Notes

Jak Napisać Pismo O Zakończenie Umowy O Rolę?
2. wzór umowy do pobrania . Urban VI i Klemens VII obłożyli się wzajemnie ekskomunikami; w dużo krajach, zwłaszcza w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z walczą w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak energia kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że wpływy Urbana chowały się; oczekiwano na jego śmierć, która dawała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których każdy mógł szacować na stanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, aby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi było zgodnie z standardowymi zasadami; dotarli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zablokują się od głosu, przecież w dowolnym przypadku mają wybór za kanoniczny; ażeby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali ludzie z wyjątkiem jednego; notabene, kard.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli jasno atakowani przez uzbrojone i gotowe bandy; blisko to, po mało dniach następnego pontyfikatu umieszczało się, że jakość się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu mieszkających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju był się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i suchych obyczajów - ujawnił się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; występował im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom obowiązującym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach mierzyć się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, i ich wartę tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została wygrana w wojnie pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Wypraw przez panią Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ sił w Św.

Fondi kardynałów; z czystą furią przyjęła i ten wybór (trzęsąca Kościołem tej godziny) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w należytej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na śmierć; z wyniesionych później na ołtarze, po części Urbana pozostali, prócz św. kliknij , Na tronie św. Dante i Petrarka) prosili ich do powrotu z „niewoli awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony formą w Ciągłym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków a ponad gorsze z nich bandy kondotierów w usłudze skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini oraz in.) - wycofał się z powrotem do niezawodnego oraz wzrastającego Awinionu; jego uczeń Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, zachęcających go do powrotu, aby zreformować Kościół i usunąć nieszczęściom, które potrafią polecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 stało na jakikolwiek fakt w Awinionie, a 4 było aktualnie w Rzymie) powrócił do Rzymu; natomiast on także francuscy kardynałowie spotkali się tam z wrogością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ostrych starciach w tymże Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „przedstawicielami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII dotarłem do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, jaki go zachęcił (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; oczywiście samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI kolejna większa dawkę Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z cudem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej rozszerzały się herezje Wiklefa i Husa, i jakie sto lat później odpadły od Kościoła, lecąc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki istnieje słuszny, a który istnieje antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Pozostałego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; potwierdzały go wyłącznie (opanowane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja a trochę pozostałych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał pomieszczenie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez i niemało biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, dlatego należy zwołać sobór, który pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został jeszcze wybrany na rycerza i powoływany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby stał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zakończony w nieznanej i uważanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w reakcji, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa również ostatnich poddanych, jacy nie odstąpią od Benedykta; uprawianiem tych zadań podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, oraz na Benedykta a jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwie rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym kolejni teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, bowiem nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy dodatkowi kardynałowie i bp Muñoz używali swoje twarzy lecz jako kartę przetargową z Rzymem; nie odkładając na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz naruszenie jego zasad (rozumienie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża także jego skarb chciał „nazwać” na powodzenie przez Marcina V jego wspominaj do Neapolu), stworzony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, drobny i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jak świeży legalny kardynał otworzy konklawe, jak tylko powróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Klient zależy wtedy zrealizować głównie w zamysłu zmniejszenia stawki podatku PPC-3 (jeśli pragnie kupujący) lub w obiektu ograniczenia podatku dochodowego lub VAT (gdy prośba wychodzi od strony oferującej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zgodne z powodzeniem papieży „awiniońskich” z stanu w.s.z.

Here's my website: https://wzoryzlecenia.pl/artykul/7893/co-to-jest-aneks-w-pracy-magisterskiej