Notes

Günün iyi geçmesi için çok bir şeye ihtiyaç yoktur aslında. Ya cebinde paran olacak ya da hava güzel olacak. O gün her zamanki gibi cebimizde paramız yoktu, ancak herhangi bir ruh sağlığı bulunmayan her insanın seveceği kadar güzel bir hava vardı. Ne çok soğuk ne çok sıcak. Tam bir Mayıs havası işte. Aynı yaşta üç kişiydik, Şemsettin’ lerin ardiyesinde otuyorduk, saat sabahın on biriydi. Köyde canımız sıkılıyordu.

Yıldıray size bir maruzatım var diyerek konuya girerek ava gitmek istediğini söyledi. Nerden çıkmıştı şimdi bu av. Daha dün gece okey oynarken köye ayı indiğini Hakkıcan amcanın armutlarını yiyip bahçesini mahvettiğini karısı Döndü teyzenin sinir krizi geçirip hastaneye kaldırıldığını konuşmamış mıydık. Ayıların içine gidip onlara armuttan başka bir seçenek oluşturmanın ne gereği vardı şimdi. Şemsettin’in de aynen lan çok güzel olur akşama mangal da yaparız demesi Yıldıray’ın heyecandan gözlerinin yuvasından çıkacakmışçasına büyümesine yol açtı. Allah aşkına kaç kere ava gidip mangal yapmıştık sanki, şimdiye kadar en fazla avlayabildiğimiz şey domuzdu onu da yemiyorduk zaten. Bir keresinde de kuş vurmuştuk kuş da düşerken ağaca takılı kalmış, yükseklikten korktuğumuzdan hiçbirimiz de kuşu ağaca çıkıp alamamıştık. Ortamda korkak damgası yemek istemediğimden – tamam biraz da galeyana gelmiş olabilirim- hadi o zaman geç olmadan çıkalım dedim. Yıldıray’ la ben tüfekleri almak için evlere gitmiştik eve gidip tüfeği aldıktan sonra ne kadar pimpirikli olduğunu bildiğimden kız arkadaşıma ‘sevgilim ben yatıcam biraz gece uyuyamadım çocuklarlaydım biliyosun çok uykum var ‘ diye mesaj attım.

Dağa çıkmıştık, yapmamız gereken vuramayacağımızdan emin olmamıza rağmen mangallık bir av bulmaktı. O güzel havadan eser kalmamış yüksekliğin beraberinde getirdiği soğuk ve bir gün önce yağan yağmurun oluşturduğu çamur da çizmelerimizi zor hareket ettiriyordu. Yıldıray spor ayakkabı yerine çizme giymesi konusunda uyarmadığımız için bize teessüf ediyordu. Av lafı açıldığında gözlerinden ateş saçan Şemsettin çok zaman harcamaya gerek yok vuramazsak da kasap Boğaç ’tan et alır çeviririz demişti. Aslında av fikrinden iki dakikada caymamıza neden olan şey ne yerdeki çamurdu ne de havanın soğuk olmasıydı. Yolda nereye gittiğimizi soran Muhterem abi bizi kendisinin geçen hafta dört tane tavşan vurduğunu iddia ettiği yere yönlendirmişti. Yıldıray da muhterem abinin sözlerine canı gönülden katıldığını belirtmiş orayı çok iyi bildiğini ve çok iyi av çıkabileceğini söylemişti. Ama buraya ilk defa geldiği her hareketinden belli oluyordu. Hepimiz ilk defa geldiğimiz bu yerden kaba tabirle tırsıyorduk. Geldiğimiz yerin köydeki bütün efsanelerin dayanak noktasını oluşturan Hokurdak olduğunu Şemsettin’ in ecdadını siktiğimin Muhterem ’i Hokurdak’ a göndermiş lan bizi demesiyle anlıyorduk. Yıldıray burayı başka bir yerle karıştırdığını belirtip affımıza sığınıyordu. Yıldıray ’ın sabahtan beri neden Bülent Ersoy Türkçesi konuştuğu o an düşüneceğimiz en son şeydi. Sanırım peşinde koştuğu Türk dili ve edebiyatı okuyan kıza yaranmak için aruz ölçüsüyle yazdığı şiirlerin etkisinden kurtulamamıştı. Şemsettin Muhterem’e sövmeye devam ediyor, ablasını vermedikleri için böyle bir adilik yaptığını anlatıyordu. Ben ise ayıların yuva yaptığı söylenen karşıdaki mağaralardan korkmamamız gerektiğini, buradaki gizli Rum mezarlığı ve üstüne basan herkesi cin çarptığı efsanesinin mantıksızlığını ileri sürüyor ava devam etmemiz gerektiğini söylüyordum. Gruptaki çobanı birisinin oynaması gerekiyordu.

