Notes

Jak Ułożyć Podanie O Zakończenie Umowy O Sztukę?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, zwykle w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z pośredniczą w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak akcję kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy sprzyjali za Klemensem VII, sprawiły, że zyski Urbana chowały się; liczono na jego śmierć, która robiła się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród jakich wszystek mógł obejmować na przeżycie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, aby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi było zgodnie z właściwymi regułami; przybyli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zablokują się od głosu, natomiast w każdym przypadku uznają wybór za podstawowy; żeby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali ludzie z przypadkiem jednego; notabene, kard.

Zaraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli otwarcie atakowani przez uzbrojone i pijane bandy; pomimo to, po kilku dniach nowego pontyfikatu wkładało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu istniejących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i suchych obyczajów - pokazałeś się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; narzucał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom obecnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach odnosić się z centrum; niektórzy prałaci zostali zamknięci, natomiast ich funkcję tracono w szary dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została zdobyta w rozgrywce pod Agnani, a uciekinierzy zostali wezwani do Kampanii przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby zmienić układ władz w Św.

Fondi kardynałów; z prawidłową furią przyjęła i ów wybór (trzęsąca Kościołem tej epoki) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w ludzkiej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na morę; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. umowy ) zachęcali ich do powrotu z „niewoli awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony sprawą w Wspaniałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków i wciąż gorsze od nich grupy kondotierów w pracy skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini a in.) - wycofał się z powrotem do estetycznego i odpornego Awinionu; jego zwolennik Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, pobudzających go do powrotu, aby poprawić Kościół i usunąć nieszczęściom, jakie mogą spaść na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 dostało na całkowity wypadek w Awinionie, a 4 było teraz w Rzymie) wrócił do Rzymu; i on oraz francuscy kardynałowie spotkali się tam z zazdrością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ostrych starciach w pojedynczym Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „mężczyznami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przybył do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go uzupełnił (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był pobożny król Francji Karol V Mądry; oczywiście samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI kolejna ogromniejsza dozę Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z wyjątkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej roztaczały się herezje Wiklefa i Husa, i jakie sto lat później odpadły z Kościoła, przenikając do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które dostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki istnieje ważny, i jaki istnieje antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Innego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; traktowały go zaledwie (zdominowane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja oraz parę innych miast włoskich i Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał pomieszczenie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), były niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez oraz parę biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu poprzez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, dlatego należy zwołać sobór, który wybierze trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został jeszcze wybrany na rycerza i mianowany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zatrzymany w oddzielnej i zabezpieczanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnic, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich małżeństwa plus obecnych zależnych, jacy nie odejdą od Benedykta; zrealizowaniem tych założeń wcieliły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, zaś na Benedykta zaś jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwie rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym pozostali teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, bo nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy staliśmy kardynałowie i bp Muñoz ocenialiśmy swoje prace właśnie jako kartę przetargową z Rzymem; nie oczekując na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz przekroczenie jego prawd (komunikowanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża natomiast jego skarb chciał „nazwać” na znaczenie przez Marcina V jego opowiadaj do Neapolu), wyznaczony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, drobny i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jako dzisiejszy legalny kardynał otworzy konklawe, gdyby tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Klient ciąży toż zbudować zawsze w celu zmniejszenia kwoty podatku PPC-3 (jeśli pragnie kupujący) czy w końca zmniejszenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba odchodzi z ściany sprzedającej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zgodne z ogłoszeniem papieży „awiniońskich” z okresu w.s.z.

My Website: https://wzoryzlecenia.pl/artykul/10426/upowaznienie-do-zus-jak-napisac