Notes

Etraf gürültüydü, o kadar fazla ses vardı ki sevgilimin ne dediğini duyamıyordum. Bu sebeb kendim de farkında olmadan hayallere daldığımı fark ettim. Arkadan bir ses "aşkım? aşkım?" diye bağrıyordu. Nedense "efendim?" demeye üşeniyordum. Ama bu ses benim hayal kurmamı engelliyordu, istemiyerek de olsa:
- Efendim? Dedim.
- Sabahtan beri seni çağrıyorum, dinliyor muydun? Diye sordu. Zaten kaç yıllık sevgilimdi yalan söylemek istemedim.
- Özür dilerim! Çok fazla ses vardı, ne dediğini duyamadım
- Belli... Diye mırıldandı.
- Dışarı çıkalımmı burası çok gürültülü dedim. Bana onay vererek başını salladı.
Yemeğin parasını ödedikten sonra dışarı çıkığ yürümeye başladık. Dışarı çıkalı baya zaman eçmişti ama nedense bir gerginlık vardı. "Nilsu!" diye seslendi bana, gergindi, belki de oratamın gergin olmasının sebebi oydu. Tam ağızındaki baklavayı çıkracaken biri "Bayım yardım edebilir misiniz?" dedi. Karşımızda güzel bir kadın vardı. Benden daha güzeldi, bana sormak yerine, Emre'ye sorası beni kızdırmıştı. Emre cevap vermeden ben sinirli şekilde "Efendim? Ne vardı" dedim. Hemen bizi rahatsız ettiği için özür diledi ve elindekileri taşımasına yardım etmemizi istedi. Elindkiler gerçekten çok fazlaydı. Bu akşam saatlerinde bu şeylerle ne yaptığını çok merak ediyordum ama sormak istemedim. Emre ile beraber yardım ettik. Ondan sorna evime gitmim, Emre de evine gitti.
Yarın sabah Emre'nin ölümü bulunmuştu, intihar etmişti. Acaba dedim eğer o kadın Emre'nin sözünü bölmeseydi Emre'nin kendine kıymasına mani olabilir miydim diye çok düşündüm. Bu konuda o kadınla konuşmak için eşyalrını taşımaya yardım ettiğmiz evine gittim. Fakat o kadar yoktu. Onu sorduğum da, öyle bir kadınını tanımadığını bu evde uzun süredir oturmasına rağmen öyle bir kadına rastlamadığını söyledi. Garipti, kadın kapıyı anahtarı ile açmıştı.
Bu konu neredeyse 10 yıldır kafamı yiyip bitriyor. Belki bu kağıda bunları yazınca derdlerim yok olacağını düşünmüşümdür neden böyle bir şeyi kendi kendime yazdım hatırlamıyorum...