Notes

Noong unang panahon, merong pamilyang langgam na nag iipon ng pagkain para sa paparating na tagulan, si inang langgam, tatay langgam at ang batang lanngam. si tatay at ang nanay langgam ay masipag at dugo't pawit ang binibigay para makapag ipon ng pagkain sa papalapit nang tag ulan. at ang batang langgam at tila bang walang pake sa papalabit na bagyo at hindi tumutulong sa mga magulang nya na mag ipon ng pag kain, kahit anong sermon ang sabihin ng mga magulang nito ay hindi parin nawawala ang katamaran nito na mag ipon ng makakain nila. "bakit hindi mo mawala ang katamaran mong bata ka ha?!" wika ng tatay lanngam na galit na galit sa batang langgam dahin hinti parin ito tumutulong nakanila. ilang araw na lang ay dadating na ang malakas na ulan ng sanhi na hindi na sila makakapag ipon ng pag kain, pero hindi pa rin tumutulong ang batang langgam sa pag iipon ng pag kain. kinausap ulit ng tatay na langgam ang batang langgam para tumulong sakanila dahil hindi pa sapat ang naipon nilang mga pagkain dahil medjo matatagalan ang malakas na bagyo bago ito ulamis. "pano kung tumulong na kaya ako sa mga magulang ko? para rin naman samin ang mga pagkain na maiipon namin" sabi ng batang langgam sa isip nya. at tumulong na nga ang batang langgam sa pag iipon ng pagkain. at dumating na nga ang panahon na sakto na ang naipon na pagkain ng pamilya langgam para sa paparating na bagyo. lumipas ang ilang araw at dumating na nga ang malakas na bagyo, ngunit hindi na nag aalala ang pamilyang langgam dahil meron ng sapat na pagkain ang mga ito kahit ilang araw pang itagal ng bagyo