Notes

O Czym Powinieneś Pamiętać, Kiedy Kupisz Sobie Szosę?
Nurty kultury oraz elementy muzyczne łączące Polskę z Europą Zachodnią to: w przestrzeni tonalności: chorał gregoriański i siły modalne (kościelne), pentatonika bezpółtonowa, system dur-moll i interwalika właściwa dla muzyki instrumentalnej; w sferze metrorytmiki: trójmiar, metrum akcentowane (taneczne); w części kondycji i charakteru: budowa zwrotkowa, ballada, forma kolista (repryzowa) i refrenowa, niektóre pieśni doroczne (gaik, dyngus), dawne kolędy, tańce zamknięte w ciągi („suity”); w powierzchni praktyki: duży udział muzyki instrumentalnej, trzy-czterosobowe i większe kapele, odrębne instytucje muzyczne (chóry i teatry ludowe). Warto też dodać, że z północą Europy łączy: przewaga wolnych temp (Pomorze), skale naturalne (trąby pasterskie, np. kaszubska bazuna), niektóre ballady, dawne archeologiczne instrumenty (liry), apokopa (wyciszenie końcówki w zwrotce śpiewu) i pięciomiar (kraje bałtyckie). Istnieją obecne: w sferze tonalności: skale wąskiego zakresu-tetrachordy, pentachordy i plagalizacje, chromatyzm w pentatonice - pentatonika hemitoniczna, złożoność, różnorodność skal, przewaga melodyki wokalnej nad instrumentalną; w dziedzinie metrorytmiki: metra recytacyjne, swobodne, prozodyczne, rytmy addytywne, złożone, akcenty nietaneczne; w nauce formy i gatunku: budowa wersowa, duży udział pieśni obrzędowych i dorocznych, pieśń liryczna, teksty pieśniowe z symboliką przyrodniczą; w sferze praktyki: łączność repertuaru religijnego i świeckiego, pełny głos w śpiewie w naturalnej przestrzeni, duży udział melizmatycznych, tj. niesylabicznych dźwięków, przewaga dwuosobowych kapel. Folklor strefy góralskiej (Podhale, Orawa, Pieniny) wydobywa się następująco: własny repertuar melodii i tańców; kontrast temp - szybkich w częściach tanecznych, powolnych w wierchowych (wałęsanych), wykonywanych na prawdziwej przestrzeni; naturalny wielogłos; pięciotaktowa budowa melodii; wers dwunastozgłoskowy jako podstawa budowy zwrotkowej; melodie opadające, częsta obecność kwarty zwiększonej (wyróżnik skali lidyjskiej), obecność rytmów odwrotnie punktowanych (znak kontakcie z folklorem słowackim i węgierskim).

Jedynie w obecnym terenie etnomuzycznym pojawiają się w pieśniach takty pięcio- i ośmiomiarowe, apokopa (ściszanie lub „połknięcie” ostatniej sylaby w zwrotce pieśni), „przytrampywanie” taneczne kobiet, które stanowi pozostałością dawnego słowiańskiego korowodu. Widoczne są ponadto: tańce i przyśpiewki taneczne o trójmiarowej, przecież nie mazurkowej rytmice, lokalne tańce dwumiarowe, rozbudowany obrzędowy repertuar pieśni weselnych, śpiewanych zespołowo, ale jednak w jednogłosie. Nie zwykle jest chroniony tu dawny repertuar tradycyjno-źródłowy ze powodu lub na brak nauce o nim wśród działaczy, albo brak mienia wysokiej wartości tradycji tzw. Cechami typowymi folkloru muzycznego północno-zachodniego obszaru Polski (Pałuki, Kociewie, Kaszuby) są: dość duża objętość melodii (od oktawy do duodecymy); zmniejszenie udziału rytmiki mazurkowej i przyśpiewki tanecznej, i zwiększenie - rytmiki walcerkowej; znacząca obecność metrum dwumiarowego; duży repertuar dwuczęściowych tańców - zabaw (ważna strona ilustrująca czynności, druga - polka); dominacja systemu dur - moll; umiarkowane tempo melodii; popularność repertuaru pozaludowego; obecność wielogłosu wyuczonego w chórach świeckich i kościelnych. Południowy makroregion Polski wraz z krajami karpackimi prezentuje się zdecydowaną większością metrum parzystego i znaczącą obecnością rytmiki synkopowanej.

