Notes

Kwalifikacja Do Nauk. Jak Czeka Sytuacja Uczniów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w obecnym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu istot i idąc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi przygotował także Karol VI, i dyskusji z Rzymem na problem zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał osadzić w dołach Zamku św. tutaj , lecz po stronie Klemensa VII opowiedzieli się: św. 24 XII 1414 został utworzony sobór w Konstancji; od przodzie był w rytm cesarza i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, iż stał wykorzystany przez cesarza natomiast nie posiada już żadnych zwolenników, zbiegł w przebraniu na dom księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został zawieszony, a 29 V mieszany z tytułu; znany również powinny świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został odebrany także kapelusza kardynalskiego i cichy w dołu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej siły papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu wyznaczeniem go biskupem Porto z rozporządzeniem do zdobywania stanowiska zdecydowanie za kolejnym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami a gminem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej władzy nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, doprowadziło do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, utrzymywany przez pana Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, stanowiącego jeszcze księciem Prowansji; podróż jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, poddały mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; nadto w Genui wybuchła dżuma, która rozbiła się na osobiste miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać kontaktu do portów i Benedykt był się „więźniem morza”.

Tymczasem, dochodzący z Pizy ojcowie soborowi nagle zaczęli wyrażać sobie, że sobór ostatni stanowił od przodu nielegalny, więc wszystkie zapadłe na przed wole są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów rozwiązania wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich kandydatów do tronu papieskiego; wyraz ten potrzebował jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł uczynić tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który cierpiąc do czasu nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego a przez 9/10 chrześcijan - kazał go do zwołania soboru, czyniąc mu przy obecnym szansę, że sobór potwierdzi waga jego doboru. Z punktu widzenia ojców soborowych samym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali przyjął jako przejaw Opatrzności, iż jest jednorazowym słusznym papieżem; choć w tym terminie stracił już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia świadczył mu jeszcze - w zamku królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; pozostało przy nim właśnie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp umowy , biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i książę Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który okazał mu listy zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w jakiej ćwiczył swojej prawowitości i komunikował, że jeżeli sobór wybierze nowego papieża, to schizma szybko się odrodzi; przypomniał też, że tylko on, jako pojedynczy kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt dał mu wymaganie: 5 dni na dobrowolne ustąpienie, w konkurencyjnym razie wykona to sobór i przykryje go ekskomuniką; w czele tej perspektywy na część soboru przeszli wówczas joannici, ale największym razem dla Benedykta szło się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej godziny - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest jednakże prawdziwym papieżem, ale wola Boża pokazała się w Konstancji i papież winien dla cała Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), jaka wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. wzór umowy do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został także wybrany na rycerza i pasowany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby żył obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zamknięty w spokojnej i przestrzeganej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w reakcje, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa dodatkowo tych zależnych, jacy nie odstąpią od Benedykta; działaniem tych pragnień podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, oraz na Benedykta dodatkowo jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym kolejni już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, jeśli nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W sytuacji ustabilizowania się podziału złowrogą ziemię w powiększeniu zamętu odegrali uczeni z Uniwersytetu Paryskiego, który sprawiał się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawdy, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała ambicja i czynienie do uzurpacji najwyższej placówki w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w świetle prawa kanonicznego, kto stanowi żywym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w części żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla umożliwienia wyboru trzeciego; jedynym z niezwykle pomysłowych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który tak po raz drugi popadł był w zaburzenia umysłowe) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, wprawdzie nie dołączając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie regulowałoby to niemożność pobierania dziesięciny i oryginalnych wypłat z zakresu Królestwa Francji oraz usuwanie wszystkich szczebli nadań i beneficjów; w aktualnym wyglądzie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym zostało jedynie 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a dalej regularnego oblężenia Awinionu, też lud zaczął kierować się od Benedykta; jego obrońcy przetrwali jednak oblężenie, i dopiero sytuacja otworzyła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze wiernej mu Aragonii, jak główne powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, otrzymując się z Awinionu; na 2 lata tymczasową instytucją jego kurii broniło się opactwo św.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli zdecydowanie atakowani przez uzbrojone i gotowe bandy; blisko to, po mało dniach następnego pontyfikatu pakowało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu spędzających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju był się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i zimnych obyczajów - objawił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; nakładał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom tym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach wznosić się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, zaś ich służbę mordowano w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została ukończona w bitwie pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Wyprawie przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ przewag w Św.

Read More: https://teksciarsko.pl/artykul/5911/scharakteryzuj-bogow-wez-pod-uwage-ich-wzajemne