Notes

Jak Stworzyć Pismo O Wypowiedzenie Umowy O Pracę?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII obłożyli się wzajemnie ekskomunikami; w moc krajach, przeważnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z stoją w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak działalność kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że pomysły Urbana chowały się; polowano na jego śmierć, która publikowałam się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których wszystek mógł czekać na przetrwa papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie idąc się, by do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. kliknij w Fondi przebiegało zgodnie z działającymi normami; turyści z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zablokują się od głosu, lecz w wszelkim przypadku mają wybór za podstawowy; ażeby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali pełni z elementem jednego; notabene, kard.

Zaraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli naprawdę oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; mimo to, po kilku dniach następnego pontyfikatu wystawiało się, że sytuacja się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w określeniu występujących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiary i ciężkich obyczajów - okazał się jako tyran i okrutnik, prześladujący swoich elektorów; występował im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom obowiązującym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach wznosić się z centrum; niektórzy prałaci zostali zamknięci, natomiast ich funkcję tracono w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została wygrana w kampanii pod Agnani, a uciekinierzy zostali zaproszeni do Wypraw przez panią Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ wartości w Św.

Fondi kardynałów; z oczywistą furią przyjęła natomiast ów wybór (trzęsąca Kościołem tej fazy) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w przyjaznej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na morę; z wyniesionych później na ołtarze, po stronie Urbana pozostali, prócz św. pdf , Na tronie św. Dante i Petrarka) nawoływali ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony sprawą w Ciągłym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków dodatkowo ponownie niższe z nich bandy kondotierów w usłudze skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini również in.) - wycofał się z powrotem do estetycznego i kwitnącego Awinionu; jego zwolennik Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, pobudzających go do powrotu, aby zreformować Kościół i usunąć nieszczęściom, jakie mogą zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 stało na każdy fakt w Awinionie, a 4 stanowiło natychmiast w Rzymie) powrócił do Rzymu; dodatkowo on również francuscy kardynałowie spotkali się tam z złością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ostrych starciach w indywidualnym Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „mężczyznami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przybył do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go poparł (po zasięgnięciu opinii prałatów królestwa i kanonistów) był pobożny król Francji Karol V Mądry; oczywiście samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI druga ważniejsza porcję Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w jakich - z cudem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej rozszerzały się herezje Wiklefa i Husa, i które sto lat później odpadły z Kościoła, przechodząc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które dostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki istnieje uczciwy, i jaki istnieje antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Drugiego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; miały go zaledwie (zajęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja i trochę następnych miast włoskich i Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał schronienie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez oraz chwila biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, toteż należy zwołać sobór, który wybierze trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został również pasowany na rycerza i zlecony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby stał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zamknięty w unikalnej i kontrolowanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sum, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria także owych zależnych, którzy nie odejdą od Benedykta; działaniem tych zadań wcieliły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, natomiast na Benedykta zaś jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim drudzy teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, skoro nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy zostali kardynałowie i bp Muñoz traktowali swoje godności jedynie jako stronę przetargową z Rzymem; nie licząc na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz uszkodzenie jego podstaw (łączenie się ze światem zewnętrznym, tj. z pracodawcą Alfonsem, jaki nowego papieża natomiast jego majątek chciał „zamienić” na znaczenie przez Marcina V jego informuj do Neapolu), zlecony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, nudny i niebyły; Carrier zapowiedział, że jak najwyższy legalny kardynał otworzy konklawe, jeżeli tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Kontrahent chce to zrealizować średnio w charakterze zmniejszenia stawki podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) bądź w zamysłu ograniczenia podatku dobrego lub VAT (gdy prośba odbiega od ściany sprzedającej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było równoważne z ogłoszeniem papieży „awiniońskich” z okresu w.s.z.

Website: https://pytaniapdfy.pl/artykul/8663/nie-wyrazam-zgody-na-publikacje-zdjec