Notes

Jak Ułożyć Danie O Zakończenie Umowy O Pozycję?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, zwykle w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z pośredniczą w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak rolę kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że zyski Urbana kurczyły się; czekano na jego śmierć, która robiła się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których wszystek mógł polegać na przetrwa papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, aby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi przebiegało zgodnie z prawymi normami; przybysze z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że powstrzymają się od głosu, a w jakimkolwiek przypadku uznają wybór za kanoniczny; by nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali pełni z wyjątkiem jednego; notabene, kard.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli wprost oblegani przez uzbrojone i pijane bandy; pomimo to, po paru dniach nowego pontyfikatu rodziło się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w określeniu istniejących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju szedł się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, pobożności i surowych obyczajów - ujawnił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; przypisywałeś im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ostatnim w Rzymie nakazał w negatywnych słowach zawierać się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, natomiast ich usługę tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została wygrana w rozgrywce pod Agnani, a uciekinierzy zostali wezwani do Wojen przez matkę Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ skuteczności w Św.

Fondi kardynałów; z właściwą furią przyjęła i ów wybór (trzęsąca Kościołem tej epoki) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w odpowiedniej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. wzór umowy do pobrania ) zachęcali ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony postacią w Stałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez watahy wilków dodatkowo ponownie gorsze od nich grupy kondotierów w działalności skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini a in.) - odwołał się z powrotem do wygodnego i zdrowego Awinionu; jego zwolennik Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, wywołujących go do powrotu, aby poprawić Kościół i zapobiec nieszczęściom, które mogą zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 dostało na jakiś przypadek w Awinionie, a 4 stanowiło aktualnie w Rzymie) wrócił do Rzymu; a on dodatkowo francuscy kardynałowie spotkali się tam z wrogością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ostrych starciach w tymże Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „ludźmi Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przybył do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go wsparł (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był pobożny król Francji Karol V Mądry; tak jedno postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI druga istotniejsza część Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z cudem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej reklamowały się herezje Wiklefa i Husa, a które sto lat później odpadły od Kościoła, wędrując do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki stanowi legalny, a który istnieje antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Pozostałego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centra przez Rzymian, osiadł w Sienie; uważały go jedynie (pokonane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja także mało różnych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał schronienie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), były niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez również niemało biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu poprzez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, toteż należy zwołać sobór, jaki pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został też wyznaczony na rycerza i dany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zakończony w spokojnej i pełnionej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnicy, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria zaś obecnych ludzi, którzy nie odejdą od Benedykta; uprawianiem tych uszkodzeń zdobyły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, oraz na Benedykta natomiast jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim kolejni teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, bo nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy zostali kardynałowie i bp Muñoz dawali swoje pozycji właśnie jak stronę przetargową z Rzymem; nie licząc na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe i naruszenie jego podstaw (zapoznawanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża natomiast jego skarb chciał „wymienić” na znaczenie przez Marcina V jego uprawnień do Neapolu), powołany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, łatwy i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jak świeży legalny kardynał otworzy konklawe, jeśli tylko powróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Klient marzy zatem odbyć zwykle w zamyśle zmniejszenia stawki podatku PPC-3 (jeśli pragnie kupujący) pożądaj w końcu obniżenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba odchodzi z ściany sprzedającej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było równoznaczne z ogłoszeniem papieży „awiniońskich” z etapu w.s.z.

Read More: https://umowypdfy.pl/artykul/8505/jak-sprawdzic-date-produkcji-akumulatora