Notes

Kuş sesleriyle, bahar renkleriyle ve batmakta olan güneşin ılık ılık bana dokunuşuyla baharı tüm hücrelerimde hissedebildiğim bir mekandan merhaba. Kaçıncı defa gedim buraya bilmiyorum. Pikniğe, arkadaşlarla sohbet etmeye, tepeden Beşiktaş'ıizlemeye , kitap okumaya vs vs ama en çok da kendimi dinlemeye.. Yine bir iş çıkışı plansız bir şekilde aynı manzaraya bakarken buldum kendimi. Yine bakıp da göremediğim anlardayım.Mutlu hissettiğim yoğun bir dönemin ortasında durduk yere gelen iflah olmaz durgunluk. Ne bir insana, ne bir mekana ait hissedememe, kabına sığamama.. Göründüğünden farklı olmanın , aradığını bulamamanın sıkıntısı belki de bilginin ağırlıydı bu.Soruyorum kendime zamanın da üstünde eskimeyen klasik sorumu "ne istiyorum ben?", bulduğum cevapları tüm artı ve eksileriyle çarpıştıriyorum ve görüyorum ki Ne gerçekten bir şeyi isteyebiliyorum ne de gerçekten bir şeyden vazgeçebiliyorum. Gerçekten kelimesinin altını çizmek istedim birden. Çünķü ben hiçbir eylemi gerçekten yapamadım bilginin farkindaligina varinca. Gerçekten sarılamadım sevdiğime, gerçekten öpmedim birini, bircok sey basarmisken gercekten gurur duyamadim kendimle, gerçekten kabul edemedim beni ben.Ben gerçekten sevemedim kendimi. Sadece alışmaya çalıştım ve hala bitmek bilmeyen bu alışma sürecindeyim. Savaştım hep. Bildiğimi kimse bilmesin diye, değerlerime ters düşen hareketleri yapmayayım diye, kendimi güçsüz hissedip yadırgayarak baķtiklarima benzemeyeyim diye, sevdiklerimi hayal kırıklığina uğratmayayım onları üzmeyeyim diye. Tek bir gün bile dinlenemedigim bir savaşın icindeyim, zaman zaman ölüyorum sansam da oluk oluk kanasam da dönüp baktığimda güçlü bir sekilde geldiğimi görüyorum bu zamana kadar. Çünkü benim cephep çoktu ve diğer insanlarin savaşlarından da uzundu benim savaşim. Ama artık çok bitkin hissediyorum ve en çok da yalnız. Kimsenin sahip olmadıgı kadar arkadaşa yakın arkadasa sahibim ama onların yanında bile dinmiyor yalnızlığim. Çünkü benim dünyam ayrı ve onlarınkine benzemiyor. Hayattan beklentilerimiz farkli en basitinden gelecekle ilgili planları var onlarin ama benim icin gelecek koca bir kara delik. Bir beklentim de yok üstelik.
Eskiden ne çok vardi halbuki beklentilerim hayallerim. Annemin örgü ördüğü o sobalı odada televizyondan gelen çizgi film sesleri eşliğinde, karmaşik deseni olan halı üzerinde oyuncaklarimla oynadığim zamanlaraki gibi mutlu olabilirim o zaman.

Hayatımda birçok şey var ama benim ben olduğumu hatırlatan yaprak gibi savrulup durmamı engelleyen tüm ağırlımla canimla kanimla sevemedigim tarafimla kendimi kucaklamami saglayan, sahip oldugum herseyi arkadaslarimi maddiyatimi,Animi, mutluluğumu , hüznümü, endisemi, özenerek hazirladigim aksam yemegimi, haz duyarak dinledigim sarkiyi, su an gördugum manzarayi ve kimse duymasın diye icime konustuklarimi paylaşabilecegim biri... Bütünüyle kötüleyemem ne kaderimi ne şansımi zaman zaman birilerini cikardilar karsima. Korktum , istediklerimi veremeyeceklerinj gördüm, yari yolda birakacaklarini fark ettim ya da degerlerimle cakisan yanlis insanlar oldugunu fark ettim ve yalnizligi tercih ettim. Cunku ben artik yapmak icin degil gercekten yapabilmek icin birini ariyorum.Ama şunu biliyorum ki ben artik yalniz savasmaktan yoruldum. Istedigim benimle savasacak biri de değil hayatıma girip savaşımı bitirmesini istediğim ve bu savasin yorgunlugunu birlikte atabilecegim gercekten yapamadiklarimi gercekten birlikte yapabilecegim biri.