie sytuację się nosiła w wypadku zaimków dzierżawczych trzeciej osoby, które oraz były zgodne z dopełniaczem odpowiedniego zaimka osobowego, więc istnieje jego, jé, jego, jú, jich. W liczbie podwójnej występowały nieodmienne naju, waju będące nieco dopełniaczem zaimków osobowych. Zaimki przeczące łącznie z członem ni- występowały wszędzie, oprócz prac po przyimku. W sukcesie występowania po przyimku, przyimek wchodził za ni-. Biernikowe miø, ciø, ſiø są enklitykami będącymi po przyimku, a mie, cie, ſie po czasowniku. Czas zaprzeszły robiony był z imiesłowu czynnego czasu przeszłego w odpowiedniej twarzy a wartości, czasowniku posiłkowego jeſḿ, jeś, … Okres bycia studiów: 3 semestry (w tym 120 godz. Jeżeli jego czas nadszedł, udał się do niej. Czas przeszły złożony robiony był zbyt pomocą imiesłowu dobrego czasu przeszłego (l-imiesłów), jaki był wykonywany od pierwiastka czasownika i używał końcówki zależne od gatunku i wartości. W współczesnym dodatkowym przypadku przyjmował formę krótką przymiotnika. Imiesłowy przymiotnikowe czasu przeszłego bierne na całokształt występowały w okolicy biernej w prac orzecznika, były wtedy odmieniane według formy krótkiej przymiotnika. W III kon. imiesłowy na -itý/-ytý trwały w wypadku czasowników na -ić/-yć, obecne na -utý w czasownikach na -uć, natomiast też na -ianý w pozostałych.


Aoryst, nazywany więcej czasem byłym prostym zaczynany jest przeważnie od czasowników wykonanych i oznacza czynność występującą w historii i zakończoną. Automatyczne zmienianie się na najlepszy, u mnie nazywa to głównie używany język, to także nic nadzwyczajnego. Formy zaimka wßytek pojawiają się więcej w następnych przypadkach, ale uznaje się to stanowić późniejszą tendencją. Poleca się, że z indywidualnego początku forma liczby mnogiej oraz rodzaju żeńskiego i średniego liczby pojedynczej zlały się, jednak rozróżnienie ich z jakości dla rodzaju męskiego było straszne i nie widać prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Zaimki odmienne występowały w ważnej i drugiej osobie liczby pojedynczej i licznej. Dodatkowo nie była żadna kolej w sukcesu przymiotników na -ßý, -ƶý, -czý, zatem stanowi były one równobrzmiące z budowami mianownika liczby pojedynczej rodzaju męskiego. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, głównie z początku jednobrzmienia form aorystu z liniami czasu ważnego i kolejnego. Imperfekt jest różnym etapem byłym prostym, wciąż jeszcze śladowo tym w dobie staropolskiej, jednak częściowo wymieszany z aorystem. Jednak inni socjologowie wskazują, że czynniki religijne mogą wyjaśnić wysokie urodzeń muzułmańskich. Prawdopodobnie w fazie staropolskiej utracił on bliską produktywność, zatrzymał się jednak w moc skostniałych pojęciach jak nowopolskie widomy, rzekomy, świadomy.

Nie uznano w stylu staropolskim imiesłowów przymiotnikowych na -wßý, całym tego modelu imiesłowem można nazwać imiesłów na -łý, który stanowił produkowany w tryb zdający się wykazywać produktywność, np. pobiegłý, umarłý, osſtałý, ſgniłý. Nie poświadczono i innych pierwotnych form, tj. ciem, tom, ciemi, ciech. Nie przyznano natomiast krótszego zaimka w mianowniku. Sprowadzało się natomiast stosowanie krótkich zaimków w bierniku. Odmiana zaimków pytajnych nikt oraz niczſ. wypracowanie wyrażania właściciela w zdaniu w wadze przydawki często wykorzystywano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -owo w przypadku rzeczowników silnych i letnich a za pomocą -ín, -ina, -ino w przypadku rzeczowników żeńskich. Poniższa tabelka przedstawia końcówkę -ów, -owa, -owo, tylko dla -ín, -ina, -ino odmiana wyglądała identycznie. Poniższa tabela przedstawia odmianę zaimka świadczącego ten, ta, to. W drugim razie, w zależności przydawki, przyjmowały odmianę długą. Zaimki dzierżawcze mój, twój, ſwój potwierdzały te jedyne końcówki, co zaimek jen, ja, spożywa w podobnym przypadku, grupie i rodzaju.

Zaimek jen, ja, je po przyimkach a dopiero po nich przejmował dodatkowe n-, na dowód do niego, o niem, ſ nimi. Odmiana zaimka osobowego jen, ja, je (spotykanego także w zaimku względnym jenƶ). Większość przymiotników posiadała obok formy długiej także formę krótką, np. zdrów, máł, cúdz. W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego zaś w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i nijakiego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w wypadku przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, krusi), lecz w sukcesu przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Zaimki dzierżawcze naß, waß odmieniały się również według tego paradygmatu, choć z czasem zaczęły przyjmować końcówki przymiotników. Dokładniej zaś: 31 grudnia stacja ta zamknie produkcję własnych pomysłów, i - lecz będzie być jeszcze - ograniczy się do nadawania powtórek i wcześniej zakupionych filmów. Pojawiają się one jednokrotnie w pełnym kanonie, więc lub są archaizmami (są to jedyne postaci prasłowiańskich zaimków) albo są to zaczerpnięcia ze staroczeskiego, w jakim te zaimki normalnie istniały.


Homepage: https://rozwiazanieszkolne.pl/artykul/8681/swiat-wedug-kiepskich-28-odcinek-9