Notes

Aslında şimdi yazacağımı kimler okur bilmiyorum. Biraz da bunları yazarken çekiniyorum ne yalan söyleyeyim. 2021 gerçekten benim için çok zor bir yıldı, hepiniz de gördünüz zaten ne kadar mutsuz olduğumu. Bazen derste rehber hocası çağırıyordu lisede. Bir de onların tatavasıyla uğraşıyordum. Aslında karantina dönemi öncesi lisede çok sosyal bir insan değildim. Yani sınıfta tek tük arkadaşlarım vardı ama eve gelince kendi kendime eğlence çıkarıyordum gerek sanal gerek başkalarıyla vs. Çok gezemedim, eğlenemedim. Gezmeyi sadece ailemle beraber haftasonu eğlenmek sanıyordum. Ama çok imreniyordum içten içe, ben de herkes gibi arkadaşlarımla eğlenmek istiyorum diye. Zamanla bu diğer isteklerin eklenmesine de sebep oldu. Ya da büyüdükçe bazı şeylerin farkına vardım diyelim. Hiç dayak yemeden büyümüş arkadaşlarım, gayet kendi kararlarına saygı duyulan aile yapısında büyüyen arkadaşlarım vardı. Birazcık imrenmiştim.
Korona döneminde hepimiz evde kalınca ben 1 sene boyunca her gün, her saat ailemin beni azarlamasına ve üstüme gelmelerine maruz kaldım. Meğersem bunca zamandır her şeyi içimde biriktiriyormuşum. Küçükken yediğim dayaklar yüzünden insanlara çok sevgimi göstermeye korkmuşum. Mesela halen daha insanlara sarılmayı, temas kurmayı çok sevmem. (Bu konu üzerinde biraz çalışıyorum!) Bunu da bu sene öğrendim.
Her neyse uzun girişten sonra gelişme bölümüne geçeyim. İlk başta kendi kendime depresif takılmalarımla başladı bu iş. Öylece yolda müzik dinleyerek yürüyordum her gün. Daha sonra bi terapiste gitmek istedim. Ailem terapiste sürekli beni şikayet etmeye başladı. Sanki onları ben terapiste götürüyormuşum gibi. Doktor beni dinlemiyordu resmen, ailemin sorunlarını çözmek için gitmiştik sanki. Çözümü ailemi değiştirmeye çalışmakla bulmuştum. Kendimce olan bir salaklığım tabii. Bana söyledikleri şeylerin yanlış olduğunu anlatıp benim de özgür bir birey olmam gerektiğini anlatıyordum sürekli. Çok saçma cevaplar alıyordum ama. Kafayı yedim artık. Sürekli öfkeli, kendine zarar vermek isteyen, tek iyi olan şey dersler olmasına rağmen onda da batmış bir insana dönüştüm. Arkadaşlarım da azalıyordu gitgide. Bir sevgilim olmuştu, o da bu saçma durumum üzerinden terk etme bahanesi buldu. Yalnız kalmaktan çok korkarken onu da tattım. 2 arkadaşım kalmıştı sadece. (Hatta bi ara biri okula bazen gelmiyordu, diğeri de bi ara benle küsmüştü ve o zamanlar sadece koridorda yürüyordum öylece.) Derken sonradan beni zorbalayan arkadaşlarım oldu. Yakın arkadaşlarım olduklarını zannederken sürekli laf arasında ''cringesin, eziksin'' vs diyip başlayıp salak salak şeyler söyleyip kendilerini sigma sanan klasik salak erkekler olduklarını anladım.
Derken dedim ki; madem bir şeyler yanlış gidiyor, ben bunu artık çözmeliyim! Ben bir şeylerin iyisini hak ediyorum. Terk edilmeyi, yalnız kalmayı değil. Artık 2 yoldan birini seçmeliydim. Ya her şeye rağmen ders çalışıp daha da mutsuz olmaya devam edecektim, insan olduğumu hissetmeyecektim. Ya da kendimi tanıma sürecine girecektim. Ben kimdim? Nasıl mutlu olabilirim? Bu hayatta her şeye inat nasıl sıfırdan başlayabilirdim? Bunların hepsi sağlam bir emek gerektirdiği için yks'ye seneye çalışacaktım.
