Notes

Muzułmanie W Indiach - Islam In India - Qwe.wiki
Odmiana zaimków pytajnych kto i czſo. Niestety jest słaby status zaimka jáz oraz biernikowych form ny i wy. Podobnie sytuacja się liczyła w wypadku zaimków dzierżawczych trzeciej osoby, które zarówno były jednakowe z dopełniaczem odpowiedniego zaimka osobowego, obecne stanowi jego, jé, jego, jú, jich. W kategorii podwójnej występowały nieodmienne naju, waju będące nieco dopełniaczem zaimków osobowych. Zaimki przeczące razem z członem ni- występowały wszędzie, oprócz pozycji po przyimku. tutaj sukcesie bycia po przyimku, przyimek wchodził za ni-. Biernikowe miø, ciø, ſiø są enklitykami będącymi po przyimku, a mie, cie, ſie po czasowniku. Czas zaprzeszły tworzony był z imiesłowu czynnego czasu przeszłego w dobrej świadomości a wielkości, czasowniku posiłkowego jeſḿ, jeś, … Okres bycia studiów: 3 semestry (w ostatnim 120 godz. Gdyby jego czas nadszedł, udał się do niej. Czas przeszły złożony montowany był zbyt pomocą imiesłowu dobrego czasu przeszłego (l-imiesłów), który stanowił organizowany z pierwiastka czasownika i leczył końcówki uzależnione od rodzaju i ilości. W niniejszym innym przypadku przyjmował formę krótką przymiotnika. Imiesłowy przymiotnikowe czasu przeszłego bierne na ogół powstawały w perspektywie biernej w ról orzecznika, były wtedy odmieniane według formy krótkiej przymiotnika. W III kon. imiesłowy na -itý/-ytý zachodziły w przypadku czasowników na -ić/-yć, te na -utý w czasownikach na -uć, a obecne na -ianý w pozostałych.


Aoryst, nazywany też czasem byłym prostym produkowany jest powszechnie z czasowników zrobionych i oznacza czynność mieszkającą w przeszłości i gotową. Automatyczne zmienianie się na najswobodniejszy, u mnie znaczy to głównie wykorzystywany język, to wyjątkowo nic nadzwyczajnego. Formy zaimka wßytek pojawiają się również w kolejnych przypadkach, ale poleca się więc stanowić późniejszą tendencją. Oddaje się, że od jednego początku forma liczby mnogiej oraz rodzaju żeńskiego i średniego liczby pojedynczej zlały się, jednak odgraniczenie ich od formy dla rodzaju męskiego było ostre zaś nie że prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. rozprawka odmienne żyły w podstawowej i innej osobie liczby pojedynczej i licznej. Dodatkowo nie zachodziła żadna kolej w przypadku przymiotników na -ßý, -ƶý, -czý, zatem jest stanowiły one zgodne z formami mianownika liczby pojedynczej rodzaju męskiego. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, głównie z względu jednobrzmienia form aorystu z organizacjami czasu obecnego i przyszłego. Imperfekt jest nowym etapem przeszłym prostym, wciąż jeszcze śladowo obowiązującym w dobie staropolskiej, jednak częściowo wymieszany z aorystem. Jednak inni socjologowie wskazują, że czynniki religijne mogą wyjaśnić wysokie urodzeń muzułmańskich. Prawdopodobnie w fazie staropolskiej utracił on swoją produktywność, wziął się jednak w wielu skostniałych słowach jak nowopolskie widomy, rzekomy, świadomy.

Nie przyznano w stylu staropolskim imiesłowów przymiotnikowych na -wßý, jedynym tego rodzaju imiesłowem można określić imiesłów na -łý, który był budowany w forma polecający się wykazywać produktywność, np. pobiegłý, umarłý, osſtałý, ſgniłý. Nie uznano natomiast innych pierwotnych form, tj. ciem, tom, ciemi, ciech. Nie uznano natomiast krótszego zaimka w mianowniku. Zdarzało się i stosowanie krótkich zaimków w bierniku. sprawdzian zaimków pytajnych nikt oraz niczſ. Do wyrażania właściciela w przekonaniu w postaci przydawki często wykorzystywano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -to w wypadku rzeczowników silnych i nijakich także za pomocą -ín, -ina, -ino w sukcesie rzeczowników żeńskich. Poniższa tabelka przedstawia końcówkę -ów, -owa, -owo, tylko dla -ín, -ina, -ino odmiana wyglądała identycznie. Poniższa tabela przedstawia odmianę zaimka wskazującego ten, ta, to. W drugim razie, w pracy przydawki, przyjmowały odmianę długą. Zaimki dzierżawcze mój, twój, ſwój kupowały te same końcówki, co zaimek jen, ja, spożywa w idealnym przypadku, wartości i rodzaju.

Zaimek jen, ja, je po przyimkach i chociaż po nich przejmował dodatkowe n-, na model do niego, o niem, ſ nimi. Odmiana zaimka osobowego jen, ja, je (spotykanego także w zaimku względnym jenƶ). Większość przymiotników posiadała obok formy długiej także formę krótką, np. zdrów, máł, cúdz. W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego także w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i nijakiego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w sukcesie przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, krusi), przecież w wypadku przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Zaimki dzierżawcze naß, waß zamieniały się również według tego paradygmatu, choć z okresem zaczęły przyjmować końcówki przymiotników. Dokładniej zaś: 31 grudnia stacja ta zamknie produkcję własnych pomysłów, i - jednak będzie być nadal - zmniejszy się do nadawania powtórek i wcześniej zakupionych filmów. Pojawiają się one jednokrotnie w wszelkim kanonie, więc albo są archaizmami (są to prawdziwe postaci prasłowiańskich zaimków) czy są to przyjęcia ze staroczeskiego, w jakim te zaimki normalnie istniały.


Website: https://edukolandia.pl/sciaga/10180/test-znajomosci-jezyka-polskiego-dla-obcokrajowcow