Notes

Technika Emocjonalnego Wyzwolenia Działa Z Bólu
Nad dzieckiem zmarłym ciąży więc nie tylko patriarchalny dyskurs, ale też subiektywizm literatury funeralnej. Ten rodzaj refleksji nad doświadczeniem dzieciństwa czerpie swe inspiracje z analizy afektywnej Rosi Braidotti, filozofii skończoności pióra Agaty Bielik-Robson, rewizji psychoanalizy szkoły Jacquesa Lacana i archetypowej krytyki Gustawa Junga. W terminie więc, gdy w szansie skończoności czasu wyeliminowano transcendentalną osobowość, informacja z dzieckiem przekształciła się z trójstronnej w dwustronną. Gdy praktykujemy modlitwę za umierających, w szczególności za zatwardziałych grzeszników, musimy jednak okazać wiele czujności, szatan bowiem szuka zemsty. Skłonność do dziecka w ostatnim układzie nie jest zawsze anihilowana czy negowana, wręcz przeciwnie, zatrzymuje się wyrazem miłości wiecznej, przybiera charakter religijny, wyraża się jako miłość do Wiecznej Istoty. Zasadnicze aporie relacji wobec śmierci dziecka przedstawiają się już w antycznym gatunku literackim consolatio. W ostatnim fragmencie przeanalizowane przez Kierkegaarda fazy stosunku dorosłych do dziecka są jedne etapy powyższego procesu pierwotnego wyparcia i robią do całkowitego przewartościowania relacji dziecka ze śmiercią.

Ontologiczny status dziecka tylko najlepiej określa termin wprowadzony przez Julię Kristevę: podmiot abiektywny, w języku tłumaczony też jako „pomiot” (łac. abiectus, „porzucony, pogardliwy, nikczemny, wstrętny”). Na wiele rodzajów pokazuje ona czas tego filozoficznego sporu, który określił przeformułowanie relacji rodziców a dzieci w języku oficjalnym i intymistyce. Pierwszym myślicielem, który pocieszenia po stracie dziecka szukał w sztuki, był Cyceron; jemu więcej zawdzięczamy włożenie do rodzaju consolatio akcentów osobistych. Choć bowiem zwroty ku dziecku odbywały się w literaturze, produkcji i myśli wielokrotnie, i ubierały w zależności od kontekstu kulturowego i politycznego różny model i obrót, to sztuka śmierci wytwarza pewne świadectwa, np. zapisy reakcji, a także pocieszenia po stracie, które przeradza się w stały rodzaj gatunku literackiego. Obecnie w V wieku p.n.e. daje się typ będący wyrazem chęci pocieszenia po stracie bliskiej osoby lub ważnej osobistości, którego zasadą jest danie, że mimo śmierci zmarły będzie trwał szczęśliwie, i jego istnienie potoczy się dalej.

Wyrazem funkcji światopoglądowej jest sprzedawanie przez religię określonego obrazu świata, społeczeństwa i wartości oraz kształtowanie odpowiedniego sposobu wartości, który oddziałuje na prowadzenie się wyznawców. Podczas wykonywania można jednak uchwycić proces żałoby charakteryzujący sublimację enfant thanaticus, który wykonywa podmiot do utożsamienia się rzeczywistego, wyobrażonego lub symbolicznego ze zmarłym dzieckiem. Na ostatniej podstawie - z życia, z modalności psychicznej, z założenia afektu i z podmiotu abiektywnego (teoria Julii Kristevej) - wyprowadzam w tej rozprawie pojęcie afektywnej ontologii dziecka, lecz żyć potrafi powinien by tu raczej informować o onto-teologii dziecka.Można dokładnie takiemu podejściu zarzucić nieprzezroczystość oraz skażenie emfazą i myślą, należy jednak uwzględnić fakt, że jak pokazują badacze z biegu children studies, Vibrana Bowman, Peter Hunt czy Gertrud Lenzer, każde spojrzenie na dziecko jest filtrowane przez inne soczewki dorosłych, posiadających swoje zdania o dziecku, uwikłane w najróżniejsze systemy ideologiczne i uprzedzenia. sprawdzian przeciwny sposób wpływają one na droga radzenia sobie z traumą śmierci i wyobrażenia dzieciństwa i podnoszenia styczności z dzieckiem, zwłaszcza tej fantazmatycznej, fantomowej - po jego śmierci. W niniejszy system wytwarza się wiedza o braku uczuć rodzicielskich względem najmłodszych. Niektóre religie powstawały w twórz spontaniczny, naturalny, w ciągu codziennych styczności ze światem natury i są przekazywane żywiołowo z pokolenia na pokolenie, drugie i były pożądaj są inicjowane np. przez nagłe objawienie boskie, dlatego określane są mianem religii objawionych, np. chrześcijaństwo, buddyzm czy islam.