Her şeye inat gezdim, eğlenmeye çalıştım. Mutluluğu nerde hissettiysem her şeye inat oturdum ve peşinden gittim. Arkadaşlarım yks için her gün deneme çözerken ben boş bir sınıfa geçip kendi kendime manga okudum. Akşamları onlar hayalleri için çabalarken ben konsere gittim. İyi bok yedin Merve diyeceksiniz. Evet, bunu bir marifet olarak söylüyorum çünkü bu yaptığımdan asla pişman değilim.
Artık gerçekten mental olarak çok iyiye gidiyordum. Ve beklemediğim biçimde arkadaşlıklarım da düzelmişti. Kendime saygım arttı. İnsanlarla daha özgüvenli konuşuyordum. Beni üzenleri kolayca hayatımdan çıkarmaya başlamıştım. Tek isteğim yks sınav sonrası ailemden azar yeme anını atlatmaktı. Onu da bir şekilde hallettim. Mezuna kalıyorum dedim. Ama derken, hayatta hiç beklemediğim şekilde bir üniversite tercihi yaptım. Ben de bilmiyordum, kafam çok karışıktı. Kendime o kadar söz vermiştim. Artık kendime bir saygım yok muydu diye düşünmüyor değildim. Tüm arkadaşlarım bana üni tercihi yapmamın yanlış bir seçim olduğunu söylese de bu yoldan gitmekte ısrarcıydım.
Yeni bir yola, hayata atıldım. Şu anlık seçtiğim yoldan çok memnunum. Her şey tam istediğim gibi gidiyor. Kim arkamdan ne derse desin. ''Aaa Merve'ye bak sen, çalışkan kızdı ama özel okulda okuyor'' vs dense de kimse benim hayat hikayemi bilemez.
Ben bu yeni yılda kendimi öğrendim. Daha güçlü bir insan nasıl olunur, sorunlarımla nasıl başa çıkabilirim bunu öğrendim. Bir şey beni rahatsız ediyorsa, bunu ona şaka yoluyla da olsa söyleyebilmeyi öğrendim. Ufak tefek kendime dair halen şikayetlerim var lakin bu şu an beni hiç rahatsız etmiyor. Zamanla onları da düzelteceğim.
Ve sizler, her zaman beni desteklediğiniz, benim arkadaşım olduğunuz için çok teşekkür ederim. Sizlerin karşısında çok sızlandım bazen, biliyorum. Yeri geldi çok gevezelik ettim. Bazen bazılarınızın kalbini kırmış da olabilirim. Ama sizleri sevdiğimi bilesiniz. Umarım siz de bu yeni yıldan çok şey öğrenmişsinizdir. Umarım her biriniz kendi yolunuzu keşfetme sürecinizi hafif atlatıyorsunuzdur. İşte bu yüzden birinizin bir derdi olduğunda oturup her an dinlemeye hazırım. Benim zorlu bir süreçte yalnız hissettiğim gibi siz de bu yükü tek başınıza taşımak zorunda hissetmeyin diye.
Bu yüzdendir ki bu sayfada sizlerle beraber eğlenmek istediğimde görüldü attığınızda üzülüyorum. Size karşı beslediğim bu güzel duyguları sizler de bana karşı hissetmiyormuşsunuz gibi düşünüyorum. Her neyse, daha fazla yazarak sizleri yormak istemiyorum. Her biriniz sağlıcakla kalın. Yeni yıldan istediğim şey, her zamankinden daha iyi bir insan olmak.
İşi fazla dramatik anlatmış olabilirim, üzgünüm. Ama bu yılın sonunda her zaman kendimi daha iyi nasıl geliştirebilirim bunu öğrendim. Bu yüzden kendimi geliştirme sürecimde de sizlerle bir şeyler paylaşmak istiyorum bu sayfada.