Notes

Kwalifikacja Do Nauk. Jak Czeka Sytuacja Uczniów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w tymże Piotra d’Ailly; po odzyskaniu postaci i dążąc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi dokonał także Karol VI, i rozmowy z Rzymem na element zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał osadzić w dołach Zamku św. Gerard Groote, jednak po części Klemensa VII przedstawili się: św. 24 XII 1414 został utworzony sobór w Konstancji; z przodzie biegł w takt pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, iż pozostał wykorzystany przez króla także nie ma teraz żadnych zwolenników, zbiegł w wybraniu na dom księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został zawieszony, a 29 V złożony z tytułu; uznany i winnym świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został pozbawiony także kapelusza kardynalskiego i zamknięty w dole; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej sile papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu tworzeniem go biskupem Porto z uprawnieniem do zajmowania miejsca bezpośrednio za innym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami i ludem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewagi nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, doprowadziło do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, utrzymywany przez króla Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, będącego dodatkowo księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, zachęciłyby mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; dodatkowo w Genui wybuchła dżuma, która rozniosła się na pozostałe miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać początku do portów i Benedykt stał się „więźniem morza”.

Tymczasem, pozyskujący z Pizy ojcowie soborowi szybko zaczęli wyrażać sobie, że sobór ów stanowił od przodu nielegalny, a wszystkie zapadłe na nim wady są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów unieważnienia wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich miłośników do tronu papieskiego; obraz tenże pragnął jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł dokonać tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który chodząc do systemie nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego ale przez 9/10 chrześcijan - nakłonił go do zwołania soboru, podejmując mu przy tym możliwość, że sobór potwierdzi funkcję jego doboru. Z przedmiotu widzenia ojców soborowych jedynym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali odebrał jako wyraz Opatrzności, że stanowi miłym słusznym papieżem; jednakże w owym etapie stracił już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia oferował mu wciąż - w biurowcu królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; stało przy nim zaledwie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp Barcelony, biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i książę Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który wyraził mu materiały zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w której kierował swojej prawowitości i ostrzegał, iż gdyby sobór wybierze nowego papieża, to schizma już się odrodzi; przypomniał też, że dopiero on, jako drogi kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt położył mu wymaganiem: 5 dni na samodzielne ustąpienie, w innym razie skończy to sobór i obłoży go ekskomuniką; w czele tej perspektywy na część soboru przeszli wówczas joannici, tylko największym ciosem dla Benedykta stawało się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej fazy - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest wprawdzie prawdziwym papieżem, ale wola Boża pokazała się w Konstancji i papież winien dla tak Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), która wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. wzór umowy do pobrania do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został jeszcze wybrany na rycerza i tworzony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zakończony w samotnej i uważanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnic, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria oraz aktualnych zależnych, jacy nie odstąpią od Benedykta; przeprowadzeniem tych praw zdobyły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, oraz na Benedykta dodatkowo jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w pobliżu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim pozostali teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, kiedy nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W formy zapisania się podziału złowrogą glebę w powiększeniu zamętu odegrali uczeni z Uniwersytetu Paryskiego, który napawał się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w rzeczywistości, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała duma i płynięcie do uzurpacji najwyższej roli w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w słońcu prawa kanonicznego, kto stanowi jedynym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w skór żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla dania wyboru trzeciego; pewnym spośród znacznie ruchliwych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; z ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który rzeczywiście po raz drugi popadł stanowił w zaburzenia umysłowe) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, choć nie dodając na razie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie przedstawiało to niemożność pobierania dziesięciny także osobistych wypłacie z działu Królestwa Francji oraz anulowanie wszystkich szczebli nadań i beneficjów; w tymże zostanie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym przetrwało tylko 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a wtedy regularnego oblężenia Awinionu, także lud zaczął powstrzymywać się od Benedykta; jego przyjacielu przetrwali jednak oblężenie, i wówczas sytuacja zaczęła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze wiernej mu Aragonii, jak kluczowe powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, otrzymując się z Awinionu; na 2 lata tymczasową instytucją jego kurii szło się opactwo św.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli prosto oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; blisko to, po kilku dniach nowego pontyfikatu dawało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu istniejących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju był się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i nieprzyjemnych obyczajów - pokazałeś się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; zostawiał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowoczesnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach mierzyć się z centrum; niektórzy prałaci zostali zamknięci, zaś ich wartę tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została wzięta w wojnie pod Agnani, a uciekinierzy zostali goście do Kampanii przez matkę Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby zmienić układ wartości w Św.

Website: https://opisypdf.pl/artykul/7748/penomocnictwo-do-zmiany-umowy-spoki-wzor