Notes

„Informatyka Kwantowa” - Co Toż Takiego?
Pomijając, póki co, Maeztu, przypomnijmy że Azorín teraz na startu XX wieku wstąpił do Grup Starej natomiast stanowił deputowanym z jej ramienia do Kortezów, zaś w okresie wojny domowej - podobnie jak Benavente - poparł nacjonalistów również do tyłu bycia był w establishmencie kulturalnym państwa Franco. Najbardziej niebezpieczne były meandry ideowo-polityczne Unamuna: w młodości marksizujący anarchista, następnie liberał, uprawiający gwałtowną opozycję (z emigracji) przeciwko lekkiej i paternalistycznej dyktaturze generała Miguela Prima de Rivery w latach 1923-30; poparł proklamowanie II Republiki (patrząc w niej - jak większość intelektualistów jego pokolenia - „piękną dziewczynę” /la niña bonita/), aby prawie natychmiast zacząć ją iść z pracy konserwatywnych i antydemokratycznych; przejął nieomal ideowy patronat nad zaprojektowaną przez syna swojego niegdysiejszego wroga, „faszystowską” Falangą, i wyłącznie poparł wojskowo-nacjonalistyczne alzamiento, charakteryzując je jako obronę cywilizacji chrześcijańskiej przed epidemią szaleństwa, anarchii i barbarzyństwa oraz został wybierany przez nacjonalistów rektorem uniwersytetu w Salamance, ale już 12 X 1936 starł się publicznie z gen. Przy czym poszła ze mną od razu do jednego księgowego, iż ma mi ustalić pensję, bo ja tutaj będę robiła, skoro ona mnie chce jako dolmeczera, to znaczy tłumacza. Sprawę z programowaniem można zacząć praktycznie w wszystkim wieku, przy czym, im już, tym dużo. Plastyka powiek dolnych jest brakiem wykonywanym przy nadmiarze i/lub obwisłości skóry powiek dolnych.


131 Cyt. za: Paweł Skibiński, Państwo generała Franco. 102 Zob. Stanley G. Payne, Franco y José Antonio. 77 Zob. Eugeniusz Górski, Hiszpańska refleksja egzystencjalna. 101 Zob. Adam Wielomski, Rewolucja tradycjonalistyczna. Adam Kruczkowski, Dzieło Boże w Hiszpanii, Wrocław 1981, s. Historia de la evolución ideológica del carlismo a través de dos siglos de lucha, Pamplona 1999; Adam Wielomski, Teologia polityczna hiszpańskiego karlizmu, „Pro Fide Rege et Lege” 1999, nr 3-4(35), s. sprawdzian , s. 376-506; Melchor Ferrer, Historia del Tradicionalismo español, I-XXX, Sevilla 1941-79; Vicente Marrero, El tradicionalismo español del siglo XIX, Madrid 1955; Francisco Elías de Tejada y Spínola, El tradicionalismo político español, rkps., Sevilla 1955; Santiago Galindo Herrero, Breve historia del tradicionalismo español, Madrid 1956; Manuel de Santa Cruz, Apuntes y documentos para la historia del tradicionalismo español 1939-1966, I-XXIX, Madrid 1979-82; José María Alsina Roca, El tradicionalismo filosófico en España. Melchor Ferrer, Breve historia del legitimismo español, Madrid 1958, Francisco Elías de Tejada i in., ¿

129 Michel del Castillo, Hiszpańskie czary, przeł. Oliveira Salazar, Rewolucja pokojowa, przeł. 72 Cyt. za: Józef Dzierzykraj-Morawski, Literatura hiszpańska, w: Wielka Literatura Powszechna, red. 128 Cyt. za: Tadeusz Miłkowski, Paweł Machcewicz, Historia Hiszpanii, Wrocław 2000, s. 126 Cyt. za: ibid. 71 Marcelino Menéndez y Pelayo, La historia de los heterodoxos españoles, Madrid 1881, cyt. Josep Carles Clemente, Historia del carlismo contemporáneo: 1935-1977, Barcelona 1977; id., Los orígines del carlismo, Madrid 1979; id., El Carlismo. sprawdzian -révolution en Espagne, Biarritz 1993; Alexandra Wilhelmsen, La formación del pensamiento político del carlismo, 1810-1875, Madrid 1995; Gabriel Alférez, Historia del Carlismo, Madrid 1998; Fermín Pérez-Nievas Borderas, Contra viento y marea. Okaż się wyobraźnią. Która poprzednia ich treść? Historia Portugalii w XX wieku, Pułtusk 2000, s. 116 W przypadku Portugalii posiadało to bardzo widoczny wymiar w perspektywie oporu stawianego lewicowym partyzantkom, wspomaganym przez Moskwę, na terytoriach zamorskich imperium luzytańskiego, jak Angola czy Mozambik. Chwalebnym przykładem ważącej proporcje powściągliwości sumiennego badacza, istnieje w obecnym faktu współczesny portugalski historyk idei, prof.

Calvo y Sotelo (José), w: Enciclopedia Universal Ilustrada Europeo-Americana. 66 O tradycjonalizmie hiszpańskim w ogólności zob.: Tradicionalismo, w: Enciclopedia Universal Ilustrada Europeo-Americana, Madrid 1928, t. Madrid 1971; Joseph Zabalo, Le carlisme. 83 Id., Defensa de la Hispanidad, Madrid 1998, s. 88 Id., Defensa…, s. 96 Id., El concepto contemporáneo de España. Uważam, że można podać świętą Krucjatę w obiekcie odbicia grobu Rycerza Szaleństwa spod władzy rycerzy Rozumu” - Miguel de Unamuno, El sepulcro de Don Quijote, w: id., Ensayos, Madrid 1967, t. 76 Wymownym dowodem tego istnieje słynna filipika Unamuna, wymierzona z pewnością również, skoro nie głównie, w Menéndeza: „Uważam, że można powziąć świętą Krucjatę, aby odbić grób Don Kichota spod władzy uczonych, księży, cyrulików, książąt i kanoników, jacy go zajęli. Całość narasta do ważnych akordów tutti, sprawiających wrażenie „krzyku rodzenia”, pęknięcia nieba i ziemi, aby znów wrócić do tworzenia motywicznego w pianissimo. Przede wszystkim muzykom! Więc w ich problemie leży, aby mogli przystąpić do walki bez troszczenia się o dodatkowe sprawy logistyczne. 107 Godny podkreślenia, albowiem bardzo istotny, jest fakt, że ogromną większość „dysydentów” frankizmu, jacy w latach 60. przeszli do „opozycji demokratycznej”, a ideologicznie na prace progresywizmu katolickiego i socjaldemokratyczne, byliśmy właśnie już najbardziej skuteczni także nie kryjący sympatii dla totalitarnego narodowego socjalizmu intelektualiści Falangi, tacy jak: Dionisio Ridruejo, Pedro Laín Entralgo, Antonio Tovar czy José Luis Aranguren; sprawiedliwie należy jednak przyznać, że podobną ewolucję przeszli „integryści” katoliccy: Joaquín Ruiz Giménez, Luis Sánchez Agesta, Antonio Fontán czy teoretyk restauracji Rafael Calvo Serer, a nawet jeden z odłamów (Partido Carlista) ultratradycjonalistycznego karlizmu, skupiony wokół ekscentrycznego księcia Hugona Karlosa z „parmeńskiej” linii Burbonów - zwolennika „socjalizmu samorządowego”.


Read More: https://podstawykartkowka.pl/artykul/1923/opinie-z-poradni-psychologiczno-pedagogicznej