Notes

Annemle babamın boşandığı zaman gerçekten karanlığa düştüğümü hissetmiştim. Çocukluk zamanımda bu kadar üzüldüğümü hatırlamıyorum sanki kalbimi bir karanlık kaplamıştı ama her zaman dedikleri gibi her karanlığın içinde bir ışık vardır. O benim ışığımdı. O hayatımdaki en güzel varlıktı. Sesi o kadar yumuşaktı ki duysanız sanki bir su perisinin naralarını duyar gibi olursunuz. Beraber tepedeki tahta salıncakta sallandığımızı, annesiyle beraber yaptığımız o böğürtlenli tartları, kedisi Paris' dahil beraber yaptığımız çoğu şeyi hatırlarım ama asla unutamadığım bir anı vardır.
Okul festivalinde beraber çatı katına çıkıp örtülü gök yüzünün altında hayallerimizi konuştuğumuz günü hala çok net hatırlarım. Bana gelecekte ne yapmak istediğimi sormuştu. Ben ise her kaybolmuş genç gibi ne yapacağımı bilmediğimden bahsetmiştim. Ah,salak ben! Hiç bir zaman onun gibi olamayacağımı bir daha fark ettim. Ona aynı soruyu sorduğumda ise tüm hayatımı değiştiren cevabı aldığımı da hatırlıyorum."Ben ise yıldız olmak istiyorum. Işığı göremeyene yol, yolunu kaybetmiş olana pusula, devam etmekten vazgeçenlere umut olmak istiyorum. Ben bir öğretmen olmak istiyorum."
Evet onu her güz akşamları hatırlarım. Öğrencilerimi teker teker yollayıp , okulu arkamda bırakınca bazen o ilk tanıştığımız tepeye giderim. Sırma saçlarının arasından geçen hafif rüzgarları ve o içimi tamamen ısıtan sıcak gülüşünü hala hissederim. Ah evet Marnie, eskiden sokağın başındaki abajurlu evde oturan, tekerlekli sandalyesindeki minik Marnie'den bahsediyorum. Ama onu tanıyan tek kişi ben değilim.Ne zaman akşamları açık gökyüzüne bakarsanız onu görürsünüz. çünkü o artık, her zaman istediği gibi, bir yıldız. -Ceronimo