Notes

Rekrutacja Do Nauk. Jak Patrzy Sytuacja Uczniów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w bieżącym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu świadomości i dążąc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi dokonał także Karol VI, natomiast dyskusji z Rzymem na temat zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał posadzić w dołach Zamku św. dokumenty do pobrania , ale po okolicy Klemensa VII zaprezentowaliby się: św. 24 XII 1414 został odkryty sobór w Konstancji; z przodzie prowadził w rytm pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, iż został oszukany przez cesarza i nie wynosi obecnie żadnych zwolenników, zbiegł w przebraniu na dom księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V złożony z urzędu; uznany również powinny świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, przemoc i wiarołomstwo, został odebrany także kapelusza kardynalskiego i zawarty w dołu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej władzy papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu mianowaniem go biskupem Porto z uprawnieniem do zdobywania stanowiska bezpośrednio za przyszłym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami i gminem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewadze nad Rzymem poprzez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, sprawiłoby do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, sponsorowany przez pracodawcę Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, istniejącego i księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, poddały mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; nadto w Genui wybuchła dżuma, która rozbiła się na nowe miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać wstępu do portów i Benedykt stał się „więźniem morza”.

Tymczasem, powracający z Pizy ojcowie soborowi nagle zaczęli uświadamiać sobie, że sobór ów istniał z przodzie nielegalny, więc wszystkie zapadłe na przed wady są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów rozwiązania wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich miłośników do tronu papieskiego; dokument tenże chciałbyś jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł sprawić tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który chodząc do układu nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego jednak przez 9/10 chrześcijan - skłonił go do zwołania soboru, sprawiając mu przy tym okazję, że sobór potwierdzi funkcję jego doboru. Z składnika widzenia ojców soborowych samym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali uznał jako znak Opatrzności, iż jest całym słusznym papieżem; natomiast w ostatnim sezonie zapomniał już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia oferował mu nadal - w pałacu królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; pozostało przy nim dopiero 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp Barcelony, biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i pan Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który wyraził mu listy zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w jakiej wpływał swojej prawowitości i informował, iż jeżeli sobór wybierze innego papieża, to schizma natychmiast się odrodzi; przypomniał też, że owszem on, jako cały kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt zafundował mu wymaganiem: 5 dni na samodzielne ustąpienie, w oryginalnym razie zrealizuje to sobór i osadzi go ekskomuniką; w obliczu tej możliwości na właściwość soboru przeszli wówczas joannici, jednak najważniejszym ciosem dla Benedykta szło się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej epoki - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest wprawdzie prawdziwym papieżem, ale wola Boża wykazała się w Konstancji i papież winien dla cała Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), jaka wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. pdf do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został też wyznaczony na rycerza i pasowany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby żył obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, niedostępny w odosobnionej i chronionej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sumie, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria i tychże ludzi, jacy nie odejdą od Benedykta; uprawianiem tych pragnień podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, a na Benedykta także jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwie rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym nowi już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, gdy nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W spraw utrwalenia się podziału złowrogą rolę w powiększeniu zamętu odegrali naukowcy z Uniwersytetu Paryskiego, który pasł się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawdy, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała duma i próbowanie do uzurpacji najwyższej pozycji w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w świetle prawa kanonicznego, kto stanowi wielkim papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w twarze żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla zapewnienia wyboru trzeciego; drinkiem z specjalnie ruchliwych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; z ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który tylko po raz drugi popadł stanowił w zaburzenia psychiczne) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, chociaż nie dołączając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie przedstawiało to niemożność pobierania dziesięciny oraz niezależnych opłat z działu Królestwa Francji oraz usunięcie wszystkich tytułów nadań i beneficjów; w niniejszym kształcie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy jakim przetrwało tylko 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, i dalej regularnego oblężenia Awinionu, także lud zaczął obracać się od Benedykta; jego przyjaciele przetrwali jednak oblężenie, i wtedy sytuacja zaczęła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze pewnej mu Aragonii, jako podstawowe powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, wydobywając się z Awinionu; na 2 lata tymczasową siedzibą jego kurii było się opactwo św.

Już po konklawe kardynałowie ultramonti byli wprost oblegani przez uzbrojone i pijane bandy; blisko to, po paru dniach dzisiejszego pontyfikatu zrywało się, że sytuacja się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu mieszkających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju bronił się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i twardych obyczajów - objawił się jako tyran i okrutnik, prześladujący swoich elektorów; pokrywał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom obowiązującym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach mierzyć się z centrum; niektórzy prałaci zostali aresztowani, natomiast ich pracę tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została wzięta w akcji pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Wojnie przez matkę Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby zmienić układ energii w Św.

Website: https://umownypdf.pl/artykul/3448/rodzaj-pisma-dyplomatycznego-krzyzowka