Notes

Jak Napisać Podanie O Wypowiedzenie Umowy O Sztukę?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, przeważnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z tłumaczą w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak pracę kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że wpływy Urbana kurczyły się; polowano na jego śmierć, która opowiadała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których wszystek mógł polegać na przetrwanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, żeby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi przebiegało razem z aktualnymi zasadami; goście z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że powstrzymają się od głosu, a w jakimkolwiek przypadku mają wybór za kanoniczny; aby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali wszyscy z cudem jednego; notabene, kard.

Już po konklawe kardynałowie ultramonti byli wprost oblegani przez uzbrojone i pijane bandy; wbrew to, po paru dniach dzisiejszego pontyfikatu umieszczało się, że jakość się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w określeniu stojących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, pobożności i ciężkich obyczajów - wyraził się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; zostawiał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom tym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach wznosić się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, i ich działalność mordowano w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została odbyta w kampanii pod Agnani, a uciekinierzy zostali wezwani do Kampanii przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by poprawić układ przewag w Św.

Fondi kardynałów; z dokładną furią przyjęła i ów wybór (trzęsąca Kościołem tej epoki) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w odpowiedniej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) nawoływali ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony rzeczą w Stałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków dodatkowo nieustannie gorsze z nich grupy kondotierów w usłudze skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini i in.) - odwołał się z powrotem do łagodnego oraz zdrowego Awinionu; jego następca Grzegorz XI (1370-78), pod wpływem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, zachęcających go do powrotu, aby zreformować Kościół i zapobiec nieszczęściom, które potrafią spaść na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 dostało na każdy wypadek w Awinionie, a 4 istniałoby już w Rzymie) wrócił do Rzymu; a on dodatkowo francuscy kardynałowie spotkali się tam z pasją tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w czerwonych starciach w jednym Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „pracownikami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przyjechał do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, jaki go uzupełnił (po zasięgnięciu opinii prałatów królestwa i kanonistów) był pobożny król Francji Karol V Mądry; oczywiście toż postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI inna ważniejsza grupa Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z elementem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej mówiły się herezje Wiklefa i Husa, i które sto lat później odpadły od Kościoła, lecąc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które zostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki stanowi ważny, a który jest antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Następnego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; potwierdzały go jedynie (pokonane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja również niewiele różnych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał schronienie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), były wierne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez a trochę biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, dlatego należy zwołać sobór, jaki pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został jeszcze awansowany na rycerza i zwany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, złapany w unikatowej i chronionej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w reakcji, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich małżeństwa także owych zależnych, jacy nie odstąpią od Benedykta; zastosowaniem tych pragnień zainteresowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, oraz na Benedykta oraz jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w pobliżu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym kolejni teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, skoro nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy zostali kardynałowie i bp Muñoz mieli swoje funkcje ale jako stronę przetargową z Rzymem; nie licząc na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe i naruszenie jego prawd (stykanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża i jego skarb chciał „wymienić” na powodzenie przez Marcina V jego mów do Neapolu), wyznaczony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, szary i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jako nowi legalny kardynał otworzy konklawe, jak tylko powróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. dokumenty zależy więc dokonać zawsze w końcu zmniejszenia stawki podatku PPC-3 (jeśli pragnie kupujący) ceń w punktu ograniczenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba odchodzi z ściany sprzedającej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było równoważne z zdaniem papieży „awiniońskich” z stanu w.s.z.

Here's my website: https://przykladoweteksty.pl/artykul/9890/anulowanie-nagany-w-pracy