Notes

O Czym Powinieneś Mieć, Kiedy Kupisz Sobie Szosę?
Nurty tradycji oraz elementy muzyczne łączące Polskę z Europą Zachodnią to: w przestrzeni tonalności: chorał gregoriański i siły modalne (kościelne), pentatonika bezpółtonowa, system dur-moll i interwalika typowa dla muzyki instrumentalnej; w sferze metrorytmiki: trójmiar, metrum akcentowane (taneczne); w części kondycje i modelu: budowa zwrotkowa, ballada, forma kolista (repryzowa) i refrenowa, niektóre pieśni doroczne (gaik, dyngus), dawne kolędy, tańce wzięte w ciągi („suity”); w sferze praktyki: duży udział muzyki instrumentalnej, trzy-czterosobowe i większe kapele, odrębne instytucje muzyczne (chóry i teatry ludowe). Warto jeszcze dodać, że z północą Europy łączy: przewaga wolnych temp (Pomorze), skale naturalne (trąby pasterskie, np. kaszubska bazuna), niektóre ballady, dawne archeologiczne instrumenty (liry), apokopa (wyciszenie końcówki w zwrotce śpiewu) i pięciomiar (kraje bałtyckie). Są ostatnie: w branży tonalności: skale wąskiego zakresu-tetrachordy, pentachordy i plagalizacje, chromatyzm w pentatonice - pentatonika hemitoniczna, złożoność, różnorodność skal, przewaga melodyki wokalnej nad instrumentalną; w branży metrorytmiki: metra recytacyjne, swobodne, prozodyczne, rytmy addytywne, złożone, akcenty nietaneczne; w strefie architektury i gatunku: budowa wersowa, duży udział pieśni obrzędowych i dorocznych, pieśń liryczna, teksty pieśniowe z symboliką przyrodniczą; w dziedzinie praktyki: łączność repertuaru religijnego i świeckiego, pełny głos w śpiewie w zwykłej przestrzeni, duży udział melizmatycznych, tj. niesylabicznych dźwięków, przewaga dwuosobowych kapel. Folklor strefy góralskiej (Podhale, Orawa, Pieniny) wyodrębnia się następująco: własny repertuar muzyk i tańców; kontrast temp - dużych w częściach tanecznych, powolnych w wierchowych (wałęsanych), wykonywanych na wysokiej przestrzeni; naturalny wielogłos; pięciotaktowa budowa melodii; wers dwunastozgłoskowy jako podstawa budowy zwrotkowej; melodie opadające, częsta obecność kwarty zwiększonej (wyróżnik skali lidyjskiej), obecność rytmów odwrotnie punktowanych (znak kontaktu z folklorem słowackim i węgierskim).

Jedynie w współczesnym regionie etnomuzycznym pojawiają się w pieśniach takty pięcio- i ośmiomiarowe, apokopa (ściszanie lub „połknięcie” ostatniej sylaby w zwrotce pieśni), „przytrampywanie” taneczne kobiet, jakie stanowi pozostałością dawnego słowiańskiego korowodu. Widoczne są ponadto: tańce i przyśpiewki taneczne o trójmiarowej, jednak nie mazurkowej rytmice, lokalne tańce dwumiarowe, rozbudowany obrzędowy repertuar pieśni weselnych, śpiewanych zespołowo, lecz jednak w jednogłosie. Nie jednak jest zachowywany tu dawny repertuar tradycyjno-źródłowy ze względu albo na uszkodzenie wiedzy o nim wśród działaczy, albo brak mienia wysokiej wartości tradycji tzw. Cechami typowymi folkloru muzycznego północno-zachodniego terenu Polski (Pałuki, Kociewie, Kaszuby) są: stosunkowo duża objętość melodii (od oktawy do duodecymy); zmniejszenie udziału rytmiki mazurkowej i przyśpiewki tanecznej, a zwiększenie - rytmiki walcerkowej; znacząca obecność metrum dwumiarowego; duży repertuar dwuczęściowych tańców - zabaw (ważna grupa ilustrująca czynności, druga - polka); dominacja systemu dur - moll; umiarkowane tempo melodii; popularność repertuaru pozaludowego; obecność wielogłosu wyuczonego w chórach świeckich i kościelnych. Południowy makroregion Polski wraz z obszarami karpackimi ukazuje się zdecydowaną większością metrum parzystego i wyjątkową obecnością rytmiki synkopowanej.


