Notes

günün iyi geçmesi için çok bir şeye ihtiyaç yoktur aslında.ya cebinde paran olacak ya da hava güzel olacak. o gün her zamanki gibi cebimizde paramız yoktu, ancak herhangi bir ruh sağlığı bulunmayan her insanın seveceği kadar güzel bir hava vardı. ne çok soğuk ne çok sıcak. tam bir mayıs havası işte. aynı yaşta üç kişiydik,şemsettin’lerin ardiyesinde otuyorduk, saat sabahın on biriydi.köyde canımız sıkılıyordu.
yıldıray ava mı gitsek lan diye ortaya laf attı.nerden çıkmıştı şimdi bu av. daha dün gece okey oynarken köye ayı indiğini hakkıcan amcanın armutlarını yiyip bahçesini mahvettiğini karısı döndü teyzenin sinir krizi geçirip hastaneye kaldırıldığını konuşmamış mıydık. ayıların içine gidip onlara armuttan başka bir seçenek oluşturmanın ne gereği vardı şimdi. şemsettin’in de aynen lan çok güzel olur akşama mangal da yaparız demesi yıldıray’ın heyecandan gözlerinin yuvasından çıkacakmışçasına büyümesine yol açtı. hayır kaç kere ava gidip mangal yapmıştık sanki, şimdiye kadar en fazla avlayabildiğimiz şey domuzdu onu da yemiyorduk zaten.bir keresinde de kuş vurmuştuk kuş da düşerken ağaca takılı kalmış, yükseklikten korktuğumuzdan hiçbirimiz de kuşu ağaca çıkıp alamamıştık. ortamda korkak damgası yemek istemediğim için –biraz da galeyana geldiğimden- hadi o zaman geç olmadan çıkalım dedim. yıldıray’ la ben tüfekleri almak için evlere gitmiştik eve gidip tüfeği aldıktan sonra ne kadar pimpirikli olduğunu bildiğimden kız arkadaşıma ‘sevgilim ben yatıcam biraz gece uyuyamadım çocuklarlaydım biliyosun çok uykum var ‘ diye mesaj attım.
dağa gelmiştik, yapmamız gereken vuramayacağımızdan emin olmamıza rağmen mangallık bir av bulmaktı. o güzel havadan eser kalmamış yüksekliğin beraberinde getirdiği soğuk ve bir gün önce yağan yağmurun oluşturduğu çamur da çizmelerimizi zor hareket ettiriyordu. yıldıray spor ayakkabısı görüp çizme giymesi konusunda uyarmadığımız için bize teessüf ediyor, av lafı açıldığında gözlerinden ateş saçan şemsettin bile çok zaman harcamaya gerek yok vuramazsak da kasap satılmış’dan et alır çeviririz demişti. aslında av fikrinden iki dakikada caymamıza neden olan şey ne yerdeki çamurdu ne de havanın soğuk olması. yolda nereye gittiğimizi soran muhterem abi bizi kendisinin geçen hafta dört tane tavşan vurduğunu iddia ettiği yere yönlendirmişti. yıldıray da muhterem abinin sözlerine canı gönülden katıldığını belirtmiş orayı çok iyi bildiğini ve çok iyi av çıkabileceğini söylemişti. ama buraya ilk defa geldiği her hareketinden o kadar çok belli oluyordu ki. hepimiz ilk defa geldiğimiz bu yerden kaba tabirle tırsıyorduk. geldiğimiz yerin köydeki bütün efsanelerin dayanak noktasını oluşturan hokurdak olduğunu şemsettin’ in ejdadını siktiğimin muhterem’i hokurdak’a göndermiş lan bizi demesiyle anlıyorduk. yıldıray burayı başka bir yerle karıştırdığını belirtip affımıza sığınıyordu. yıldıray’ın neden bülent ersoy türkçesi konuştuğu o an düşüneceğimiz en son şeydi. sanırım peşinde koştuğu kız türk dili ve edebiyatı okuyor ve ona yaranmak için aruz ölçüsüyle yazdığı şiirlerin etkisinden kurtulamamıştı .şemsettin muhterem’e sövmeye devam ediyor, ablasını vermedikleri için böyle bir adilik yaptığını anlatıyordu. ben ise ayıların yuva yaptığı söylenen karşıdaki mağaralardan korkmamamız gerektiğini, buradaki gizli rum mezarlığı ve üstüne basan herkesi cin çarptığı efsanesinin mantıksızlığını ileri sürüyor ava devam etmemiz gerektiğini söylüyordum. gruptaki çobanı birisinin oynaması gerekiyordu en nihayetinde.

