Notes

-Dokuzuncu Hariciye Koğuşu; konusu, teknik yönü ve kompozisyonu itibariyle daha önceki romanlara benzemez.
- Romanın özgünlüğü, ‘aşk’ ve ‘hastalık’ temaları etrafında estirilen lirik havadan, okuru sarsan merhamet duygusundan gelmektedir.
-Dokuzuncu Hariciye Koğuşu “Ben anlatım” yönteminden “otobiyografik” temelli yararlanılarak kotarılmış bir roman.
- Dokuzuncu Hariciye Koğuşu’nu nitelikli kılan yanın, bir çocuğun çektiği acıların anlatılmasından (‘içerikten’) ziyade, bu acıların yansıtılış biçiminin (‘teknik’in’) olduğunu fark ederiz.
- O, Dokuzuncu Hariciye Koğuşu’nu yazmaya niyetlendiği vakitlerde, roman yazma konusunda göz ardı edilmeyecek bir deneyim
ve bilgi birikimine sahipti. Bu nedenle romanın bazı kurallarını ihlal etmeye niyetlenirken; neyi, niçin yaptığını bilen biriydi.
- okurun bakışlarını çevreye yönelten çocuk, farkında olmadan merkezde yer alır ve okurun ilgisini üzerine çeker. İşin gereği de böyle olmalıdır; çünkü o, bir hastadır veyaklaşık sekiz yıldır tek başına hastalığıyla uğraşmaktadır. İçinde bulunduğu
trajik hal, okur bakışının ister istemez onun üzerinde odaklanmasına yol açar. Çekilen bedensel ve ruhsal acılar, doğal olarak çocuğun bakış açısını da etkileyecektir. Bu durumda çevre ve çevreyi oluşturan eşyâ, bildik anlamda çevre ve eşyâ olmaktan çıkar, adeta çocuk gibi hasta, solgun, bitkin bir görünüme bürünür ve bize çocuğu hatırlatır.