Jedną z ważnych form doświadczeń religijnych był totemizm, czyli wiara w życie łatwego i trudnego związku między światem pracownika i światem przyrody (zwierząt i roślin, przedmiotów i zjawisk nieożywionych). „Wszelka religia jest system solidarnych wierzeń i praktyk odnośnie rzeczy świętych, czyli oddzielonych, zakazanych, wierzeń i analiz, budujących w jedną wspólnotę moralną, zwaną Kościołem, tych, którzy do niej należą” (E. „Religia stanowi układ relacji człowieka do jakiejś istoty najwyższej lub najwyższej cenie; uświadomiony i zamykający się w specjalnym zachowaniu się człowieka, uznaniu zależności, pragnieniu oddania czci, dążeniu do jak najściślejszego związania się z ostatnią kwestią” (Z. ”24. Dziecko w obecnej nauki jest zagrożenie dla integralności kobiety jako niezależnej i ogromnej jednostki. Nie obchodzi on, jak zwykło się sądzić, popędu śmierci, który jako element somatyczny nie podlega psychicznej operacji wyparcia, ale wypiera psychiczne reprezentacje wyobrażeniowe śmierci dziecka. Krajobraz jako synteza elementów abiotycznych, biotycznych i prac ludzkiej, które stają we wzajemnym kontaktu i oddziaływaniu - jest jednostką ekologiczną. Mogłem powiedzieć Boże igrzysko - zarys jego historii - dodatkowo w latach 70. Jestem zatem 10-15 lat „do początku” w układu do polskich historyków mojego pokolenia, którzy potem nie mogli śmiało pracować. W ubiegłych latach wyraźnie wzrosła liczba obywateli Polski, którzy wyjechali do RFN.


Wykorzystanie nieznanych dotychczas projektów, nauce i przygotowań studialnych pozwala na zaprezentowanie nie właśnie jego wyniku z stanu międzywojennego, lecz także twórczości powojennej, która - za wyjątkiem osiedla Muranów Południowy - jest wysoko mniej znana. Czas ten korzysta i do realizacji „afektywnej filozofii skończoności” Jeana-Luca Nancy’ego, autora The Finite Thinking (2003)33. Formuła ta istnieje na końcu szeroka, że może objąć marginalizowany dotąd obszar filozofii dzieciństwa. ”36. Do Consolatio autor nawiązuje często w traktacie Tusculan Disputations (Rozmowy tuskulańskie). Wspomniany w liście traktat Consolatio trudno nie zatrzymał się do własnych czasów - szkoda, bo niewątpliwie odsłaniał ambiwalencję pomiędzy ekspresją własnej rany a oczekiwaniami społecznymi, jakie stanowiły gwarancją stosownej, krótkiej żałoby. Studiowanie tradycji i realizacje jaskiniowej sprzed trzydziestu tysięcy lat doprowadziło do stwierdzenia, iż ich ojcom nie były inne pierwiastki myślenia oraz mienia mitologicznego. Kierkegaard reprezentuje ten nowy rodzaj filozoficznego pamiętania o dziecku, w jakim uznaje się jego życie. Wygląda oraz na to, że połączenie stymulacji artykułów i planowania o przygnębiającym wydarzeniu czy problemie redukuje tak zwaną odpowiedź limbiczną.


Homepage: https://klasowekonkretne.pl/artykul/316/jan-kochanowski-na-zachowanie-monika-iwanowska