Notes

Jak Powiedzieć Pismo O Wypowiedzenie Umowy O Rolę?
2. Przebieg. wzory VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, zwykle w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z walczą w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak pracę kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że pomysły Urbana chowały się; oczekiwano na jego śmierć, która umieszczałam się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których każdy mógł liczyć na przetrwanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie spiesząc się, żeby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi było razem z bieżącymi regułami; przybyli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że powstrzymają się od głosu, przecież w każdym przypadku uznają wybór za kanoniczny; aby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali pełni z elementem jednego; notabene, kard.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli bezpośrednio atakowani przez uzbrojone i gotowe bandy; mimo to, po kilku dniach nowego pontyfikatu rodziło się, że sytuacja się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w określeniu stojących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju szedł się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i złych obyczajów - wykazał się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; występował im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach zabierać się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, oraz ich czynność mordowano w szary dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została wygrana w walce pod Agnani, a uciekinierzy zostali zaproszeni do Wojen przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby zmienić układ energii w Św.

Fondi kardynałów; z pewną furią przyjęła i ów wybór (trzęsąca Kościołem tej fazy) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w należytej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na śmierć; z wyniesionych później na ołtarze, po części Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. dokumenty do pobrania ) proponowali ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony rzeczą w Wspaniałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków i stale gorsze od nich bandy kondotierów w służbie skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini a in.) - wycofał się z powrotem do bezpiecznego oraz silnego Awinionu; jego następca Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, proszących go do powrotu, aby poprawić Kościół i uniknąć nieszczęściom, które potrafią zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 pozostało na wszelki wypadek w Awinionie, a 4 stanowiło natychmiast w Rzymie) wrócił do Rzymu; oraz on a francuscy kardynałowie spotkali się tam z zazdrością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ciężkich starciach w indywidualnym Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „mężczyznami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII doszedł do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, jaki go poparł (po zasięgnięciu opinii prałatów królestwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; oczywiście samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI druga większa grupę Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w jakich - z przypadkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej komunikowały się herezje Wiklefa i Husa, i które sto lat później odpadły z Kościoła, mając do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, który stanowi ważny, a jaki istnieje antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Następnego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do miasta przez Rzymian, osiadł w Sienie; uważały go jedynie (opanowane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja również kilka nowych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał mieszkanie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez i trochę biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, toteż należy zwołać sobór, który wybierze trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został też wyznaczony na rycerza i tworzony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zatrzymany w odrębnej i przestrzeganej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sumie, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa i tych ludzi, jacy nie odejdą od Benedykta; zrobieniem tych przedsięwzięć zajęły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta również jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w pobliżu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim kolejni teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, gdy nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy pozostali kardynałowie i bp Muñoz dawali swoje godności ale jako kartę przetargową z Rzymem; nie wyczekując na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz naruszenie jego podstaw (łączenie się ze światem zewnętrznym, tj. z królem Alfonsem, jaki nowego papieża zaś jego skarb chciał „nazwać” na zdanie przez Marcina V jego praw do Neapolu), powołany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, nudny i niebyły; Carrier zapowiedział, że jak jedyni legalny kardynał otworzy konklawe, kiedy tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Kontrahent marzy więc wykonać przeważnie w charakterze obniżenia kwoty podatku PPC-3 (jeśli pragnie kupujący) albo w końca ograniczenia podatku dochodowego lub VAT (gdy prośba pochodzi z ściany oferującej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zbieżne z zdaniem papieży „awiniońskich” z etapu w.s.z.

Website: https://pdfyiwzory.pl/artykul/4234/upowaznienie-do-przewozu-psa-za-granice