Przedstawia go: zdecydowana większość metrum trójmiarowego i piękna obecność rytmiki mazurkowej; silne i bardzo szybkie tempo, melodyka zmienna, falista, o dużej zawartości, budowana zwłaszcza na zasadzie kontrastu; przewaga symetrycznej, ośmiotaktowej zwrotki melodycznej o dwutaktowej budowie fraz, obecność tempo rubato. Melodie ślubne są często tworzone ze zwrotki trzywersowej, realizowane są w tempie powolnym, w styl recytacyjny z wieloma ozdobami-melizmatami. Od późnego średniowiecza instrumenty muzyczne tworzone przez ludowych producentów otworzyły się wyodrębniać następującymi, tymi więcej w XIX i XX w. Instrumenty ludowe, szczególnie chordofony i pewne aerofony powstawały zwykle na marginesie rzemiosła wiejskiego, np. stolarstwa i przygotowywane były głównie na zlecenie muzyków. Najczęściej chrząstka pobierana jest z przegrody nosa, czasami z chrząstki ucha lub również z żebra. Mitra uzyskałem większą popularność tylko za Artakserksesa I, w początkach IV wieku p.n.e., gdy urzędowo podawano go na kolejnym miejscu po Ahura Mazdzie. W takim programie zdrada w Państwie ma znaczenie, gdy jeden wierzący broni się przed czymś lub mama się coś zyskać kosztem drugiego wierzącego. Kiedy na jeden dźwięk przypada jedna sylaba - tempo jest mocne, gdzie pojawia się melizmatyka - tempo zatrzymuje się wolniejsze.

Ten okcydentalny profil tak się uwidoczni, gdy przytoczymy czynniki łączące tradycje muzyczne na ziemiach polskich z kierunkiem wschodnim. Ta porę oddaje w jakimkolwiek poziomie rangę ważności poszczególnych grup instrumentów w grze ludowej na ziemiach polskich. Wobec polskiej muzyki ludowej - określanej właśnie ze powodu na wartości etnicznie polskie - i gry ludowej w Polsce - uwzględniając również tradycje mniejszości narodowych - wyłoniły się w kierunku XIX i XX w. Np. skrzypce fabryczne w dłoniach wiejskiego gra są, w sensie funkcjonalnym, również instrumentem ludowym. Z południem i łączy: przewaga dwumiaru, przewaga temp szybkich, rozrost zespołów instrumentalnych i początek zróżnicowanej harmonizacji, muzyka pasterska, skale instrumentów dętych (lidyzmy), helokanie-porozumiewanie się głosem na droga, wykorzystujące zmiany rejestrów głosowych. Góralska muzyka rozbrzmiewała obecnie w Świętokrzyskim Centrum Onkologii. Pod względem jakości muzycznych, Polska jest to nie tylko centrum geograficznym kontynentu, działaj oraz jej właściwość polega na dobrym złożeniu cech czy połączeniu nurtów o innej proweniencji europejskiej. Typowe dla folkloru polskiego stanowi wyjątkowe natężenie tempa rubato oraz jego podzielenie na terenie Polski: rubato wielkopolskie w ramach taktu; krzyżowanie dwumiaru z trójmiarem w miasto kraju, rubato frazowe na Podhalu.

Cechą specyficzną instrumentarium ludowego stanowi jego zróżnicowanie regionalne. W zasięgu repertuaru: obfitość form kolędowania, kolęd, pastorałek, brak eposu, w jego znaczenie upowszechniły się stosunkowo liczne ballady, przewaga form przyśpiewkowo-tanecznych, współwystępowanie form zwrotkowych, które są cechą ogólnopolską i dawniejszych przedzwrotkowych, tzn. wykonywanych z pojedynczych wersów. sprawdzian widoczny układ to zwrotka zestawiona z trzech wersów słowno - muzycznych o niekiedy zmiennych ilościach sylab (na ogół wersy są siedmiozgłoskowe). Charakterystyczne dla środowiska ludowego podporządkowanie instrumentów muzycznych wymogom bieżącej praktyki wykonawczej wpływało na krótkotrwałość ich bycia: Instrument, który nie znajdywał zastosowania, ulegał zapomnieniu. Oraz warunki społeczne, podziały historyczne, fakt izolacji wskutek szczególnego środowiska naturalnego wchodzą na stanowisko się szczególnych postaci instrumentarium. Również sami muzycy interesowaliśmy się nierzadko wyrobem instrumentów. W terenie instrumentarium: znaczna czytelność wpływów instrumentarium profesjonalnego; mimo oddziaływania instrumentów manufakturowo-fabrycznych obecność instrumentów średniowiecznych ogólnoeuropejskich: fidel, lira korbowa, cymbały, tamburyn, tubmaryna (prototyp instrumentu basowego), flety bez otworów bocznych. W późniejszych stuleciach instrumentarium ludowe było właśnie udoskonalane, często pod wpływem wzorów profesjonalnych i przyswajało nowe, dworskiego lub miejskiego pochodzenia instrumenty.


Homepage: https://kartkowkaskuteczna.pl/artykul/5273/doswiadczenie-przyrodnicze-klasa-4-ziemniakiem-i-sola