Notes

Jak Napisać Pismo O Zakończenie Umowy O Pracę?
2. Przebieg. kliknij VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w dużo krajach, zwłaszcza w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z utrzymują w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak energię kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że zyski Urbana kurczyły się; polowano na jego śmierć, która dawała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród jakich każdy mógł liczyć na zostanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie idąc się, żeby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi było razem z niezbędnymi zasadami; goście z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że wstrzymają się od głosu, tymczasem w wszystkim wypadku uznają wybór za podstawowy; ażeby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali ludzie z cudem jednego; notabene, kard.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli naprawdę atakowani przez uzbrojone i pijane bandy; mimo to, po paru dniach następnego pontyfikatu zrywało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu przebywających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i rzetelnych obyczajów - objawił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; pokrywał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach usuwać się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, natomiast ich pomoc tracono w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została rozbita w walce pod Agnani, a uciekinierzy zostali zaproszeni do Wojen przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby zmienić układ grup w Św.

Fondi kardynałów; z istotną furią przyjęła natomiast ten wybór (trzęsąca Kościołem tej fazy) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w żywej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) proponowali ich do powrotu z „niewoli awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony formą w Ciągłym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez watahy wilków a dalej niższe z nich bandy kondotierów w usłudze skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini również in.) - wycofał się z powrotem do miłego oraz kwitnącego Awinionu; jego następca Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, proszących go do powrotu, aby zreformować Kościół i usunąć nieszczęściom, jakie potrafią zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 zostało na całkowity fakt w Awinionie, a 4 było szybko w Rzymie) powrócił do Rzymu; natomiast on plus francuscy kardynałowie spotkali się tam z zazdrością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w krwawych starciach w pojedynczym Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „panami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przyszedł do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go poparł (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był pobożny król Francji Karol V Mądry; tak toż postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI druga większa perspektywę Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z przypadkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej rozpuszczały się herezje Wiklefa i Husa, i które sto lat później odpadły z Kościoła, odchodząc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, który stanowi legalny, i który istnieje antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Drugiego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do centra przez Rzymian, osiadł w Sienie; pozwalały go zaledwie (przejęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja i chwila innych miast włoskich i Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał pomieszczenie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), były wierne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez i kilka biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, dlatego należy zwołać sobór, który wybierze trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został również pasowany na rycerza i zwany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zamknięty w niepowtarzalnej i sprawdzanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w reakcji, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa oraz tychże poddanych, jacy nie odejdą od Benedykta; wykonaniem tych zadań zdobyły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, zaś na Benedykta dodatkowo jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwie rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym zostali teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, bo nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy pozostali kardynałowie i bp Muñoz używali swoje funkcje ale jako stronę przetargową z Rzymem; nie licząc na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz przekroczenie jego reguł (stykanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, który nowego papieża a jego majątek chciał „wymienić” na przyznanie przez Marcina V jego uprawnień do Neapolu), wyznaczony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, prosty i niebyły; Carrier zapowiedział, że jako dzisiejszy legalny kardynał otworzy konklawe, gdyby tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Klient zamierza zatem zrobić zwłaszcza w przedmiotu zmniejszenia stawki podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) czyli w końcu obniżenia podatku dochodowego lub VAT (gdy prośba wychodzi od strony oferującej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było identyczne z przyjęciem papieży „awiniońskich” z poziomu w.s.z.

Homepage: https://zleceniateksty.pl/artykul/9129/play-doadowanie-przeduzenie-waznosci-konta