Notes

Kuş sesleriyle, bahar renkleriyle ve batmakta olan güneşin ılık ılık bana dokunuşuyla baharı tüm hücrelerimde hissedebildiğim bir mekandan merhaba. Kaçıncı defa gedim buraya bilmiyorum. Pikniğe, arkadaşlarla sohbet etmeye, tepeden Beşiktaş'ıizlemeye , kitap okumaya vs vs ama en çok da kendimi dinlemeye.. Yine bir iş çıkışı plansız bir şekilde aynı manzaraya bakarken buldum kendimi. Yine bakıp da göremediğim anlardayım.Mutlu hissettiğim yoğun bir dönemin ortasında durduk yere gelen iflah olmaz durgunluk. Ne bir insana, ne bir mekana ait hissedememe, kabına sığamama.. Göründüğünden farklı olmanın , aradığını bulamamanın sıkıntısı belki de bilginin ağırlıydı bu.Soruyorum kendime zamanın da üstünde eskimeyen klasik sorumu "ne istiyorum ben?", bulduğum cevapları tüm artı ve eksileriyle çarpıştıriyorum ve görüyorum ki Ne gerçekten bir şeyi isteyebiliyorum ne de gerçekten bir şeyden vazgeçebiliyorum. Gerçekten kelimesinin altını çizmek istedim birden. Çünķü ben hiçbir eylemi gerçekten yapamadım bilginin farkindaligina varinca. Gerçekten sarılamadım sevdiğime, gerçekten öpmedim birini, bircok sey basarmisken gercekten gurur duyamadim kendimle, gerçekten kabul edemedim beni ben.Ben gerçekten sevemedim kendimi. Sadece alışmaya çalıştım ve hala bitmek bilmeyen bu alışma sürecindeyim. Savaştım hep. Bildiğimi kimse bilmesin diye, değerlerime ters düşen hareketleri yapmayayım diye, kendimi güçsüz hissedip yadırgayarak baķtiklarima benzemeyeyim diye, sevdiklerimi hayal kırıklığina uğratmayayım onları üzmeyeyim diye. Tek bir gün bile dinlenemedigim bir savaşın icindeyim, zaman zaman ölüyorum sansam da oluk oluk kanasam da dönüp baktığimda güçlü bir sekilde geldiğimi görüyorum bu zamana kadar. Çünkü benim cephep çoktu ve diğer insanlarin savaşlarından da uzundu benim savaşim. Ama artık çok bitkin hissediyorum ve en çok da yalnız. Kimsenin sahip olmadıgı kadar arkadaşa yakın arkadasa sahibim ama onların yanında bile dinmiyor yalnızlığim. Çünkü benim dünyam ayrı ve onlarınkine benzemiyor. Hayattan beklentilerimiz farkli en basitinden gelecekle ilgili planları var onlarin ama benim icin gelecek koca bir kara delik. Bir beklentim de yok üstelik.
Eskiden ne çok vardi halbuki beklentilerim hayallerim. Çocukken yaz akşamları sahile iner şezlonga uzanır yüzümü gökyüzüne verir yildizlari izlerken dalga sesinin eşliğinde hayallere dalardım. O yildizlar kadardi hayallerim umutlarim. Her biri benim ya bir hayalimi ya da bir yıldızımı temsil ederdi. İçimde beliren duygular bir cok umudumu öldürdü. Kalanlari yasatmaya calisirken hayatima binbir zorlukla aldigim birkac kisi birazının daha katili oldu, kalan bikac taneden de bazilarini kuru cicek ve led isikla birlikte bos bir sarap sisesinin icine sıkıştırıp cafcafli bir ambalaj kagidina sardim ve bir adamla paylastim. Kiymetini bilir sandim, paylastigima mutlu olur sandim ama o hepsinin ustune kondu. Belki atti , belki de kiyida kosede bir yere sakladi bilmiyorum ama hicbiri bende degil onlarin artik. Simdi elimde daha da az kaldi onlardan. En buyuk korkum onlari da kaybetmek. Cünķü onlar benim bu savaştaki erzağim. Ekmeğim suyum. Bu savaşta ihtiyacım olan şey ;benim ben olduğumu hatırlatan yaprak gibi savrulup durmamı engelleyen tüm ağırlımla canimla kanimla sevemedigim taraflarimla kendimi kucaklamami saglayan, sahip oldugum herseyi:anımı,mutluluğumu , hüznümü, endisemi, özenerek hazirladigim aksam yemegimi, haz duyarak dinledigim sarkiyi, su an gördugum manzarayi ve kimse duymasın diye icime konustuklarimi paylaşabilecegim biri.İşte o zaman anbemin örgü ördüğü o sobalı odada televizyondan gelen çizgi film sesleri eşliğinde, karmaşik deseni olan halı üzerinde oyuncaklarimla oynadığim zamanlaraki gibi mutlu olabilirim yine. Bilginin varlığinin ragatsizliginin yerini bilginin varliginin mutlulugunun aldigi an olur bu. Hayat bu evrimi saglayacak birini çikarir mi karşima bilmem ya da var mi ondan bile emin değilim. Gerçi bütünüyle kötüleyemem ne kaderimi ne şansımi zaman zaman birilerini cikardilar karsima. Kah Korktum , kah istediklerimi veremeyeceklerini gördüm, yari yolda birakacaklarini fark ettim ya da degerlerimle cakisan yanlis insanlar oldugunu fark ettim ve hayatin bana zoraki dayattığı yalnizligi bu defa ben tercih ettim. Cünkü gemimin yükü ağir bilmem daha kaç yalan kaldirir,ben artik yapmak yalanini oynamak degil gercekten yapabilmenin huzurunu ariyorum ve şunu biliyorum ki ben artik yalniz savasmaktan yoruldum. Istedigim benimle savasacak biri de değil.Bu savaşin ne kadar cok çetin bir savaş olduğunu zahiyatimin ne kadar agir oldugunu kaybettigim yillarin, ölen duygularimin, sayisindan kalbimde acilan ve kapanmayan yaralardan biliyorum. Bu yüzden bu savaşta benimle savaşacak biri değil hayatıma girip atéşkes getircek, bu savasin yorgunlugunu birlikte atabilecegimiz gercekten yapamadiklarimi gercekten birlikte yapabilecegim biri diğer insanlar nasil diyordu ? Heh hayat arkadaşı...