Notes

şimdiden kusura bakmayın okuduğunuza pişman olmazsınız.

9 yaşına kadar Tekirdağ'da yaşadım. babam polisti ve eve hiç geldiğini göremiyordum sadece hayatımda annem vardı. dışarı çıkınca sokakta her zaman yalnız başıma oynardım akrabağlar içinde bana yaban diyorlardı zaten. babamı gördüğüm zamanlar sarhoştu zaten hiç iyide anlaşamazdık.

sonra emekli oldu kırklareli'ne taşındık orada annem her hafta doktora gidiyordu sebebi ise dişi olduğunu söylüyordu ve emekli olduğu için 3 ayda 650 tl maaş alıyorduk. Benim elime geçen en yüksek miktarlı para 3 tl olmuştu. herkese borcumuz vardı ve çok zor geçiniyorduk. her akşam yemeği tarhana çorbası ve makarnaydı.

babam maaşını düzelttikten sonra yine güzel gitmeye başladı tabi içip içip parayı harcaması dışında. her annem ile kavga ettiğine sinirini alamayıp gelip beni döverdi. üstüme çıkar ve yüzümü yumruklardı. silah çekti, orak fırlattı (bacağıma saplanıyordu.) hep böyle babam ile mutsuz yaşadım hiç anlaşamadık. 6. sınıfa kadar hep böyle geçti neredeyse haftada 1 dayak yiyordum. evin arkasında babamın atolyesi vardı orada silah tamiri ve torna işleri yapıyordu. toplama bi bilgisayarım vardı onu sinir krizi geçirip balkondan atmıştım ve babam eve geri dönünce tabiki dayak attı.
7. sınıfta bisikletten düşüp ağzımı yüzümü dağıtmıştım. ön dişim falan çıkmıştı korkudan geri taktım. eve geldiğimde babam bana yine azarladı baya dövecek kadar ama ben bisiklete binmeden önce babamı aramıştım dondurma istemiştim cevap vermeyince kendim gitmiştim.
bana bağırınca
-yüzümün halinden çok senin sözlerin acıtıyor baba. demiştim
herif çekip gitti. kışın annem çok tıkanmaya başladı acayip böyle 2 adım atıp nefes nefese kalıyordu babamda merak etti ve onunla hastaneye gitti kanser olduğu ve yıllarca bizden sakladı sırf babam kızmasın diye. hastaneye gittiler orada 3 ay kaldılar kış kıyamet ve ben evde tek başımayım. tek düşüncem annem iyileşir. kanser ney ki hiç rastlamadım ?? ve o kış kıyamette ben hiç sobayı yakmadım. odada konuşunca ağzımdan buhar çıkıyordu sırf babama yük olmayım diye.
her hafta sonu hastaneye gidiyordum ve annem benimle hiç ilgilenmiyordu. sadece teyzelerim ile ilgileniyordu. çok şaşırtıcı ki babam beni sevmeye başlamıştı, teyzelerime kızıp beni seviyordu para veriyordu.
bi hafta sonu gitmek istemedim annem benimle ilgilenmiyor diye zorla gittim annem çok kötü olmuş oda da herkes ağlıyor şu nabız ölçer aletler hep ötüyor nabızı çok düşük ve ben her seferinde kapatıyordum. gözümden bir yaş bile akmamıştı.
akşamsı babam aradı geçe saat 12.24 çok iyi hatırlıyorum dediği şey
-dayın gelecek uyuma.
bekledim ve dayım 3.40 ta falan geldi direk içeri çekti ve annenin durumu çok kötü hazırlıklı olmalısın dedi. tamam demeye kalmadı
-anneni kaybettik oğlum.. dedi.
ben hiç hayatımda o kadar acayip bi duygu tatmadım. acayip bi şekilde pişman oldum yaşadığıma.
1 dakika olmadan babam girdi içeri ve bütün akrabağlar hepsi geldi almanyadan halam bile gelmişti. bana çok güzel bi numara yapmışlardı. bütün gün uyudum. yarınsı sınıf arkadaşlarım geldi geçti gitt ve sonra babamla baş başa kaldık. tek düşündüğüm ben bu adamla nasıl yaşıyacağımdı. tabiki hergün kavga ediyorduk ve her seferinde "keşke ölse" diyordum.
babam her gün annemin mezarına giderdi. bi gün ben yatalak olsam sen bana 1 su vermezsin dedi. 2 veya 3 hafta geçti durmadan nezleydi doktora gitti ve o da kanser çıktı. ilk defa ağlamıştım. hayatım boyunca hiç bu kadar kötü olmamıştım.
özetliyorum beyler babam 6 ay kanser oldu 3 ay okula gitmedim hastanede yanında kaldım o 3 ay günleri 10 dakika falan uyudum. 1 gün halam ben kalırım dedi ve o akşam evimizin yarısı yandı. tek başıma hortum ile söndürmeye çalıştım itfaiye yi aradım gelecekleri söyledi 2 saat sonra geldi. üzerime çatı çöktü ve dumandan zehirlendim. belediyede babamın arkadaşları çalışıyor. yardım ettiler sağolsunlar.
babam sonra felç oldu altını temizledim. ben babamın bana öyle çağresiz şekilde bakmasına katlanamadım ve gözlerimi kapadım. babam benim karşımda ilk defa ağlıyordu. geceleri uyumadım yanında ona baktım her dakika terini siliyordum su içiriyordum. 4 ay hiç yemek yemedi.1 ay yerde yattım sırtım mos mordu. dayım geldi dedi sen eve git ben babanın yanında kalırım konuşacam ona dedi. eve gittim halamlar gelmiş falan 3 gün sonra eve geldiler ve doktor "fazla vakti yok" demesi babamı şimdiden öldürmüştü. benide.
her sabah okula gitmek için 6.30 da kalkmam geriyordu 5 te kalkıp babamın yanında duruyordum. sessizce nefes alışını hatırlıyorum. bi sabah kalktım 5te gittim yanına nefes alıyordu. yarım saat tuvalete gidip geldim nefes sesi yok 5 dakika bekledim yok sağ koluna dokundum buz gibi dedim herhalde uyuştu sol koluna dokundum soğuk. ışığı açtım babamın cansız bedeni ile kaşılaştım. direk hala diye bağırdım kadın geldi ve ben direk gidip uyudum. 2. kez cenaze istemiyordum kabus falandır dedim. uyandığımda bütün arkadaşlarım yanımda ağlıyordu kalktım bakındım hepsi sarılıp ağlıyordu. ben ağlayamadım. direk çıktım ve dayımın gelmesini bekledim sokakta. çok acayip şeyler anlattılar ve belgeler vardı buraya yazamam kusura bakmayın.
o akşamsı sigaraya başladım ki hiç zor olmadı sanki yıllardır içiyormuşum gibi. her gece köyün sonunda yüksek bi tepede oturdum sigara içtim ve ağladım halam beni istanbula aldı. derslerim bok gibi oldu 10 zayıf ile zar zor geçtim.
şimdi asıl merak ettiğim mesele bunlar normal bişi mi ? yoksa ciddden kötü mü ? her gün 2 saat uyuyabiliyorum kafama takılıyor. ayrıca kimseye bunları anlatmadım kimliğimi gizlemek istiyorum. gözlerini yorduysam kusura bakmayın.