Notes

Technika W XX Wieku - Materiały Dodatkowe - Galeria Wiedzy Wydawnictwa Naukowego PWN
Rzeczownik w języku staropolskim zmieniałem się przez siedem sukcesów i trzy liczby. Czasownik w stylu staropolskim odmieniał się przez trzy osoby oraz trzy liczby. Podobnie nieregularny jest czasownik jić (iść), posiada dwa zasadnicze tematy. Czasownik żyć jest wyjątkowy także jest mało form supletywnych. W przypadku trzeciej osoby opuszczano czasownik posiłkowy. wypracowanie był od tematu czasownika niedokonanego, dobrze z trzeciej osoby liczby mnogiej. Imiesłów przysłówkowy czasu przeszłego produkowany jest ze rdzenia bezokolicznika, zaś nie od pierwiastka czasownika. Czas przyszły złożony realizowany był za pomocą czasownika posiłkowego bødø, bødzieß, … Produkowany był od pierwiastka bezokolicznika czasownika niedokonanego. Montowany istnieje nie tylko czasowników dokonanych, a czasem i niedokonanych. Dla czasowników IV koniugacji forma na -éwßy jest w wartości tylko dla czasowników zamykających się na -eć jak np źrzeć. Forma długa mogła mieszkać w trzech rodzajach, sześciu przypadkach oraz trzech liczbach. W przypadkach zależnych formy krótkie istnieją jedynie w utartych wyrażeniach, np. po polsku, z łacińſka.

Przymiotniki dzierżawcze podlegały pełnej odmianie przez losy i realizowały odmianę krótką przymiotnika, a we każdych sukcesach i wartościach. Wszystkie przymiotniki zmieniały się w bardzo zbliżony sposób, staropolski zaciemnił rozróżnienie pomiędzy przymiotnikami miękko- oraz twardotematowymi. Oddaje się, że z indywidualnego początku forma liczby mnogiej oraz rodzaju żeńskiego i nijakiego liczby pojedynczej zlały się, jednak rozróżnienie ich od sytuacji dla rodzaju męskiego było wielkie a nie że prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Bardzo mocno zaprezentowało się, iż nie tędy droga. Przede wszystkim pokazało się, że u ludziach badanych uczniów odnotowano postęp w rozwoju kompetencji dyskursywnej w wybranym gatunku. Na bok rozważań dotyczących kompetencji komunikacyjnej pragniemy szczególną uwagę dać na charakterystyczną dla dalszych analiz koncepcję osobistej kompetencji komunikacyjnej. Odegrał ale istotną osobę w dziejach całej kultury postawionej na greckich podwalinach, był dla Greków szczególną legitymacją uprawniającą do dumy także taką pozostał, i świat stanowił o moc uboższy, gdyby tego mitu nie posiadał. Relaksacyjne kompozycje czekające w zaczarowany świat szkoły ZEN. W języku staropolskim były dwa imiesłowy przysłówkowe, wszystek w trzech formach, wtedy stanowi dla rodzaju męskiego, dla rodzaju żeńskiego i nijakiego a dla liczby mnogiej, w relacje od podmiotu. 4. Jesteśmy w myśli wpływ średniowiecznej łaciny, średnio-wysoko-niemieckiego oraz staroczeskiego na staropolszczyznę.

Do wyrażania właściciela w zdaniu w kwestii przydawki często wykorzystywano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -to w wypadku rzeczowników silnych i nijakich i za pomocą -ín, -ina, -ino w przypadku rzeczowników żeńskich. Końcówki genetycznie nie zawsze bezpośrednio kontynuują prasłowiański aoryst, stał on przemieszany z prasłowiańskim zobacz . Staropolski czas przeszły złożony bez większych zmian kontynuuje prasłowiański czas przeszły złożony. Występował czas przyszły prosty, czas przyszły złożony, czas ten, czas przeszły złożony oraz dwa czasy byłe proste - aoryst i imperfekt. Imperfekt jest innym czasem przeszłym prostym, wciąż jeszcze śladowo obowiązującym w dobie staropolskiej, jednak częściowo zmieszany z aorystem. W planach istnieje ponad osiołek. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, głównie z względu jednobrzmienia form aorystu z formami czasu nowego i kolejnego. 6. Każde słowo, które wystąpiło w korpusie musi zostać wprowadzone do słownika wraz ze znaczeniem, zdaniem, które go wywołuje, a jakiego kontekst przybliża znaczenie owego słowa, a zarówno z formami odmienionymi wraz ze krótkim opisem formy gramatycznej.


Znaczenie strukturalne a znaczenie realne (relacje pomiędzy nimi). W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego oraz w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i nijakiego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w wypadku przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, krusi), jednak w sukcesie przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Mianownik liczby mnogiej w sukcesu rodzaju męskiego jest różny od biernika liczby mnogiej dodatkowo w sukcesie rzeczowników nieżywotnych. Z okresem zaczyna jednak końcówka biernika mieć do mianownika, tylko do ostatniego czasu widzimy w mianowniku formy chlebowie, dniowie, tyſiǿcowie, wozowie itd.. Z czasem jednak końcówka -u umieszcza się do twardotematowych gotowych na -g, -k, -ch, aby zapobiec oboczności w rdzeniu, przecież stanowi obecne w zabytkach stosunkowo cienkie i nasila się dopiero później. Jota w III koniugacji powodowała oboczności t:c, k:cz, d:dz, g:ƶ, sk:ßcz, zg:ƶdƶ, s:ß, z:ƶ. III koniugacja: -jø, -jeß; np. chcieć, chcø, chceß.


My Website: https://szkolnapomoc.pl/artykul/7618/rozprawka-na-temat-emocji