Yıldıray sözlerime ekseriyetle katılıyor, ancak bu Rum mezarlığı konusunda bir daha düşünmem konusunda uyarıyordu beni .Şemsettin ’in ona ‘deli mi sikti olum seni ne biçim konuşuyosun’ demesi ortamı biraz neşelendirdi ve işimize devam etmemizi sağladı. Nihayetinde 21 yaşında genç insanlardık ve hiçbirimiz kahvede ismimizin dağdan korkudan kaçmış diye anılmasını istemiyorduk. Zaten parmaklarımızın ucunda yürümemiz ya da önden gitmemek için her birimizin yürümeye yeni başlayan bebek hızında olmamızın korkuyla yahut mezarlığa basarsak düşüncesiyle uzaktan yakından alakası yoktu. Av için ormanın içine girmek yerine sebepsizce mağaralara yaklaşıyorduk. Sanırım belamızı arıyorduk. Şemsettin bir anda durdu ve ayı lan ayı amına koyım homurduyo lan diye bağırdı. Panikle kafamı kaldırdım gördüğüm ayı olmalıydı. Evet kesinlikle ayıydı bu. ‘boku yedik lan kaçın kaçın’ dedim. Havaya bir el ateş attım ve koşmaya başladık. Ardımıza bakmadan koşuyorduk. Şemsettin ve Yıldıray bir şeyler mırıldanıyorlardı. Muhtemelen son dualarını ediyorlardı. Ben de dua etmeliydim. Ancak ufak bir sorunum vardı. Dua bilmiyordum. Orta okulda din kültür ve ahlak bilgisi hocasının öğrettiği ilahiyi okumaya başladım.’’sevdim seni mabuduma canan diye sevdim bir ben değil alem sana hayran diye sevdim, evladını yârden geçerek, ravzana geldim, gül yüzlü melekler hayran diye sevdim’’. Ölüm korkusu hayatı boyunca dinlerin ne kadar mantıksız ve çelişkili olduğunu düşünen bir insanı bile bir şeylerin varlığına inandırıyordu. İnsan görmediği göremeyeceği, ama her zaman kendisini izlediğini yardım ettiğini düşündüğü bir yaratıcı yardımcı güce ne olursa olsun ihtiyaç duyuyordu. Kaçarken Hakkıcan amca karşımızda bitiverdi. Azmetmiş üşenmemiş intikam için bastonunun da yardımıyla ava gelmişti. Bizimle kaçmaya çalışsa da muvaffak olamayacağını biliyordu. Ona yardım etmeye kalksak ayıyla savaşmak zorunda kalabilirdik. Çizgi filmlerden hatırladığım o an en mantıklı gelen şeyi yapmasını telkin ettim. Yere yatıp ölü numarası yapmasını istedim. Kendi yaptığı bastonunu kaybolmasın diye göğüs kafesine koyup iki eliyle sıkıştırmasa daha inandırıcı olabilirdi.

Yaklaşık yirmi beş dakikadır koşuyorduk. Hiçbirimizin dönüp arkasına bakmak nedense aklımıza gelmemişti. Sigarayı en yakın zamanda bırakmalıydım. Tıkanmıştım, yorulmuştum.’ sikerim böyle işi ne olacaksa olsun’ deyip durdum. Ayıboğan Bora’nın aklıma gelmesi de bunda bir rol oynamış olabilirdi. Kendisine saldıran ayıyı nasıl öldürdüğü birkaç kuşaktır köyde dilden dile anlatılıyordu. Evet, köyün yeni ayıboğanı olmak istiyordum. Savaşmalıydım o ayıyla. Çocuklar da on beş yirmi metre ötemde durdular. yıldıray koşmaya başladığımızdan beri bir şey söylemek istediğini söylüyordu. Ne söyleyeceksen söyle hadi dedi Şemsettin.

-Arz etmem gereken bir malumatım var. O ayı homurtusu zannettiğiniz seda karın gurultumdu. şafaktan beri aş yemedim biliyorsunuz. Şemsettin de ben de ‘’peki ne bok yemeye peşimizden koştun lan diye sormadık’’ akşama bırakmıştık, şimdi sadece rahatlığı yaşamalıydık.
Peki benim gördüğüm ayımtrak şey neydi o zaman. İllüzyon, halüsinasyon, göt korkusu? Bunları sorgulayıp ayıboğan olduğumu hayal edip bir sigara yakarak Hakkıcan amcayı ayının olmadığını söyleyip yerinden kalkmasını söylemeye gidiyordum.