yıldıray sözlerime ekseriyetle katılıyor, ancak bu rum mezarlığı konusunda bir daha düşünmem konusunda uyarıyordu beni .şemsettin’in ona ‘deli mi sikti olum seni ne biçim konuşuyosun’ demesi ortamı biraz neşelendirdi ve işimize devam etmemizi sağladı.. nihayetinde 21 yaşında genç insanlardık ve hiçbirimiz kahvede ismimizin dağdan korkudan kaçmış diye anılmasını istemiyorduk. zaten parmaklarımızın ucunda yürümemiz , önden diğerinin gitmesini beklediğimizden yürümeye yeni başlayan bebek hızıyla yürümemizin korkuyla ya mezarlığa basarsak düşüncesiyle uzaktan yakından alakası yoktu. av için ormanın içine girmek yerine sebepsizce mağaralara yaklaşıyorduk sanırım belamızı arıyorduk. şemsettin bir anda durdu ve ayı var lan homurtusunu duydum diye bağırdı. panikle kafamı kaldırdım gördüğüm ayı olmalıydı. evet kesinlikle ayıydı bu. ‘boku yedik amına koyum geliyor işte kaçın’. havaya bir el ateş attım ve koşmaya başladık. ardımıza bakmadan koşuyorduk. şemsettin ve yıldıray bir şeyler mırıldanıyorlardı. son duasını etme dedikleri bu olsa gerekti. ben de dua etmeliydim. ama ufak bir sorunum vardı. dua bilmiyordum. ortaokulda din kültür ve ahlak bilgisi hocasının öğrettiği ilahiyi okumaya başladım.’ sevdim seni mabuduma canan diye sevdim bir ben değil alem sana hayran diye sevdim, evladını yârden geçerek, ravzana geldim, gül yüzlü melekler hayran diye sevdim. ölüm korkusu hayatı boyunca dinlerin ne kadar mantıksız ve çelişkili olduğunu düşünen bir insanı bile bir şeylerin varlığına inandırıyordu . insan görmediği göremeyeceği, ama her zaman kendisini izlediğini yardım ettiğini düşündüğü bir yaratıcı yardımcı güce ne olursa olsun ihtiyaç duyuyordu. kaçarken hakkıcan amcayı gördük. azmetmiş üşenmemiş intikam için bastonunun da yardımıyla ava gelmişti. bizimle kaçmaya çalışsa da muvaffak olamayacağı o kadar belliydi ki. ona yardım etmeye kalksak ayıyla savaşmak zorunda kalabilirdik. çizgi filmlerden hatırladığım o an en mantıklı gelen şeyi yapmasını telkin ettim. yere yatıp ölü numarası yapması. bastonunu göğüs kafesine koyup iki eliyle sıkıştırmasa daha inandırıcı olabilirdi.
yaklaşık yirmi beş dakikadır koşuyorduk. hiçbirimizin dönüp arkasına bakmak nedense aklımıza gelmemişti. sigarayı en yakın zamanda bırakmalıydım. tıkanmıştım, yorulmuştum.’ sikerim böyle işi ne olacaksa olsun’ deyip durdum. ayıboğan bora’ nın aklıma gelmesi de bunda bir rol oynamış olabilirdi. kendisine saldıran ayıyı nasıl öldürdüğü birkaç kuşaktır köyde dilden dile anlatılıyordu. evet, köyün yeni ayıboğanı olmak istiyordum. savaşmalıydım o ayıyla. çocuklar da on beş yirmi metre ötemde durdular. yıldıray koşmaya başlayalıdan beri bir şey söylemek istediğini söylüyordu. ne söyleyeceksen söyle hadi dedi şemsettin.
-o ayı homurtusu zannettiğiniz şey benim karın gurultumdu. sabahtan beri hiçbir şey yemedim biliyorsunuz. şemsettin de ben de ‘peki ne bok yemeye peşimizden koştun lan diye sormadık’ akşama bırakmıştık, şimdi sadece rahatlığı yaşamalıydık.
peki benim gördüğüm ayımtrak şey neydi o zaman. illüzyon, halüsinasyon, göt korkusu? bunları sorgularken ayıboğan olduğumu hayal edip bir sigara yakarak hakkıcan amcayı ayının olmadığını söyleyip yerinden kalkmasını söylemeye gidiyordum.