Notes

Maksadımız kamplaştırmak, sınıflaştırmak, bölmek, parçalamak değil, inananla inanmayan arasındaki farkı ortaya koymaktır. Zira, inanan izzete, inanmayan zillete koşar. İnanan daima güçlü, inanmayan ise daima zelildir.

Malum, her işin başı inanmaktan geçer. İnanmayan işinde bahaneci olur. Gerçekle yüzleşmek istemez. İnanan ise doğru yolda olduğu için mazeretle işi olmaz. Yürür ve sonuca ulaşır. İnanmayan, günü birlikçi, prensipsiz ve patavatsızdır. İnanan ise kendinden emindir, saygılıdır, patavatsız değil, naziktir. Herkese ölçüsü içinde değer verir. Hiç kimseyi küçümsemez.

İnanmayan zaman zaman zirve olursa da, o zirvede fazla kalamaz. Yıkılır, yerle yeksan olur. Nitekim, inanmayanların medeniyetleri yok olup, tarihten silinmiştir. İnananlar ise medeniyet yarışında başarılı oldular. Onlar da zaman içinde sosyolojik kanun gereği izmihlale uğramışlar ama gök kubbede bir hoş seda bırakmışlardır.

İnanmayanlar ürkek veya çok gaddar olurlar. Muhaliflerine aman vermezler. Güçleri yettiğince ezerler. Sezar, İskender, Neron, Hitler, Lenin, Stalin gibi. İnananlar ise hesap gününe inandığı için hizmeti Hak’a hizmet telakki ederler, gönüllere yerleşirler, veliler gibi, salihler gibi, Hz. Ebubekir gibi, Hz. Ömer gibi, Fatih Sultan gibi, Sultan Süleyman gibi, Yavuz Selim gibi.

İnanmayanların zulmü sebebiyle Allah nice nesilleri yok etmiş, yerin dibine batırmıştır. Eyke halkı gibi, Samut halkı gibi, Nemrut ve Nuh halkı gibi, Ad kavmi gibi, Roma gibi, Mısır Firavunlar dönemi gibi. “Fakat günahlarından ötürü onları helak ettik ve onların peşinden başka bir nesil yarattık.” (Enam, 6) Yani azanlar, eninde sonunda layığını mutlaka bulmakta, onların yerine yeni nesiller yaratılmaktadır.

Geçmişte olduğu gibi bugün de inanmayanlar doğru sözü duymak istemez. Doğru yapılanı görmek istemez. Bunlar “Şu dünyada kör olan kimse ahirette de kördür” (İsra, 72) hükmünü teyit ederler. İnananlar ise rikkatli ve dikkatlidirler. Doğruya sadık, gerçeklere bağlanmakta tereddüt etmezler. Zira onlar, hakkın hakimiyeti için çalışırlar ve sonuca da ulaşmak için her türlü gayreti gösterirler. Zira, “De ki: Hak geldi, batıl gitti. Zaten batıl yok olmaya mahkumdur.” (İsra, 81)

İnananların ülkelerinde bir zamanlar kurtla kuzu yan yana yaşardı. İnanmayanların ülkelerinde hak ortadan kalkar, kuvvet hak olur. Ölçüsüz davranışlar ortalığı kavurur, vurgun olur, talan olur. İnananlar “Rab’lerinin korkusundan titrerler.” (Müminun, 57) Onun için adil davranırlar. İnanmayanlar da tağutlardan korkarlar, onun için de hırçın davranışlar sergilerler.

İnananlar daima hayırlı olanın peşinde koşarlar. Kötülüklerden uzaklaşırlar. “İşte onlar, hayır işlerine koşarlar ve onlar hayır için önde giderler.” (Müminun, 61) Enaniyet yapmazlar. İnanmayanlar nefislerinin zebunu oldukları için hayırdan nasiptar olmayı düşünmezler. Şer bataklığında debelenip, dururlar.

İnananlar “Namazlarında saygılıdırlar ? onlar boş şeylerden yüz çevirirler ? ve onlar ırzlarını korurlar ? emanetlerine ve ahitlerine riayet ederler.” (Müminun, 2, 3, 5, 8) İnanmayanlar ise emredilenleri batıl, nehyedilenleri emir olarak algılarlar. Ar ve haya duyguları, iffet anlayışları çok farklıdır. Nefsin zebunu, dünyevileşmenin mahkumu durumundadırlar.

İnanmayanlar makamlarında, rütbelerinde, başarılarında tekebbür sahibidirler. İnananlar ise son derece mütevazidirler. Zira, arşa ulaşamayacaklarını, arzı da delemeyeceklerini bilirler. Rızkın temizinden yemeyi ister, haramdan kaçınırlar. İnanmayanlar ise dünyevileştikleri için helal-haram gözetmeksizin kasalarını doldurup, büyük holding sahibi olurlar. Büyük partiler kurup, milleti soymaya devam ederler.

İnananlar şehvetlerine uymaz. İnanmayanlar ise şehvetlerine iltifatkar olurlar. Her şeyi mübah görürler. Nikahtan ziyade beraberliklerden hoşlanırlar. Evlilik dışı çocukların üremesine vesile olurlar. (Meryem, 59, mealen)

İnananlar “hikmetle, güzel öğütle Rabb’inin yoluna çağırır ve (inanmayanlarla) en güzel şekilde mücadele?” (Nahl, 125) ederler. İnanmayanlar ise zorbaca davranış sergilerler, baskı kurarlar ve isteklerini zorla kabul ettirmeye çalışırlar. Sabretmek inananların prensibi, sabretmemek, tecavüzkar davranış sergilemek inanmayanların işidir.

Dünya tarihi bu nevi saflaşmaların olduğuna şahittir. Tarih kitapları, mukaddes kitaplar delil olarak ortadadır. Bunlara rağmen saltanat için, makam ve mevki için doğrudan sapmak, haktan ayrılıp, şeytani tuzaklarla meşgul olmak akıl karı değildir.

Güç kullanma tehdidi ile yanlışı uygulama alanına sokmaya çalışmak, müstebitane bir tavır değil midir? Maksadımız gerçekleri olduğu gibi ifade etmeye çalışmaktan ibarettir. Aradaki farkları görüntülemekten ibarettir.