Wyróżnia go: zdecydowana większość metrum trójmiarowego i silna obecność rytmiki mazurkowej; silne oraz super szybkie tempo, melodyka zmienna, falista, o wielkiej zawartości, budowana często na podstawie kontrastu; przewaga symetrycznej, ośmiotaktowej zwrotki melodycznej o dwutaktowej budowie fraz, obecność tempo rubato. Melodie ślubne są często finansowane ze zwrotki trzywersowej, przeprowadzane są w tempie powolnym, w forma recytacyjny z wieloma ozdobami-melizmatami. Od późnego średniowiecza instrumenty muzyczne tworzone przez ludowych producentów rozpoczęły się wyodrębniać następującymi, aktualnymi coraz w XIX i XX w. Instrumenty ludowe, szczególnie chordofony i pewne aerofony powstawały zazwyczaj na marginesie rzemiosła wiejskiego, np. stolarstwa i produkowane były powszechnie na zamówienie muzyków. Najczęściej chrząstka wykorzystywana jest z przegrody nosa, czasami z chrząstki ucha lub rzadziej z żebra. Mitra uzyskałem większą popularność tylko za Artakserksesa I, w początkach IV wieku p.n.e., gdy urzędowo zmieniano go na następnym miejscu po Ahura Mazdzie. W takim programie zdrada w Królestwie jest znaczenie, gdy jeden wierzący utrzymuje się przed czymś lub mama się coś zyskać kosztem drugiego wierzącego. Gdy na indywidualny dźwięk przypada jedna sylaba - tempo jest silne, gdzie pojawia się melizmatyka - tempo staje się wolniejsze.

Ten okcydentalny profil znacznie się uwidoczni, gdy przytoczymy czynniki łączące tradycje muzyczne na podłogach polskich z zakresem wschodnim. Ta kolejność oddaje w jakimś okresie rangę ważności poszczególnych grup instrumentów w muzyce ludowej na ziemiach polskich. kartkówka polskiej muzyki ludowej - określanej oczywiście ze względu na wartości etnicznie polskie - i muzyki ludowej w Polsce - uwzględniając również tradycje mniejszości narodowych - wybrały się w obrocie XIX i XX w. Np. skrzypce fabryczne w dłoniach wiejskiego gra są, w sensie funkcjonalnym, również instrumentem ludowym. Z południem i łączy: przewaga dwumiaru, przewaga temp szybkich, rozrost zespołów instrumentalnych i początek zróżnicowanej harmonizacji, muzyka pasterska, skale instrumentów dętych (lidyzmy), helokanie-porozumiewanie się głosem na odległość, wykorzystujące zmiany rejestrów głosowych. Góralska muzyka rozbrzmiewała dziś w Świętokrzyskim Centrum Onkologii. Pod względem jakości muzycznych, Polska jest a nie tylko centrum geograficznym kontynentu, jednak zaś jej specyfika polega na osobliwym złożeniu cech czy połączeniu nurtów o innej proweniencji europejskiej. Typowe dla folkloru polskiego stanowi mocne natężenie tempa rubato i jego rozbicie na terenie Polski: rubato wielkopolskie w ramach taktu; krzyżowanie dwumiaru z trójmiarem w serce kraju, rubato frazowe na Podhalu.


Cechą specyficzną instrumentarium ludowego stanowi jego zróżnicowanie regionalne. W kierunku repertuaru: obfitość form kolędowania, kolęd, pastorałek, brak eposu, w jego znaczenie upowszechniły się stosunkowo liczne ballady, przewaga form przyśpiewkowo-tanecznych, współwystępowanie form zwrotkowych, jakie są cechą ogólnopolską i starszych przedzwrotkowych, tzn. robionych z własnych wersów. Najbardziej ważny związek to zwrotka złożona z trzech wersów słowno - muzycznych o niekiedy zmiennych ilościach sylab (na ogół wersy są siedmiozgłoskowe). Charakterystyczne dla środowiska ludowego podporządkowanie instrumentów muzycznych wymogom bieżącej praktyki wykonawczej wpływało na krótkotrwałość ich istnienia: Instrument, który nie znajdywał zastosowania, ulegał zapomnieniu. Również warunki społeczne, podziały historyczne, fakt izolacji wskutek szczególnego środowiska przyrodniczego działają na utrzymanie się szczególnych postaci instrumentarium. I sami muzycy polecaliby się nierzadko wyrobem instrumentów. W kierunku instrumentarium: znaczna czytelność wpływów instrumentarium profesjonalnego; mimo oddziaływania instrumentów manufakturowo-fabrycznych obecność instrumentów średniowiecznych ogólnoeuropejskich: fidel, lira korbowa, cymbały, tamburyn, tubmaryna (prototyp instrumentu basowego), flety bez otworów bocznych. W późniejszych stuleciach instrumentarium ludowe było dopiero udoskonalane, często pod wpływem wzorów profesjonalnych i przyswajało nowe, dworskiego lub miejskiego pochodzenia instrumenty.


Website: https://odpowiedzklasowe.pl/artykul/4254/sprawdzian-geografia-usugi-technikum